Με τους Ορειβάτες Βέροιας στο μονοπάτι του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Του Νίκου Τσιαμούρα

Η διαδρομή αρχίζει από την Βεργίνα, η ιστορία του τόπου ξεκίνησε από εδώ όπου βρέθηκαν τα χρυσά στεφάνια του Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππου του Β΄ από τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο.

Κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό φύγαμε από την Βέροια για την Βεργίνα.

Ανάμεσα στα χωριά Παλατίτσια και Βεργίνα στις βόρειες υπώρειες των Πιερίων στους χαμηλούς λόφους που σχηματίζονται, εκτείνεται μια πολύ σημαντική αρχαία πόλη που με βεβαιότητα ταυτίζεται με τις ΑΙΓΕΣ, την αρχαία πρωτεύουσα του Βασιλείου της Κάτω Μακεδονίας.

Η πόλη αυτή έως τον 4ο αιώνα π.Χ., ήταν το σπουδαιότερο αστικό κέντρο της περιοχής.

Εδώ βρίσκονται τα πατρογονικά ιερά των Μακεδόνων μαζί με τα ανάκτορα και τους περίφημους για τους θησαυρούς τάφους των Αργεαδών Βασιλέων, της γενιάς που ξεκινώντας από ένα μυθικό ήρωα τον Ηρακλή, έδωσε στην ελληνική Ιστορία την πιο συναρπαστική μορφή της , τον Μέγα Αλέξανδρο.

Στο χώρο αυτό έζησαν και έδρασαν βασιλιάδες όπως ο Αλέξανδρος Α΄ ( 495 – 452 π.Χ.) και ο Αρχέλαος ( 413-399π.Χ. ) που έκανε την αυλή του κέντρο γραμμάτων και τεχνών, συγκεντρώνοντας στις Αίγές τους πιο διάσημους καλλιτέχνες και διανοούμενους της εποχής και είναι εδώ που τον Σεπτέμβριο του 336 π.Χ. μετά τη δολοφονία του Φιλίππου Β΄ στο θέατρο της πόλης ανακηρύχθηκε βασιλιάς ο Αλέξανδρος ( 336-323π.Χ.).

Το μονοπάτι ξεκινά από το χωριό Βεργίνα (υπάρχει ενδεικτική πινακίδα), είναι καλά σηματοδοτημένο με κόκκινα σημάδια και οδηγεί μέσα από μια συναρπαστική πεζοπορία στο βράχο του Γαλακτού, από όπου στις 19 Μάρτη 1878 γυναίκες της περιοχής μαζί με τα παιδιά τους αυτοεκρημνίσθηκαν στο φαράγγι, λέγοντας ‘’όχι’’ στην βεβήλωση του ονόματος του Έλληνα και της Ορθοδοξίας, από τους δυνάστες κατακτητές Τούρκους.

Με τον σάκο στον ώμο πεζοπορούμε τώρα σε ανηφορικό μονοπάτι και μετά από μια εικοσάλεπτη πορεία μπήκαμε σε πυκνό δάσος από χαμηλά δένδρα και βλάστηση, η ανάβαση συνεχίζεται.

Το μονοπάτι και η ατμόσφαιρα υγρή, η υγρασία να πλανάται ολούθε και να μας τυλίγει. Απόλυτη ησυχία.. 

Τώρα την ησυχία διακόπτει το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των δένδρων. Αφήσαμε πίσω το δάσος, βγήκαμε σε δασικό δρόμο, φθάσαμε σε ξέφωτο.. Η κορυφή Γαλακτό είναι εκεί περήφανη και καταπράσινη.

Κατεβαίνουμε μια ρεματιά χαμένη σε πυκνή αδιαπέραστη βλάστηση. Περνάμε απέναντι σε βραχώδη πλαγιά, πέτρα και πάλι πέτρα. Περάσαμε το ρέμα χωρίς απώλειες και συνεχίζουμε.

Πλαγιά ανηφορική και δύσκολη, την προσπερνάμε με γρήγορες αναπνοές και δυνατά πόδια. Βρεθήκαμε και πάλι σε δασικό δρόμο, πήραμε πορεία δεξιά. Η θέα από το σημείο αυτό πανέμορφη. Γύρω μας ξετυλίγεται το πράσινο μεγαλείο των βουνοκορφών.

Το βλέμμα μας μαγνητίζεται, ο νους χάνεται και ταξιδεύει, μόνο ο αέρας μπορεί και μιλάει. Λιβάδια με δεκάδες αγριολούλουδα στολίζουν τριγύρω την ανοιξιάτικη γη. Το μονοπάτι χάνεται μέσα σε αγριοτριανταφυλλιές και βατσινιές, μας ταλαιπωρεί, εμείς όμως απτόητοι, συνεχίζουμε.......

Ορειβατούμε στην κορυφογραμμή, στα αριστερά μας χαράδρες δασωμένες και κάτω χαμηλά το μοναστήρι των Αγίων Πάντων ( γυναικείο). Φθάσαμε στην κορυφή από εδώ θέα απεριόριστη.

Κάπου στον ουρανό τα σύννεφα διαβάζουν τη δικιά μας μοίρα και η τύχη δεν είναι με το μέρος μας. Η βροχή μόλις άρχισε. Πήραμε το μονοπάτι ( από άλλη διαδρομή ) και το δασικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στο μοναστήρι. Το ρέμα το ξαναπεράσαμε και πάλι χωρίς απώλειες.

Αφήσαμε το μοναστήρι των Αγίων Πάντων και ανεβαίνουμε σε απότομη δασωμένη πλαγιά. Μπήκαμε και πάλι σε δάσος από χαμηλή βλάστηση πολύ πυκνή και αδιαπέραστη. Πεζοπορούμε η χαμηλή βλάστηση μας ταλαιπωρεί μόνοι εμείς στους ψιθύρους της γης, στη γλώσσα του βουνού και τα καιρικά φαινόμενα.

Η ανάβαση δύσκολη όχι μόνο από την κλίση του εδάφους αλλά και από την οργιώδη βλάστηση. Ορειβατούμε τώρα σε απότομη γυμνή βουνοπλαγιά κάτω από βροχή μούσκεμα ως το κόκαλο. Εδώ πλέον η έκφραση γίνεται προσωπική. Τα πόδια μας βουλιάζουν στην βρεγμένη γη και σε παχύ στρώμα από πέτρες μικρές (σάρα ).

Επιστροφή ............... Ο δρόμος για τον κάμπο κάνει τη ζωή μας επίπεδη, είναι ο ευκολότερος δρόμος.