Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην Πιερία στην θέση Γκόλνα

Του Νίκου Τσιαμούρα 

Πεζοπορούμε τώρα σε πανύψηλο δάσος οξιάς, ένα καταπράσινο τοπίο –δροσιστικό - μας υποδέχεται.

Το βουνό μας προσκαλεί φιλικά με κάθε πλαγιά του, με κάθε κορυφή του, οι στιγμές αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις.

Περάσαμε την γέφυρα και την λίμνη του Αλιάκμονα ξημέρωσε μια ολόφωτη ημέρα, θα κάνει ζέστη και σήμερα συλλογίστηκα.

Αλιάκμονας, ποτάμι πανάρχαιο, μυθικό που σύμφωνα με τη μυθολογία σχηματίσθηκε την περίοδο την γεωλογικών ανακατατάξεων, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.

Την εποχή που στη Θεσσαλία βασιλιάς ήταν ο Δευκαλίων ( γιος του Προμηθέα ), ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων από τους διαφθαρμένους.

Από τον κατακλυσμό επέζησαν μόνο ο Δευκαλίων και η σύζυγος του Πύρρα.

Ο Αλιάκμονας αρχίζει το μακρύ ταξίδι του ( 297χλμ) από την οροσειρά του Γράμμου.

Οι Τούρκοι τον έλεγαν Ιντζί – καρά ( ψηλός και μαύρος) και οι Σλάβοι Μπίστριτσα – Γοργοπόταμος.

Αφήσαμε δεξιά μας την Ιερά Μονή Τίμιου Προδρόμου.

Ο βίος πολλών αγίων αναφέρει ιδιαίτερη αίγλη στη Μονή. Σημαντικές μορφές του μοναχισμού επισκέφθηκαν, παρέμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα και μόνασαν στο χώρο αυτόν.

Το 1822 ( μετά την καταστροφή της Νάουσας ) πυρπολήθηκε ολοκληρωτικά από τους Τούρκους και το μοναδικό κτίσμα που διασώθηκε είναι το παρεκκλήσι της μεταμορφώσεως του Σωτήρα στο βράχο. Ανοικοδομήθηκε το 1830 και διατηρεί μακεδονική αρχιτεκτονική.

Ο ήλιος ανεβαίνοντας ψηλότερα συνεχίζει το φωτεινό του ταξίδι με αμείωτη ένταση.

Προσπερνάμε λόγγους και βουνά χαμηλή βλάστηση ( πουρνάρια) και δάση ατέλειωτα.
Ανεβαίνουμε πλησιάζουμε στο Πολυδένδρι.

Φθάσαμε στο χωριό που είναι κτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων περιτριγυρισμένο από απέραντα δάση οξιάς και καθαρό κρυστάλλινο βουνίσιο αέρα. Πίσω από τα διώροφα σπίτια είναι αφημένη όλη η ιστορία του χωριού.

Μέχρι το 1926 ονομαζόταν ΄΄Κόκκοβα΄΄ τον Νοέμβριο του 1926 μετονομάστηκε Πολυδένδρι.
Υπήρξε κέντρο των Πιερίων από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού καθαρόαιμοι Έλληνες Μακεδόνες, φιλόξενοι, πατριώτες και θρησκευόμενοι.

Δημοτικά τραγούδια και ιστορίες αναφέρουν την Κόκκοβα ως τόπο όμορφο και ξακουστό. Κάποτε υπήρχε και δικαστήριο, τόσο μεγάλο ήταν.

Η Κόκκοβα έγινε γνωστή από τα κιτάπια του ιεροδικείου της Βέροιας, λόγω των καπεταναίων που δρούσαν στην περιοχή κατά την Τουρκοκρατία με γνωστότερο τον καπετάν Συρόπουλο.

Ακόμα και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λένε ότι σημάδεψε το σημείο του σταυρού στη γέρικη βελανιδιά μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, που σώζεται μέχρι και σήμερα.

Ο ιερός ναός είναι αφιερωμένος στον Μέγα Άγιο Αθανάσιο – πατριάρχης Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου - για 46 ολόκληρα χρόνια. Γεννήθηκε το 297 μ. Χ. και πέθανε το 373 στην Αίγυπτο.

Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου. Βρισκόμαστε στα Πιέρια όρη - γνωστά από την αρχαιότητα.

