Με τους Ορειβάτες Βέροιας στο Ρέμα Ορλιά και στο Καταφύγιο Κορομηλιά

Του Νίκου Τσιαμούρα

Επιβλητικός άγριος και πανέμορφος μαζί. Τον διάλεξε ο Δίας για να στήσει το θρόνο του και από εδώ ψηλά να διαφεντεύει θεούς και ανθρώπους,
Το βουνό είναι ένας τόπος γεμάτος μνημεία της φύσης, με μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, παρουσιάζει ξεχωριστή οικολογική και αισθητική αξία.

Περάσαμε το Δίον - υπήρξε- θρησκευτικό κέντρο και ιερή πόλη των Αρχαίων Μακεδόνων. Το χωριό μας υποδέχθηκε με Φθινοπωρινές εικόνες χρώματα παντού, στον ουρανό στα σύννεφα στα αμπέλια, στα καπνά, στα ακτινίδια και στις ελιές, μας αλλάζουν την διάθεση μας ταξιδεύουν.

Βλέποντας τον Όλυμπο να προβάλλει επιβλητικά στον χώρο, νοιώθεις όλο και πιο έντονα το βάρος της ιστορίας, της μεγαλοπρέπειας και της φυσικής ομορφιάς αυτού του τόπου. Μάγεψε και ενέπνευσε ποιητές, ζωγράφους, περιηγητές, ορειβάτες, απετέλεσε καταφύγιο αρματολών και αντιστασιακών. Στις πλαγιές του ακούγεται ακόμη το τραγούδι των Μουσών.

Η πινακίδα γράφει ρέμα Ορλιά, φθάσαμε μια ομορφιά παραμυθένια μας καρτερεί μας περιμένει. Τυλιγμένος για χιλιάδες χρόνια στην αχλύ του μύθου ο Όλυμπος με την ιστορία του, την πολύμορφη και ευμετάβλητη γοητεία της φύσης του μας προσφέρει ένα θέαμα γεμάτο μεγαλείο.

Ο Ελικώνας είναι ο αρχαιότερος ποταμός της Πιερίας, γνωστός με το όνομα Βαφύρας αλλά και Ουρλιάς. Οι μαινόμενες γυναίκες της Πιερίας ξέπλυναν τα χέρια τους έπειτα από τον φόνο του Ορφέα. Το ποτάμι από την ντροπή του χάθηκε στη γη και ξαναβγήκε στο Δίον με το όνομα Βαφύρας.

Πήραμε το μονοπάτι γίναμε ένα με το τοπίο, προχωρήσαμε, το Φθινόπωρο έσμιξε με τα πρόσωπα μας. Μονοπάτι ανηφορικό μια υγρασία που περονιάζει τα κόκαλα εμείς απτόητοι συνεχίζουμε.

Δένδρα λογής - λογής νοιώθουν την ανάσα μας αείφυλλα και σκληρόφυλλα ( μακία) πλατύφυλλα αειθαλή, καστανιές, δρυς και κουμαριές.
Η πανίδα του Ολύμπου περιλαμβάνει σημαντική ποικιλία ειδών, έχουν καταγραφεί 32 είδη θηλαστικών. όπως αγριοκάτσικο, αγριογούρουνο, η αγριόγατα , το κουνάβι, η αλεπού , ο σκίουρος κ.α.

Στα 8 διαφορετικά οικοσυστήματα του δρυμού από τα 300 μ. μέχρι τα 2918 μ., έχουν παρατηρηθεί 104 είδη πουλιών, ορισμένα από τα οποία είναι σπάνια. Η πανίδα στις πεδινές περιοχές περιλαμβάνει κυρίως κουνάβια, λαγούς, μικρά τρωκτικά, μικρά αρπακτικά πτηνά, πέρδικες, ορτύκια ,αηδόνια, κοτσύφια καρακάξες και άλλα πολλά.

- Μέρα , μουντή συννεφιασμένη και υγρή - απολαμβάνουμε τις πρώτες μέρες του Φθινοπώρου με τα κιτρινοκόκκινα φύλλα που πέφτουν, τριγύρω πεσμένα φύλλα τα νομίζουμε νεκρά, αλλά αυτά είναι που δίνουν τη ζωή στη "νέα γενιά". Μια γλυκιά μελαγχολία πλανιέται στις έρημες πλαγιές. Μας τύλιξε η ησυχία.

Το ρέμα εξακολουθεί να κυλά τα ήρεμα νερά του εκατοντάδες χρόνια τώρα. Εκατοντάδες φυτά, έντομα και ζώα ζουν και αναπνέουν κοντά και δίπλα από το ρέμα, πηγή ζωής και αναζωογόνησης. Τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη και οι λυγερόκορμες οξιές μοιάζουν να φλέγονται στα χρώματα του Φθινοπώρου.

Άριστη σήμανση- ένα μπλε τρίγωνο σε άσπρο φόντο- που δεν αφήνει αμφιβολίες για την πορεία μας, αφού από εδώ περνά και ο διεθνής μαραθώνιος του Ολύμπου. Τώρα πορεία έντονα ανηφορική κατά τόπους, με διασταυρώσεις που οδηγούν σε όμορφα ανήλια περάσματα.

Φθάσαμε στην πρώτη διασταύρωση, η μικρή ξύλινη πινακίδα αριστερά γράφει Κορομηλιά, εμείς πήραμε πορεία αριστερά για το καταφύγιο της Κορομηλιάς. Μονοπάτι συνεχώς ανηφορικό δύσκολο και γλιστερό.

