Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην κορυφή Δίδυμες και Άγιο Πνεύμα

Του Νίκου Τσιαμούρα

Μπήκαμε στο δάσος, φωνές πουλιών μας καλωσορίζουν.... Καστανιές και έλατα, κουμαριές, οξιές και πεύκα. Ζαρκάδια και αγριογούρουνα αλεπούδες, λύκοι και η μεγάλη κυρία του δάσους η καφετιά αρκούδα. Παντού το λευκό που ξεχωρίζει .....

Χαράζει ... οι σκιές βάφονται με τα χρώματα της βροχής που απλώνονται στις γύρω οικοδομές.

Οι άνθρωποι στις πόλεις δεν βλέπουν ορίζοντα. Όλα είναι απέναντι τους, είναι δίπλα τους.

Χάσαμε την ικανότητα να παρατηρούμε τα πράγματα που είναι γύρω μας.

Φύγαμε από την Βέροια στις 7+30. Λόγω της πρωινής βροχής οι φίλοι ορειβάτες για σήμερα ανέβαλλαν την ορειβατική εξόρμηση.

Έτσι 4 γενναίοι ορειβάτες φύγαμε για το χιονοδρομικό 3 - 5 Πηγάδια.

Η πόλη τη; Βέροιας αναφέρεται από τον Θουκιδίδη ( 460 –397 π.Χ.) και τον Στράβωνα (63-23 π. Χ.).

Στην διαδρομή προς την Νάουσα προσπερνάμε εκτάσεις με άριστα καλλιεργημένη γη, με οπωροφόρα δένδρα, ροδακινιές, κερασιές και μηλιές.

Εκτεταμένα ερείπια στην περιοχή ενισχύουν την εκδοχή ότι εδώ στο χώρο αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ήταν η Μίεζα.

Τα τρία παιδιά του μυθικού βασιλιά Βέρη έδωσαν τα ονόματα τους στις δυο σημαντικές πόλεις της Ημαθίας, Βέροια και Μίεζα ενώ ο γιός του Όλγανος μεταμορφώθηκε σε ποτάμιο θεό. Η προτομή του ανακαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή του Κοπανού και χρονολογείται στο 2ο αιώνα π. Χ.

Περάσαμε την πόλη της Νάουσας, η πόλη πολύχρωμη, ολόφωτη από τον πρωινό ήλιο τοποθετημένη σοφά στο μέρος που είναι κτισμένη όλο και απομακρύνεται από το οπτικό μας πεδίο.

Από το 1955 χαρακτηρίζεται ηρωική πόλη ( πλάι στο Μεσολόγγι, το Σούλι και το Αρκάδι ) για τους αγώνες και τις θυσίες στην περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων από τον τουρκικό ζυγό το 1822.

Το Φεβρουάριο του 1822 η περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο μια μεγάλης εξέγερσης στα πλαίσια της ελληνικής επανάστασης με αρχηγούς τους Ζαφειράκη Θεοδόσιο και Τάσο Καρατάσο.

Η πόλη πολιορκείται από τα στρατεύματα του διοικητή της Θεσσαλονίκης Εμπού Λουμπούτ και πέφτει τελικά στις πολυπληθέστερες δυνάμεις του εχθρού, στις 12 Απριλίου την Κυριακή του Θωμά.

Λεηλασίες, βανδαλισμοί, σφαγές, διωγμοί, αρκετές γυναίκες προτιμούν να σκοτωθούν πέφτοντας με τα παιδιά τους στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη της Αράπιτσας στη θέση . ΄΄Στουμπάνοι΄΄ παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Ανεβαίνουμε της στροφές του δρόμου, μια μελαγχολία μια ερημιά του χειμώνα μας υποδέχεται, τριγύρω δάσος έρημο και γκρίζο γυμνό από φύλλα. Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο 3- 5 Πηγάδια, μας υποδέχθηκε με βροχή και ψηλότερα με θυελλώδη χιονόπτωση.

Το θέαμα είναι πανέμορφο - χειμωνιάτικο και η εμπειρία να αντικρίζεις δάση αρχέγονα σε ένα άγριο – κατάλευκο πρωινό - είναι πάντα ξεχωριστή. Θαυμάζουμε για μερικά λεπτά της ώρας την ομορφιά του τοπίου.

Με τις πρώτες νιφάδες μια πυκνή ομίχλη κάλυψε το δάσος μπροστά μας αλλά και πέρα από αυτό μια μαυρίλα σκέπασε σχεδόν τις βουνοκορφές του βουνού, προσδίδοντας μια μυστηριακή εμφάνιση.

Διασχίσαμε το χιονοδρομικό και πήραμε το μονοπάτι. Στην πλάτη μας κουβαλάμε τα απολύτως απαραίτητα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι, αυτάρκεις και οικολογικά συνεπείς.

Η εναέρια καρέκλα δεν λειτουργεί ακόμη είναι νωρίς και ο κόσμος λιγοστός, χιόνι παντού .

Πρωινό ακόμη και είναι η ώρα που τρέφονται τα περισσότερα άγρια ζώα και οι θάμνοι γεμίζουν από θορύβους και ήχους. Ξαφνικά μπρος τα μάτια μας 2 ζαρκάδια μας προσπέρασαν με το περήφανο βιαστικό βάδισμα τους.