Τα μυθικά Πιέρια απλώνονται βορειοδυτικά του Ολύμπου.

Στα Πιέρια όρη κατοικούσαν οι Πιερίδες νύμφες.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Πιερίδες νύμφες ήταν οι εννέα θυγατέρες του Πιέρου και της Ευίππης.

Πρώτοι οι Πιέροι καθιέρωσαν τη λατρεία των θεών και θεωρούνταν λαός που πρώτος μετέδωσε και προήγαγε τον ελληνικό πολιτισμό.

Το Πολυδένδρι μας υποδέχεται στην πρωινή καταχνιά της ημέρας.

Το χωριό ήρεμο, ήσυχο, αργοκοιμάται ακόμη, ούτε η φωνή του παπά ακούγεται από την εκκλησία, σήμερα Κυριακή δεν ήρθε παπάς για να λειτουργήσει..

Αφήνουμε το χωριό και πήραμε την ανηφόρα, μαζί μας και ένας καστανόχρωμος σκύλος, μας έκανε συντροφιά μέχρι και την κορυφή.

Πλούσια η χλωρίδα στην περιοχή με τα πανέμορφα δάση της και τα σπάνια αγριολούλουδα της.

Με το θόρυβο των ξαφνιασμένων πουλιών και τη ρεματιά δεξιά μας συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο.

Πεζοπορούμε τώρα σε πυκνό πανέμορφο δάσος οξιάς. Αλεπούδες , αγριογούρουνα, κουνάβια, λαγοί, σκίουροι και μικρά πουλιά πέρδικες και ορτύκια.

Αφήνουμε το δασικό δρόμο, τώρα ορειβατούμε σε μονοπάτι ανηφορικό χαμένο κάτω από πανύψηλες οξιές καταπράσινες στα χρώματα της Άνοιξης.

Η πορεία μας στο ανηφορικό μονοπάτι συνεχίζεται.

Ακούγονται μόνο τα βήματα μας στο καταπράσινο τοπίο.

Η φύση τριγύρω γεμάτη ανοιξιάτικες μυρωδιές . Τα πόδια μας τώρα απολαμβάνουν το χορταριασμένο μονοπάτι . Τα βήματα μας βουλιάζουν σε πεσμένα φύλλα. Βουλιάζουν και ανασύρονται ξανά και πάλι πιο πέρα σε απόσταση ενός βήματος.

Μια σειρά από πατημασιές πάνω στα ξερά φύλλα μαρτυρούν την μακριά μας πορεία.
Χάνομαι για λίγο στα ονειροπολήματα μου.

Τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας .Καλοκαιρινή μέρα σήμερα με ζέστη και εμείς , αφήσαμε την δροσερή θάλασσα και ορειβατούμε στον ανήφορο.

Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας, τα δένδρα καταπράσινα σαν ξωτικά παραμυθιού.
Απολαμβάνουμε την ερημιά και την ησυχία του δάσους. Νοιώθεις δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά.

Γεμίζω την ματιά μου με άπειρες εικόνες.

Όλα γύρω μας σιωπηλά δέχονται το πεπρωμένο τους, παιδιά της ίδιας μάνας γης όλοι εμείς, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα........ας είμαστε αθόρυβοι και προσεκτικοί σήμερα.

Μετά από μια εύκολη πορεία μέσα από πυκνά δάση οξιάς φθάσαμε σε ξέφωτο στην θέση Γκόλνα ( που σημαίνει ύψωμα βουνού ) σε υψόμετρο 1235 μέτρων.

Οι βουνοπλαγιές τριγύρω ακολουθούν η μια την άλλη κυματιστά χωρίς τέλος, από εδώ θέα απεριόριστη.

Μπροστά μας υψώνεται περήφανα ο μεγαλειώδης, ο αιώνιος, ο χιονισμένος Όλυμπος, κάτω χαμηλά και αριστερά μας η παραλία της Κατερίνης και ο Θερμαϊκός.

Δυτικά οι άλλες βουνοκορφές.

Τα Πιέρια με το χιονοδρομικό Ελατοχώρι και την κορυφή Αρβανίτης. ο Μπούρινος το Άσκιο ή Σινιάτσικο και η λίμνη των Σερβίων.

Πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία τελείωσε με επιτυχία.