Σκέψεις και Αλήθειες

Από το ΚΕΔΔΥ Ημαθίας ανακοινώθηκαν τα εξής: "Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992. Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες».

Η αναπηρία ενός ανθρώπου δεν είναι όλη του η ύπαρξη, είναι όμως μέρος της και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρία που κατορθώνουν τα ακατόρθωτα για μας, δεν σημαίνει πως η Πολιτεία και βέβαια ο καθένας μας έχουν λιγότερες ευθύνες σ’ αυτό που τους αναλογεί.

Με αυτό το σύντομο μήνυμα ευελπιστούμε να γίνει κατανοητή ακριβώς αυτή η φράση, «δεν σημαίνει πως η Πολιτεία και βέβαια ο καθένας μας έχουν λιγότερες ευθύνες σ’ αυτό που τους αναλογεί».

Αν ο καθένας μας προσφέρει αποδοχή, ευκαιρίες και «χώρο» για τα άτομα με Αναπηρίες να ακουστούν, να δημιουργήσουν και να προσφέρουν σε οποιοδήποτε επίπεδο μπορούν, ο αποκλεισμός θα μειωθεί.

Το δικαίωμα που έχει ο κάθε άνθρωπος για να αποδείξει τις ικανότητες του είναι σαφώς πολύ διαφορετικό από το να αγωνίζεται κάποιος για την αναγνώριση της ύπαρξης του.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάθε χρόνια αυτή την Ημέρα για να αναρωτηθούμε και να αναλογιστούμε αν σεβόμαστε, αποδεχόμαστε, κατανοούμε και υποστηρίζουμε αυτή την ομάδα συμπολιτών- συνανθρώπων μας.

Μια ειλικρινής απάντηση σε αυτά τα διλήμματα είναι πως μάλλον ΟΧΙ...αλλιώς ΔΕΝ θα κάναμε τις ίδιες συζητήσεις και σκέψεις κάθε χρόνο...

Οι ευθύνες του κράτους είναι πολλές και οφείλει ένα πολιτισμένο κράτος να μεριμνεί για όλους τους πολίτες... βέβαια, μια πολιτισμένη κοινωνία είναι επίσης υποχρεωμένη να μεριμνήσει για τους συνανθρώπους της... ΚΑΙ εδώ έχουμε όλοι μας ένα μερίδιο ευθύνης.

Την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε έναν συνάνθρωπο μας με Αναπηρία, ας μην «κοιτάξουμε τι δεν έχει»... ας αναρωτηθούμε, ΕΓΩ τι μπορώ να κάνω για αυτόν τον άνθρωπο ώστε η καθημερινότητα του να είναι ισότιμη με την δική μου.

«Άφησέ με θα τα καταφέρω! Δεν είμαι από πορσελάνη.... Μπορώ να κάνω ότι κάνεις με διαφορετικό τρόπο.» (μήνυμα ατόμου με αναπηρία)".