Με τους ορειβάτες Βέροιας στην κορυφή Τσουκαρέλα

Του Νίκου Τσιαμούρα

Άγρια ομορφιά από άκρη σε άκρη μας υποδέχεται. Τα μάτια μας συγκρατούν ένα σωρό εικόνες που μας προσφέρει απλόχερα το τοπίο. Η διαδρομή μας "γεμίζει" μας αναζωογονεί μας γοητεύει τον νου, μας ταξιδεύει.......

Με το πρώτο φως συνάντηση στην έρημη σιωπή της πόλης εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί και αναχώρηση στις 6+30. Διαδρομή Γρεβενά-Κρανιά-Μηλιά-Μέτσοβο-Ανθοχώρι. Αφήνουμε την Κρανιά η παρθένα φύση τριγύρω μας εντυπωσιάζει. Απέραντα δάση με δρυς, οξιές, πεύκα και έλατα σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα. Μέσα από μια τέτοια εκπληκτική ομορφιά συνεχίζουμε.

Φθάσαμε στο Μέτσοβο, πανέμορφο και γραφικό στέκει αγέρωχο στα 1200 μ. και μας καλωσορίζει. Απέναντι μας το χωριό Ανήλιο, δεν το βλέπει ο ήλιος, εμείς όμως θαυμάζουμε τις ομορφιές του.

Κατεβαίνουμε η πινακίδα γράφει 6,5 χιλιόμετρα, ο δρόμος τώρα ανηφορίζει και φιδοσέρνεται μέσα σε μια πανδαισία βλάστησης, (βοσκοτόπια και δάση) δεξιά μας ένα πολύβουο ποτάμι μας κρατά συντροφιά για μερικά λεπτά της ώρας. Κατεβάζει το πολύτιμο φορτίο του κάτω στον κάμπο με νερά πεντακάθαρα .

Ο τόπος αναδίδει μια μοναδική γοητεία , το πράσινο μας ηρεμεί. Τριγύρω πανέμορφες βουνοκορφές πνιγμένες σε οξιές και έλατα. Μπήκαμε στο Ανθοχώρι, μια μελαγχολική ησυχία απλώνεται στα στενά δρομάκια του χωριού, λιγοστά σπίτια λιτά, απέριττα, πεντακάθαρα και γεμάτα λουλούδια. Ηρεμία και γαλήνη.

Περάσαμε το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Τώρα χωματόδρομος δύσκολος και απαγορευτικός για Ι.Χ. μόνο 4Χ4 συνεχίζουμε την ανάβαση.....

Σταματάμε σε υψόμετρο 1550 μ. ημέρα συννεφιασμένη και κρύα. Προετοιμασία για αναχώρηση. 9 και τριάντα η ώρα και η πορεία αρχίζει. Η βουνοπλαγιά μπροστά μας δεν έχει να επιδείξει τίποτα περισσότερο από αποσαθρωμένα και γυμνά εδάφη, σπάνια ο βιαστικός ταξιδιώτης θα ενδιαφερθεί για αυτό το ιδιαίτερο βουνό.

Χλόη και πέτρες λιβάδια με πλούσιο χόρτο γεμίζουν και συμπληρώνουν το σκηνικό. Ορειβατούμε στην πλαγιά κάθετα για να κερδίσουμε ύψος ανάσες κοφτές, βήματα αργά αλλά σταθερά. Όλες μας οι αισθήσεις ξυπνούν από την μαγευτική ορχήστρα της φύσης. Είναι τα πουλιά, ο 'αέρας, τα έντομα, τα τρεχούμενα νερά.

Όλο το βουνό λάμπει με χιλιάδες αποχρώσεις και μοσχοβολάει αρώματα από τα χρώματα του Φθινοπώρου. Εδώ η στιγμή κρατά αιώνια. Τα μάτια μας συγκρατούν ένα σωρό εικόνες που μας προσφέρει απλόχερα το τοπίο. Οδοιπορούμε για περισσότερο από 40 λεπτά της ώρας τριγύρω μια ερημιά μια ηρεμία με την ομίχλη να μας ακολουθεί βασανιστικά.

Ο Λάκμος (μεγάλος ασβεστολιθικός ορεινός όγκος), αποτελεί τμήμα της οροσειράς της Νότιας Πίνδου και βρίσκεται στα όρια των νομών Τρικάλων και Ιωαννίνων. Διαθέτει αλπικούς λειμώνες, απόκρημνες πλαγιές και φαράγγια. Μικτά δάση ( πλατύφυλλα και φυλλοβόλα). Αυτοφυή κωνοφόρα δάση, λιβάδια αλπικά και υποαλπικά. Μεγάλο τμήμα της περιοχής καλύπτεται από δάσος οξιάς και ελάτης . Έχει ενταχθεί στο Natura 2000.

