Συγκίνηση και οργή

Γράφει ο Τηλέμαχος Χατζηαθανασίου

Πριν από 40 χρόνια και κάτι ,καλοκαίρι του 1982, στο χωριό Πλατανιά, έξω από τη Δράμα, εκτροχιάστηκε επιβατικό τρένο. Οι συνέπειες τραγικές: 6 νεκροί και 57 τραυματίες. Έζησα ως χειρουργός άμεσα τις δραματικές καταστάσεις που εκτυλίχθηκαν στο νοσοκομείο Δράμας. Οι τραυματίες μεταφέρονταν με στρατιωτικά φορτηγά. Οι ιδιώτες γιατροί της Δράμας προσέτρεξαν για βοήθεια (δεν γνωρίζω πώς ειδοποιήθηκαν). Ο χώρος υποδοχής του νοσοκομείου είχε καταληφθεί από τους τραυματίες ξαπλωμένους σε πρόχειρα φορεία αλλά και στο πάτωμα.

Τις οιμωγές των τραυματιών και την αγωνία των προσερχομένων διέκοπτε η σιωπή των νεκρών. Εμείς σ `αυτό το γενικό χαμό δεν είχαμε περιθώριο να θρηνούμε γ `αυτά που αντικρίζαμε. Έπρεπε γρήγορα να επιλέξουμε ποιοι έχουν ανάγκη άμεσης χειρουργικής επέμβασης. Xειρουργούσαμε μέχρι και στο διάδρομο του χειρουργείου. Από τότε παραμένει το ερώτημα: ΓΙΑΤΙ; Kαι τώρα που τα θυμάμαι και τα γράφω νιώθω την ίδια συγκίνηση αλλά και οργή.

Τότε κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο εκτροχιασμός οφείλονταν σε υπερβολική ταχύτητα. Σήμερα διαβάζουμε στο διαδίκτυο (μακάρι να μην είναι αλήθεια) ότι οι μηχανοδηγοί που θα έφταναν γρηγορότερα στον προορισμό τους είχαν bonus 18 δρχ για κάθε λεπτό που θα κέρδιζαν. Ποτέ δεν μάθαμε περισσότερα.

Η αποφράδα 28η Φεβρουαρίου 2023 ήρθε να καταδείξει με τον ποιο τραγικό τρόπο το διαχρονικό έγκλημα που συντελείται στους ελληνικούς σιδηροδρόμους. Άραγε αφορά μόνο αυτό το μέρος του δημόσιου τομέα; Τις πελατειακές σχέσεις που οδηγούν στην εκβλάστηση της αναξιοκρατίας που με τη σειρά της οδηγεί σ` ένα φθαρμένο (αν όχι διεφθαρμένο) κράτος ποιος τις καλλιεργεί; Να ένα ρητορικό ερώτημα. Πολλοί είναι οι αποδέκτες αλλά κανείς δεν ακούει.

Ένα ακόμα προσωπικό βίωμα που αφορά τον ευαίσθητο τομέα της υγείας, έτσι δειγματοληπτικά, μια και σαν πρακτική ισχύει ευρύτερα. Κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία βρέθηκα (χωρίς να το ζητήσω) ως ένας εκ των δύο εισηγητών για μία θέση διευθυντού χειρουργικής στο Θεαγένειο αντικαρκινικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

Αφού παρέλαβα τους φακέλους, θεωρώντας βαριά την ευθύνη, ξενύχτησα αρκετές ημέρες για μια αξιολογική κατάταξη. Διαπίστωσα ότι το επιστημονικό αλλά και το κλινικό έργο του Απόστολου Τέντε ήταν πληρέστερο των άλλων υποψηφίων και δικαιωματικά έπρεπε να είναι πρώτος στη σειρά ( το όνομα του γιατρού αναγράφεται κατόπιν αδείας του ίδιου).

Όταν συγκλήθηκε το συμβούλιο διαπιστώθηκε ότι στις δύο εισηγήσεις υπήρχε χάσμα. Ο πρώτος στη δική μου εισήγηση αναφερόταν ως τελευταίος από τον άλλο εισηγητή. Από τον άμεσο έλεγχο των φακέλων επαληθεύθηκε η δική μου πρόταση και το συμβούλιο έληξε αλλά ο γιατρός δεν προσλήφθηκε ποτέ. Σήμερα προσφέρει τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες του στον ιδιωτικό τομέα. Και για το δείγμα αυτό νομίζω ότι τα σχόλια περιττεύουν.

Πίστευα ότι ο χώρος της υγείας διαθέτει κάποια αντισώματα προκειμένου να μην προσβληθεί από τις βαριές παθογένειες του κράτους. Οικτρή πλάνη. Αν οι ασκούντες εξουσία δεν σκύψουν, χωρίς αυταρέσκεια, πάνω στα προβλήματα της αδιαφάνειας και της αναξιοκρατίας, θα τελούμε εν αναμονή μια νέας τραγωδίας, όπως η Μάνδρα, το Μάτι η τα Τέμπη και δυστυχώς κάποιοι θα εξαγνισθούν αναλαμβάνοντας υπερήφανα την πολιτική ευθύνη.