Χρωστάω αυτό το ΟΧΙ στα παιδιά μου

Του Κώστα Θεοδωρίδη 

ΟΧΙ δεν μπορώ και δε θέλω να σε πείσω για το ΟΧΙ.

Αν τόσα χρόνια δεν ένιωθες τον κόμπο στο λαιμό όταν συνάνθρωποί σου περίμεναν στις ουρές για λίγα τρόφιμα ή για ένα πιάτο φαγητό.

Αν δε βούρκωνες βλέποντας τους γέροντες όλα αυτά τα χρόνια να περιμένουν έξω από την τράπεζα για να πάρουν την κουτσουρεμένη τους σύνταξη που θα τέλειωνε σε λίγες μέρες...

Αν δε θύμωνες ακούγοντας ιστορίες για ανέργους, απολυμένους, απελπισμένους μικρομαγαζάτορες που έβαζαν λουκέτο, ανασφάλιστους, 4ωρα των 200 ευρώ, ανθρώπους χωρίς γιατρούς και φάρμακα, χωρίς θέρμανση , χωρίς ηλεκτρικό...

Αν δε «τρελαινόσουν» με τις αυτοκτονίες, την απόγνωση και το άδειο βλέμμα εκατομμυρίων συνανθρώπων μας...

ΟΧΙ δεν μπορώ και δε θέλω να σε πείσω για το ΟΧΙ.

Δεν ξέρω τι θα γίνει με το ΟΧΙ αλλά ξέρω πολύ καλά τι θα συνεχίσει να γίνεται με το ΝΑΙ.

Το χρωστάω όμως αυτό το ΟΧΙ στα παιδιά μου, στους μαθητές μου, στους παππούδες μου που πολέμησαν το 40 και... στον εαυτό μου.

Θεοδωρίδης Κώστας
Δάσκαλος