Με τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας στην Κουμαριά

Του Νίκου Τσιαμούρα

Όλες οι αισθήσεις απολαμβάνουν το πρωινό που μας παραθέτει η φύση απλόχερα . Οι στιγμές εδώ αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς αχόρταγα να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις .

Φύγαμε από τη Βέροια πρωινό Κυριακής. Διαδρομή Βέροια -Τριπόταμος – Κουμαριά . Αφήσαμε πίσω μας την πόλη της Βέροιας.

Η ιστορία της χάνεται στον μύθο και την παράδοση πριν από δεκάδες εκατοντάδες χρόνια. Τουλάχιστον από το 2700 π.Χ. Το 432 π.Χ. ο Θουκιδίδης την αναφέρει σε μια εκστρατεία των Αθηναίων προς την Ποτίδεα, πολιόρκησαν την πόλη της Βέροιας αλλά δεν τα κατάφεραν.

Μπροστά μας ξεπροβάλλει η οροσειρά του όρους Βέρμιο .Ένα από τα ομορφότερα και πλουσιότερα σε χλωρίδα και πανίδα όρη του ελλαδικού χώρου . Εδώ στο Βέρμιο σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι πρώτοι αρχαίοι Μακεδόνες βρήκαν τους περίφημους κήπους του μυθικού βασιλιά Μίδα .

Στις κατάφυτες πλαγιές του κυριαρχούν εκτεταμένα δάση από οξιές ,έλατα , πεύκα . Στο δάσος , συνυπάρχουν , λύκοι , αλεπούδες , αγριογούρουνα, ζαρκάδια, λαγοί, σκίουροι .Πέρδικες, γεράκια , δρυοκολάπτες, κίσσες, σπίνοι και αγριοπερίστερα. Φθάσαμε στο χωριό, μας υποδέχεται έρημο, ήσυχο, όμορφο. Γύρω στα 1832, Σελιώτες και Ξηρολιβαδιώτες δημιούργησαν την Ντάλιανη, την σημερινή Κουμαριά.

Η έξοδος των βλάχων Σελιωτών ξεκίνησε από τα βλαχοχώρια, Αβδέλλα, Περιβόλι, Σμίξη και Σαμαρίνα. Αρχίζει τον Σεπτέμβριο του 1820 που έγινε με μεγάλη μυστικότητα στην Αβδέλλα, το συμβούλιο των μεγάλων τσιφλικάδων. Πρωτοστατεί ο Γιώργης Μπαντραλέξης ( 1784 –1867 ) . Αρχίζει μια δωδεκάχρονη πορεία και το 1832 κατέληξαν στο Σέλι και το Ξηρολίβαδο.

Το όρος Βέρμιο ένα ατελείωτο βουνό, πανέμορφο όλες τις εποχές του χρόνου. Την ¨ανοιξη φιλοξενεί μολόχες, βιολέτες. μαργαρίτες, πρίμουλες και άλλα αγριολούλουδα που δεν θυμάμαι και άλλα πολλά που δεν γνωρίζω για να τα αναφέρω. Και ο κύκλος της άνθησης τελειώνει το Φθινόπωρο με πλήθος από κυκλάμινα.

Ένας ήλιος χλωμός και συννεφιασμένος μας ακολουθεί . Δρυς και οξιές . Με το τραγούδι του κούκου πήραμε την ανηφόρα. ’Ολες μας οι αισθήσεις απολαμβάνουν το πρωινό που η φύση μας παραθέτει απλόχερα. Μονοπάτι ανηφορικό για γερά πόδια και δροσερές αναπνοές.

H διαδρομή πανέμορφη μέσα από πυκνό δάσος οξιάς δεν περιγράφεται με λόγια είναι κάτι που δεν μπορεί να την νοιώσει κανείς αν δεν την ζήσει . Γύρω μας αρμονική συνάντηση των στοιχείων της φύσης , το φύσημα του ανέμου με τα δένδρα, τα διάφορα χρώματα ,αποτελούν μια εμπειρία εντυπωσιακή και μοναδική εμπειρία .

