Αντάμωση μετά από μισό αιώνα: Η συγκινητική συνάντηση της τάξης του 1973 στη Βέροια

Μέσα στον φιλόξενο πολυχώρο Ελιά, στη Βέροια, έλαβε χώρα μια ξεχωριστή συνάντηση που απέδειξε πως ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει τις αληθινές φιλίες. Οι απόφοιτοι της τάξης του 1973 από τα Γυμνάσια της Βέροιας, έπειτα από 50 χρόνια, ξαναβρέθηκαν για να αναβιώσουν τις μνήμες της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας.

Η πρωτοβουλία αυτής της αντάμωσης ανήκει στην Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου, η οποία, μέσα από την αφήγησή της, μας ταξιδεύει σε μια ιστορία γεμάτη αγάπη, νοσταλγία και αναπάντεχες συγκυρίες. Όλα ξεκίνησαν το 2016, όταν, μέσω των κοινωνικών δικτύων, συνδέθηκε ξανά με τη συμμαθήτριά της Μαριάννα Λιούσα, η οποία ζει στη Βοστώνη. Παρότι τις χώριζαν 10.000 χιλιόμετρα και πέντε δεκαετίες, η αγάπη και οι αναμνήσεις της σχολικής ζωής δεν χάθηκαν ποτέ.

Η συνάντηση της 16ης Ιανουαρίου 2025, παραμονή του Αγίου Αντωνίου, ήρθε να επισφραγίσει την κοινή τους επιθυμία για μια αντάμωση γεμάτη συναισθήματα. Οι αγκαλιές ήταν σφιχτές, τα δάκρυα συγκίνησης κυλούσαν ανεξέλεγκτα, ενώ η χαρά και η νοσταλγία αποτυπώθηκαν στα φωτεινά χαμόγελα όλων.

Η εκδήλωση περιελάμβανε έναν πλούσιο μπουφέ με βασιλόπιτα και εδέσματα, ευγενική προσφορά τεσσάρων συμμαθητριών. Η στιγμή της κοπής της βασιλόπιτας αποτέλεσε ένα από τα highlights της ημέρας, με τις Βούλα και Μαρία να ανακηρύσσονται οι τυχερές της χρονιάς.

Το αντάμωμα αυτό αποτέλεσε αφορμή για αναμνήσεις, γέλια και ατελείωτες συζητήσεις. Κάθε ιστορία, κάθε λέξη, κάθε βλέμμα ήταν γεμάτα νόημα και συναισθήματα. Οι παρευρισκόμενοι δεσμεύτηκαν να ξαναβρεθούν σύντομα, αναγνωρίζοντας τη σημασία του να κρατούν ζωντανές τις φιλίες που άντεξαν στον χρόνο.

Η Ελένη Καλαϊτσίδου, συγκινημένη από αυτή την εμπειρία, αφιέρωσε τους παρακάτω στίχους που έγραψε ειδικά για την περίσταση:

Ευχαριστώ που ήρθατε,
ένα καφέ να πιούμε
στο παρελθόν να έρθουμε ,
για το παρόν να πούμε!!

Την Μαριάννα απ' τα ξένα ,
να καλό υποδεχτούμε 
να κόψουμε βασιλόπιτα
και να ευχηθούμε.

Εμείς εδώ δεν ήρθαμε,
να φάμε και να πιούμε
ήρθαμε ν’ ανταμώσουμε,
και να αγκαλιαστουμε...

Ούτε που είχαμε ποτέ,
στο μυαλό μας πρόνοια,
ότι θα ξανασμίξουμε
μετά πενήντα χρόνια.

Τα χρόνια τα μαθητικά
να ζήσουμε και πάλι
τις έγνοιες  να διώξουμε,
μέσα από το κεφάλι.

Τα νιάτα μας πως πέρασαν;
Κρυφά από μας διαβήκαν..!
Με τον αγώνα της ζωής, 
έγνοιες στο νου μας μπήκαν

και φτάσαμε στο σήμερα
χωρίς πολλά αστεία,
να τρέχουμε τη δεύτερη
πεντηκονταετία!

Μα όσο κυλούν  τα χρόνια
η ελπίδα πάντα μένει
φωτίζει τις καρδιές
και συνεχώς πλαταίνει !

Τα νιάτα φίλες, φίλοι μου
με την ψυχή μετρούνται,
γι αυτό οι καρδιές σας
δεν πρέπει να λυπούνται .

για τα περίσσια τα κιλά,
τις κάποιες σας  ρυτίδες,
Που άφησαν αποτύπωμα
  του χρόνου οι σελίδες.

Η  παιδική αγάπη  αιώνια
πάντα θα  μας ενώνει!
η καρδιά  δυνατά χτυπά, 
νοιώθει πως ξανανιώνει!

Εύχομαι με την καρδιά
ποτέ να μην χαθούμε
γιατί έρχονται γεράματα
με αγάπη ας τα  χαρούμε !

Η συνάντηση αυτή απέδειξε πως οι φιλίες που χτίζονται στα νεανικά μας χρόνια είναι δεσμοί ισχυροί που ο χρόνος και η απόσταση δεν μπορούν να διαλύσουν. Με την υπόσχεση να ξανασυναντηθούν, οι απόφοιτοι της τάξης του 1973 ανανέωσαν το ραντεβού τους, με την καρδιά γεμάτη από αγάπη και ευγνωμοσύνη.