Καθώς η πανίδα που φιλοξενεί πουλιά, σκαντζόχοιρους, αλεπούδες λαγούς και κουνάβια βρίσκονται σε εγρήγορση και πότε -πότε εμφανίζονται μερικά από αυτά στο μονοπάτι που τώρα πεζοπορούμε.

Αφήσαμε το δασικό δρόμο μπαίνοντας σε πυκνό δάσος οξιάς. Η πορεία μόλις άρχισε......

Με το ξεκίνημα το μονοπάτι ανηφορικό, χαμηλή βλάστηση με υπέροχα αγριολούλουδα, παντού το λευκό που ξεχωρίζει..

Μια φύση όμορφη, πλανεύτρα, παγωμένη. Αυτή η φύση που επιμένει να μας εκπλήσσει με την άγρια χιονισμένη παρουσία της.

Η φύση δαμάζει το σκοτάδι, φωτίζει τον μαρμαρωμένο χρόνο, ανασυνθέτει καταστάσεις.

Το χιόνι που υπάρχει στα χόρτα και τους θάμνους, κάνουν το μονοπάτι γλιστερό.

Λίγο ψηλότερα το μονοπάτι χιονισμένο πανέμορφο. Πουλιά φτερουγίζουν δίπλα μας τρομαγμένα από τον δικό μας θόρυβο.

Μετά από μια επίπονη δυνατή ανηφορική ανάβαση ανάμεσα από πυκνό δάσος θεόρατων οξιών φθάσαμε σε ξέφωτο. Το χιόνι ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται περισσότερο και πιο παγωμένο. Τώρα ορειβατούμε σε χιονισμένο μονοπάτι στην άκρη του δάσους.

Αφήσαμε την ησυχία και την ομορφιά του δάσους , ορειβατούμε τώρα σε πλαγιά κατηφορική χιονισμένη λίγο επικίνδυνη με πάρα πολύ χιόνι που ξεπερνά το ένα μέτρο, αλλά εμείς απτόητοι συνεχίζουμε.

Δεξιά μας οι κορυφές Δίδυμες, κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Έδεσσας και μπροστά μας το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος.

Φθάσαμε στην κορυφογραμμή ένας παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να φορέσουμε ότι έχουμε στο σάκο μας κάτι ζεστό να μας προστατέψει από τον αέρα που λυσσομανά. Με δυσκολία συνεχίζουμε με ένα παγωμένο αέρα να ξεσπά σε δένδρα και πάνω μας.

Ο βραχώδης λόφος πάνω στην οποία βρίσκεται κτισμένο το εκκλησάκι, ο συννεφιασμένος ουρανός, ο δυνατός παγωμένος αέρας, το έντονο κρύο δημιουργούν στην ομάδα ανάμικτα αισθήματα.

Μπήκαμε στο ξωκλήσι, η ήρεμη και μοναχική τοποθεσία συμβάλλει στην ατμόσφαιρα κατάνυξης που γίνεται αμέσως αισθητή, σε όλους εμάς. Ξεκουραζόμαστε για αρκετά λεπτά της ώρας, η παραμονή μας κύλησε σε αργούς ρυθμούς. Κόψαμε την βασιλόπιτα , τυχερός ο Γιώργος.

Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής από την ίδια διαδρομή, σε καλή κατάσταση αλλά με πολύ χιόνι. Το παγωμένο αεράκι και η ομίχλη που πλησιάζει απειλητικά μας οδηγούν στο μονοπάτι.

Τώρα η πορεία μας γίνεται τυραννική σε ορειβατικό μονοπάτι χαμένο στο χιόνι και τον παγωμένο αέρα. μέσα από πυκνή ομίχλη συνεχίζουμε την κατάβαση.

Μετά από είκοσι λεπτά μιας δύσκολης πορείας και κάτω από συνεχή χιονόπτωση συνεχίζουμε μέσα από πυκνό δάσος οξιάς.

Μια ανησυχία επικρατεί στην ομάδα των ορειβατών , άγρια ελαφροπατήματα της μεγάλης κυρίας του δάσους άχνοφαίνονται στο χιονισμένο τοπίο!

Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα από τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού

Χορταστική η μέρα σήμερα με την ανέγγιχτη ομορφιά από τα γύρω δάση.

Σήμερα ορειβατήσαμε και πάλι στις πλαγιές του βουνού, ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από τη γοητεία του.

Όλη μια παρέα μια συντροφιά από ορειβάτες που δείχνουν ότι δεν βιάζονται για την επιστροφή.

Η κατάβαση μέσα από ένα κάτασπρο τοπίο μέχρι τα αυτοκίνητα είναι γεμάτη εικόνες, από μια παραμυθένια φύση τριγύρω.

Μεσημέρι και τα καφέ δίπλα στις πίστες των σκιέρ γεμάτο επισκέπτες. Ο καφές μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια.

Υ.Γ. Καλωσορίζουμε στην συντροφιά μας την Ρένα και τον Γιώργο , εμείς είμαστε πάντα εδώ κάθε Κυριακή και κάθε φορά έχουμε και μια άλλη διαφορετική απόδραση κοντά στη φύση και τον εαυτό μας.