Το θετικό πρόσημο του απολογισμού

Γράφει ο Στέργιος Μουρτζίλας

Στην αφετηρία κάθε χρονιάς κυριαρχεί η ελπίδα και η προσδοκία. Ο καθένας ευελπιστεί για βελτίωση της καθημερινότητάς του, αλλαγή προς το καλύτερο του τρόπου ζωής του, αναζήτηση νέων ευκαιριών και νέων προοπτικών. Μπαίνει εκ των πραγμάτων στη λογική να πάρει αποφάσεις, να θέσει στόχους, να κάνει όνειρα. Προσπαθεί να σχεδιάσει, να χαράξει στρατηγικές, να οριοθετήσει τα επόμενα βήματα. Είτε πρόκειται για ρεαλιστικές είτε για ονειροπόλες προσεγγίσεις το σίγουρο είναι πως ο καθένας δικαιούται να παλέψει και να ονειρευτεί.

Όμως, δεν αρκούν μόνο οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, ούτε η γενική και αόριστη αναζήτηση της ευημερίας. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι το σχέδιο, η μέθοδος που θα ακολουθήσουμε και η στοχευμένη προσήλωση που θα επιδείξουμε. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα, χωρίς κόπο, χωρίς κούραση. Η αυτοκυριαρχία και η συνειδητή ένταξη σε ένα πρόγραμμα, καθώς και η ολοκληρωτική προσπάθεια για τήρησή του χωρίς παρεκκλίσεις συνιστούν την πλέον αξιόπιστη γραμμή πλεύσης.

Ανάλογο τρόπο λειτουργίας οφείλουν να ακολουθούν και όσοι τιμήθηκαν με θέσεις ευθύνης, έχοντας στα χέρια τους τις τύχες και άλλων προσώπων. Στην περίπτωση αυτή η ανάγκη για αποτέλεσμα καθίσταται ενίοτε αμείλικτη, μια και αντανακλά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που επενδύει προσδοκίες στην παρουσία του επικεφαλής. Η ικανή ηγεσία αποτελεί το ζητούμενο στη σημερινή πολύπλοκη πραγματικότητα που μας επιφυλάσσεται, κάτι που επιτείνει το βάρος της ευθύνης σε όσους βρίσκονται στις καρέκλες της όποιας εξουσίας.

Άλλωστε η «καρέκλα» οφείλει να αποτελεί για τον κάτοχό της τρόπο και μέσο υπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών. Επ’ ουδενί λόγο συνιστά απόλαυση και κατάκτηση που χρήζει επίδειξης ή προβολής. Τα όρια είναι ρευστά και πολλές φορές δυσδιάκριτα. Οι υποσχέσεις δίνονται για να επαληθεύονται και όχι για να ξεγελούν και εκ των υστέρων τεχνηέντως να ξεχνιούνται.

Όσο ειλικρινείς εκ των πραγμάτων είμαστε με τον εαυτό μας, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο δεσμευόμαστε απέναντι στους πολίτες.

Για να μπορούμε να τους κοιτάμε στα μάτια και στο τέλος της ημέρας.

Για να προσδοκούμε βάσιμα ότι στη ζυγαριά τα θετικά θα υπερκεράσουν τις αποτυχίες μας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι λάθη δεν κάνουν μόνον όσοι μένουν αδρανείς και μοιραίοι παρατηρητές.