Ο Αχελώος ο θρυλικότερος και ομορφότερος ποταμός πηγάζει από το οροπέδιο της Βερλίκας ( στα βλάχικα σημαίνει μαίανδρος) σε υψόμετρο 2000 μέτρων. Κυλάει στα όρια των νομών Άρτας και Καρδίτσας , χωρίζει την Ευρυτανία από την Αιτωλοακαρνανία, διασχίζει την εύφορη πεδιάδα του Αγρινίου και μετά από πορεία 220 χλμ. καταλήγει στο Ιόνιο Πέλαγος.

Ο μύθος λέει πως ο Αχελώος ήταν ο μεγαλύτερος από τους 3000 γιους του Ωκεανού και της Τηθύος( γαίας),πατέρας των Νυμφών και των Σειρήνων. Μεταμορφωμένος σε ταύρο πάλεψε με τον Ηρακλή για την καρδιά της Δηιάνειρας. Ο Ηρακλής έσπασε το κέρατο ταύρου –Αχελώου και την έκανε γυναίκα του.

Βρισκόμαστε σε χαράδρα, τώρα τοπίο άγριο πετρώδες, ταλαιπωρημένο από τις καιρικές συνθήκες . Κάτω γκρεμός όμως εμείς δεν πτοούμαστε συνεχίζουμε.... Σταδιακά η διαδρομή γίνεται δυσκολότερη. Ο καιρός ανεβαίνοντας γίνεται αγριότερος ομίχλη και χιόνι έρχεται από παντού , φοράμε τα αδιάβροχα και ότι ζεστό έχουμε πάνω μας και συνεχίζουμε.

Τώρα χιονίζει ασταμάτητα με πυκνή ομίχλη και ένα παγωμένο αέρα που μας ταλαιπωρεί. Μετά από πορεία 2 ωρών, μπροστά μας ξεπροβάλλει η κορυφή χιονισμένη και απόμακρη, αισθάνεσαι δέος με την άγρια ομορφιά της. Βρισκόμαστε στην κορυφογραμμή , παντού τριγύρω πανύψηλες βουνοκορφές.

Ησυχία μόνο ο δικός μας θόρυβος από τα πατήματα στο χιόνι. Η θέα από εδώ της χιονισμένης βουνοκορφής μας κόβει την ανάσα. Η κορυφή απροσπέλαστη χωρίς αλπικό εξοπλισμό η ανάβαση επικίνδυνη έτσι η ομάδα αποφάσισε να μην ανέβει στην κορυφή. Μόνο ο Τοτός και ο Αντώνης συνέχισαν και όπως μάθαμε αργότερα τα κατάφεραν με επιτυχία.

Γύρω μας ξετυλίγεται όλο το μεγαλείο της Νότιας Πίνδου. Απολαύσαμε τις χιονισμένες κορφές και πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Εδώ ψηλά οι απότομες εναλλαγές του καιρού είναι τακτικό φαινόμενο και προκαλούν συναρπαστικές εικόνες. Tο φως διαχέεται μέσα από τα σύννεφα και για λίγα λεπτά φωτίζει το γυμνό τοπίο, ενώ πάνω μας βλέπουμε ένα βαρύ και γκρίζο ουρανό με συνεχή χιονόπτωση.

Η επιστροφή γίνεται από την ίδια διαδρομή, την απόλυτη ησυχία διακόπτει μόνο το ελαφρύ σφύριγμα του αέρα που περνά ανάμεσα μας και το πέταγμα της πέρδικας που πέταξε ξαφνικά μπροστά μας. Κατεβαίνουμε τις πλαγιές, από παντού τώρα τρέχουν νερά, μικρά ρέματα που γυάλιζαν στο φως. Πλησιάζουμε στα αυτοκίνητα εκτός από εμάς πρόβατα, κατσίκια και αγελάδες επιδοτούμενες, βόσκουν αμέριμνα στις πλαγιές και ψηλά στον ουρανό περιφέρονται πουλιά και γεράκια.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο καφές λίγο έξω από το Μέτσοβο μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια. Σήμερα ζήσαμε μια πεζοπορία-ορειβασία με δυνατές συγκινήσεις, άλλη μια μέρα πήρε τέλος με επιτυχία, συγχαρητήρια σε όλους εμάς.