Για τη Λένα…

Η κινητοποίηση στην Βέροια με αφορμή την επέτειο δυο χρόνων από το δυστύχημα των Τεμπών, δεν ήταν μια συνηθισμένη συγκέντρωση. Ήταν ένα μοιρολόι, μια σιωπηλή κραυγή για όσους δεν γύρισαν ποτέ.

Ανάμεσα στο πλήθος, ένα χέρι υψώθηκε, κρατώντας ένα πλακάτ. Το όνομά της γραμμένο εκεί. Λένα.

Στο μοιραίο τρένο, στο σκοτεινό εκείνο ταξίδι, δεν ήταν μόνο ο Άγγελος. Ήταν και εκείνη. Η Ελένη Δουρμίκα. Η Λένα. Μια μητέρα. Μια γυναίκα που γύριζε σπίτι της, πίσω στα παιδιά της, πίσω στην καθημερινότητά της. Δεν έφτασε ποτέ.

Στην πόλη της, οι άνθρωποι δε ξέχασαν. Πώς θα μπορούσαν; Η απώλειά της βάραινε τις ψυχές όλων, ένα φορτίο πένθους που δεν σηκώνεται εύκολα. Δύο μικρά παιδιά, δυο ζευγάρια μάτια που δε θα ξαναδούν τη μορφή της να τα περιμένει στην πόρτα.

Το πρωί της Παρασκευής, η πλατεία γέμισε. Μα δεν ήταν μόνο οι φωνές, δεν ήταν μόνο το πλήθος. Ήταν η παρουσία της που πλανιόταν στον αέρα, μια σκιά αγάπης που δεν έσβηνε. Κάποιος σήκωσε το χέρι, κράτησε το πλακάτ με το όνομά της ψηλά.

Αφιερωμένο στη Λένα.

Για να τη θυμούνται. Για να μην ξεχαστεί. Για να μένει πάντα εδώ.