Ανεβαίνοντας ψηλότερα το τοπίο αγριεύει. Στο βάθος , θεριό πελώριο ξεπροβάλλει η κορυφή φορτωμένη μα μαύρα σύννεφα. Συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο που σε μερικά σημεία η πλατύφυλλες οξιές κάνουν τον δρόμο αδιάβατο. Από το δικό μας θόρυβο και τις χαρούμενες φωνές το τραγούδι του σπίνου ακούγεται ανήσυχο και τρομαγμένο .

Φθάσαμε σε ξέφωτο, κάτω χαμηλά το χωριό της Κουμαριάς και η πόλη της Βέροιας. Οι ακτίνες του ήλιου δίνουν μια μεγαλόπρεπη όψη στις γύρω βουνοπλαγιές.

Τώρα πορεία ανοδική , ορειβατούμε για περισσότερο από δυο ώρες και συνεχίζουμε. Πάνω στο μονοπάτι εύκολα εντοπίζονται νυχτερινά ελαφροπατήματα άγριας ζωής. Ένας δροσερός αέρας μας υποδέχεται παρασυρμένος από τις γύρω βουνοκορφές μας χτυπά το πρόσωπο . Εμείς απτόητοι συνεχίζουμε .

Φθάσαμε σε ένα ξέφωτο γυμνό από δένδρα, χλόη και πέτρες γύρω μας . Η κορυφή ξεπροβάλλει μπροστά μας . Ο αέρας για λίγο κόπασε . Ξαφνικά θόρυβος , ποδοβολητό από άγρια άλογα , ένα κοπάδι 7-8 αλόγων μας προσπερνά , περήφανα .

Μετά από πορεία 3 ωρών φθάσαμε στην κορυφή . Οι στιγμές εδώ αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς αχόρταγα να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις . Το βλέμμα σου ξεκουράζεται ατενίζοντας τις γύρω βουνοκορφές , μπροστά μας το Ξηροβούνι και λίγο παραπέρα το Στρουρνάρι , δίπλα μας το Αρσούμπασι, απέναντι τα Πιέρια και λίγο πιο πέρα ξεπροβάλλει περήφανος ο Όλυμπος . Θέλεις αυθόρμητα να σκαρφαλώσεις κάπου ψηλά και να ατενίσεις τον ορίζοντα . Το κάνεις με το βλέμμα Σύννεφα κυνηγημένα η βροχή δεν αργεί , φοράμε τα αδιάβροχα και συνεχίζουμε.

Επιστροφή από άλλη διαδρομή . Πήραμε για λίγο τον δασικό δρόμο , τώρα οδοιπορούμε μέσα σε δάσος οξιάς . Η σιωπή του δάσους είναι παράξενο πόσο σε υποβάλλει να θέλεις να βλέπεις μόνο , χωρίς να μιλάς. 

Η φύση είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ο άνθρωπος όμως ....την πληγώνει , την εκμεταλλεύεται την οδηγεί στην εξόντωση. Η δασική βλάστηση συμβάλλει στην απορρόφηση του 40 % των εκπομπών του διοξειδίου άνθρακα , αλλά ο άνθρωπος αδιαφορεί . Σε 5 χρόνια χάθηκαν 370 εκατομμύρια εκτάρια δάσους στον πλανήτη μας . Οι κυβερνήσεις πρέπει να αποφασίσουν τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από τις ανθρώπινες δραστηριότητες των ανεπτυγμένων κρατών κατά 35% έως το 2020 . Θα υπάρξει απόφαση ποτέ άραγε ...;

Συνεχίζουμε την κατάβαση μέσα από το δασικό δρόμο . Αφήσαμε πίσω μας την ομορφιά του δάσους, το θρόισμα των φύλλων το φύσημα του ανέμου και κατηφορίζουμε.

Πλησιάζοντας προς την Κουμαριά το μονοπάτι γίνεται κατηφορικό . Μετά από πορεία 4+30 ωρών φθάσαμε στα αυτοκίνητα.