Ακούω και βλέπω τα φύλλα να πέφτουν απαλά πάνω στη γη. Δίπλα μας να κελαηδούν πουλιά και μέσα από ξέφωτα να λάμπει η θάλασσα και το αιώνιο αγκάλιασμα ρέματος και παρόχθιων δένδρων.

Νοιώθω το χρόνο να κυλά γρήγορα ποτέ δεν είναι αρκετός σε μέρη που σφύζουν από ζωή, μαγεία και μυστήριο. Πάντα έχεις να μάθεις κάτι καινούριο να ανακαλύψεις κάτι ιδιαίτερο και να συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλη ανάγκη και υποχρέωση έχουμε να διατηρήσουμε αυτά τα μνημεία της φύσης.

Μαγεμένοι από την όλη ομορφιά συνεχίζουμε την ανάβαση. τώρα ορειβατούμε, σκαρφαλώνουμε όλο και περισσότερο κερδίζοντας συνεχώς ύψος. Οδοιπορούμε ανεβαίνουμε υψόμετρο τώρα το τοπίο αλλάζει. οξιές και μαύρη πεύκη. Σε μικρές ομάδες η ελάτη, σποραδικά η φτελιά, η κρανιά , ο ίταμος.

Μετά από πορεία μιας ώρας συνεχούς ανάβασης φθάσαμε σε ξέφωτο, από εδώ αγναντεύουμε την κυματιστή θάλασσα των βουνοπλαγιών αλλά και κάτω χαμηλά την παραλία της Πιερίας. Εμείς μια παρέα μια συντροφιά ορειβάτες από την Βέροια μένουμε έκθαμβοι από την τόση ομορφιά του τοπίου. Και τι παραπάνω χρειάζεται λοιπόν για να είσαι χαρούμενος μέρα Κυριακής. Βαθιές ανάσες ξεκούρασης και χαλάρωσης .

Μετά από μια πορεία 2 ωρών και 15 λεπτών φθάσαμε στο καταφύγιο της κορομηλιάς .κτισμένο σε υψόμετρο 1020 μέτρων. Από εδώ υπάρχει μονοπάτι που σε οδηγεί στο καταφύγιο Πετρόστουγκα του Ολύμπου και από εκεί οροπέδιο των μουσών και στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου τον Μύτικα.

Το ζεστό τσάι και ο καφές είναι βάλσαμο για την στιγμή μας δίνουν δυνάμεις για την συνέχεια της επιστροφής .

Η επιστροφή μας σημαδεύτηκε από βροχή που πέφτει στην αρχή σαν δροσιά με πυκνή ομίχλη και στην συνέχεια καταρρακτώδη, φοράμε τα αδιάβροχα και συνεχίζουμε...... Ευτυχώς δεν κρατά πολύ και εμείς συνεχίζουμε την κατάβαση μέσα στην καταχνιά 10 ορειβάτες από την Βέροια μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με οργιώδη βλάστηση.

Άδειασαν οι βουνοπλαγιές, έσβησε ο ήχος από τα βελάσματα και τα κουδουνίσματα που αντιλαλούσαν όλο το καλοκαίρι από τα αιγοπρόβατα, σίγησαν και τα σφυρίγματα των βοσκών. Τώρα ερημιά δένδρα με πυκνά πράσινα φυλλώματα μας κρατούν συντροφιά.

Πήραμε πορεία δεξιά για καταρράκτες και κόκκινο μύλο. Φθάσαμε στο ρέμα, περάσαμε απέναντι χωρίς απώλειες μονοπάτι έντονα ανηφορικό για μερικά λεπτά δύσκολο. Έχοντας σαν οδηγό τον δυνατό ήχο του ρέματος το φαράγγι από ήπιο τώρα έγινε άγριο πιο μουσικό, βλέπουμε τους καταρράκτες ο ένας πιο εντυπωσιακός από τον άλλο, νερά πεντακάθαρα και οι βάθρες που υπάρχουν δημιουργούν ένα απείρου κάλλους εντυπωσιακό τοπίο.

Να ΄μαστε τώρα να θαυμάζουμε τα νερά που πέφτουν από ψηλά σε ένα πανέμορφο καταρράκτη. Ιούλιο και Αύγουστο οι φίλοι του βουνού περνάνε ευχάριστες στιγμές κάνοντας "ραπέλ" καταρρίχηση και δροσερές βουτιές στις βάθρες.

Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Περάσαμε το ποτάμι. Πήραμε το μονοπάτι από το ίδιο σημείο που ανεβήκαμε. Κατάβαση για γερά πόδια, βήματα μικρά αλλά σταθερά. Μπήκαμε στα αυτοκίνητα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, φθάσαμε στο Δίον, μυρωδιές από σούβλες και ψητά στα κάρβουνα από παρακείμενες ψησταριές και ταβέρνες μας γαργαλάνε τη μύτη, ο χρόνος περιορισμένος η επιστροφή μας μονόδρομος.

Η θάλασσα του Λιτόχωρου μας πήρε σαν χάδι την κούραση της ημέρας. Επιστρέφοντας στην Βέροια απομεσήμερο το μυαλό και η ψυχή μας παρέμεινε εκεί στις παρυφές του θεϊκού βουνού. Ως πότε θα αντέξουμε αυτή την ομορφιά;

Η γεωλογική περίοδος που διανύουμε θα μπορούσε να αποδειχθεί η τελευταία στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου. Τα σενάρια λένε πως ναι!
Παρά τις προσπάθειες μας πάντως η γη μάλλον θα επιζήσει και χωρίς την - επιβαρυντική παρουσία μας – θα ανακάμψει.

Κρίμα που δεν θα υπάρχει κανείς για να της δώσει ένα νέο όνομα.... !