Το χρέος για τις ψυχές που ζητούν δικαίωση

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025, δυο χρόνια από την μαύρη επέτειο του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Η παρουσία του κόσμου στο συλλαλητήριο της Βέροιας απίστευτη.

«Ήταν  χρέος για τις ψυχές που ζητούν δικαίωση.» Ένα σχόλιο, χαμένο μέσα στις χιλιάδες λέξεις του διαδικτύου, κι όμως τόσο δυνατό, τόσο αληθινό. Δεν ήταν μια απλή σκέψη· ήταν η ουσία της παρουσίας όσων βρέθηκαν εκεί. Γιατί δεν πήγαν απλώς να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν· πήγαν γιατί το ένιωθαν ως χρέος.

Δεν ήταν μια απλή συγκέντρωση. Δεν ήταν μια πορεία σαν τις άλλες. Ήταν ένα βουβό προσκλητήριο ψυχών, μια κραυγή που δεν σίγησε ποτέ…

Οι δρόμοι γέμισαν με ανθρώπους, αλλά αυτό που πραγματικά πλημμύρισε την πόλη ήταν η ανάγκη του κόσμου να κάνει το χρέος του.

«Είναι χρέος», έγραφαν  τα σχόλια στο διαδίκτυο. Ένα χρέος που δεν αποτιμάται σε υλικά μέτρα, αλλά σε σιωπηλές υποσχέσεις και δάκρυα που δεν στέγνωσαν. Δεν ήταν μια πράξη οργής – ήταν μια πράξη μνήμης. Γιατί η μνήμη είναι η μόνη άμυνα απέναντι στη λήθη, το μόνο όπλο απέναντι στην αδικία που προσπαθεί να περάσει ατιμώρητη.

Δεν ήταν μια μέρα απλής διαμαρτυρίας. Ήταν μια μέρα αναμέτρησης με τη συνείδηση. Κάθε βήμα στον δρόμο ήταν ένας ψίθυρος προς εκείνους που χάθηκαν: «Δεν σας ξεχάσαμε». Και κάθε φωνή που έσπαγε τη σιωπή έμοιαζε να ενώνει τις δύο όχθες – αυτή της ζωής και εκείνη του άδικου τέλους.

Δεν ήταν απλώς μια πορεία. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει μια κοινωνία που αρνείται να αποδεχτεί πως κάποιες ζωές γίνονται αριθμοί σε στατιστικές. Ήταν ένα μνημόσυνο στους δρόμους, εκεί όπου η Δικαιοσύνη συχνά περνά βιαστικά, προσπερνώντας όσους ζητούν το δίκιο τους.

Γιατί δεν είναι μόνο οι νεκροί που ζητούν δικαίωση. Είναι κι οι ζωντανοί που δεν μπορούν να αντέξουν να ζουν σε έναν κόσμο που την αρνείται.