Το δημοψήφισμα και ο πολιτικός μας πολιτισμός

Του Κώστα Καραγιάννη

Στα χρόνια των μνημονίων, Έλληνας, μόνιμος μετανάστης στην Ελβετία, έλεγε το εξής, που έρχεται στη μνήμη μου τούτες τις μέρες: Στη χώρα αυτή ακόμα και για ένα έργο που αφορά μια γειτονιά ή ένα δήμο οι άνθρωποι συζητούν και κάνουν δημοψήφισμα.

Ας δούμε τώρα τα καθ' ημάς. Για ένα μείζον θέμα που ο λαός μας το βιώνει και το συζητά εδώ και 5 χρόνια και για μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές που έγινε καθημερινός εφιάλτης εδώ και πέντε μήνες έγινε πρόταση δημοψηφίσματος με βάση τα όσα προβλέπει το σύνταγμα της χώρας.

Τι είναι όμως δημοψήφισμα; Ο θεσμός κατά τον οποίο το εκλογικό σώμα καλείται να εκφραστεί με ένα ναι ή ένα όχι σε μία ερώτηση για σημαντικό ζήτημα που θέτει η εκτελεστική εξουσία.

Ποια είναι η «ερώτηση» εν προκειμένω; ...ο ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει με την ψήφο του εάν πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στο Eurogroup της 25/6/2015... ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ, ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ.

Πως αντιμετωπίζεται όμως, στο πλαίσιο του δικού μας σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού, η πρόταση αυτή που δίνει στο λαό μας το δικαίωμα να αποφασίσει, στη χώρα που εφεύρε εδώ και 2500 χρόνια την αμεσοδημοκρατική διαδικασία και που έχει να ασκηθεί από το 1974;

Ένας εκ των πρωταγωνιστών του πολιτικού προσωπικού του τόπου που οδήγησε στην κρίση, στα μνημόνια και στο αδιέξοδο, δήλωσε: «Το δημοψήφισμα είναι πραξικόπημα». Το σύνθημα υιοθέτησε ασμένως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. ( Προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας εφάμιλλη με εκείνη του κόσμου του Τ. Όργουελ στο γνωστό έργο του «1984» όπου, τα συνθήματα «του υπουργείου της Αλήθειας» ήταν: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ, Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ). Ο τέως πρόεδρος του Πασοκ, συνταγματολόγος ο ίδιος δεν αρκέστηκε στο «πραξικόπημα» αλλά κατέθεσε και ένσταση αντισυνταγματικότητας στη βουλή. ( η επιλογή της λέξης δεν είναι καθόλου τυχαία, απλώς προσπαθεί να κρύψει από ποιους εκπορεύεται το «πραξικόπημα» και εναντίον ποιου εξελίσσεται. Το αποκαλύπτει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο νομπελίστας οικονομολόγος, Τ. Στίγκλιτς στο άρθρο του «Η επίθεση της Ευρώπης στην ελληνική Δημοκρατία» όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει: Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες... Δείχνουν να πιστεύουν ότι μπορούν τελικώς να ρίξουν την ελληνική κυβέρνηση εκφοβίζοντάς την ώστε να αποδεχθεί μια συμφωνία που είναι αντίθετη με τη λαϊκή εντολή που έχει πάρει.) Μετά κάλεσαν, οι συν αυτώ, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην υπογράψει το προεδρικό διάταγμα (Τους απάντησε: Ας μην ξεχνάμε ότι η αρχαία Ελλάδα υπήρξε η κοιτίδα της άμεσης Δημοκρατίας.) Μετά ο Σαμαράς το ονόμασε παρωδία και η Λαγκάρντ άκυρο. Τώρα ο εσμός της νεοφιλελεύθερης ιερής συμμαχίας καλεί το λαό να ψηφίσει «ναι» σε όλα. Έλεος!

Προσπαθούν επίσης να δημιουργήσουν μια τεχνητή και άθλια πόλωση στη βουλή και στα ΜΜΕ γύρω από διαδικαστικά και άλλα θέματα. Είναι «...η απρέπεια κάποιων αγορητών. Το χυδαϊκό ύφος, η οργίλη εμπάθεια, οι χλευαστικές λοιδορίες, το επιθετικό μένος, η καταφυγή σε βαρείς καταλογισμούς...» για να δανειστώ από έναν άνθρωπο των γραμμάτων. Όλα αυτά, προκειμένου να υπάρξει συσκότιση και παραπλάνηση, να μην συζητηθεί η ουσία και το επίδικο του δημοψηφίσματος και να πάρει άλλο χαρακτήρα από αυτόν που ορίζουν τα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα.

Είναι εντυπωσιακό πως όλο το παλιό, ένοχο και χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό της χώρας που αλληλοκατηγορείται για τις ευθύνες που το βαραίνουν, προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς μετά από πέντε μήνες ανάπαυλας. Συσπειρώνεται για να πει το «ναι» στους δανειστές, τους συνυπεύθυνους, αν όχι τους αρχιτέκτονες της καταστροφής της Ελλάδας, για να πει το πόσο εθελόδουλα συμπαρατάσσεται μπροστά στην ιερή συμμαχία του Σόιμπλε, της «αναποφάσιστης» Μέρκελ, της Λαγκάρντ κλπ . Κάποιοι από τους έξω έχουν φτάσει, πέρα από τις ιταμές παρεμβάσεις, να δηλώνουν, όπως ο Μ. Σουλτς, πως θα έρθουν στην Ελλάδα μαζί με τον Ζ.Κ. Γιούνγκερ να υποστηρίξουν το «ναι». Μακάρι να μας έκαναν τέτοια χάρη. Μακάρι να έρχονταν να δουν από κοντά τα κατορθώματα της πολιτικής τους απέναντι στη χώρα μας και να μας διαβεβαιώσουν για την απαρέγκλιτη συνέχισή της.

Είθε...
Θα μας δώσουν την ευκαιρία να τους πούμε: Κύριοι Σούλτς και Γιούνγκερ αγαπάμε την Ευρώπη ( των λαών, των δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, της πρόνοιας και της δικαιοσύνης ) γιατί είμαστε Ευρώπη. Και αγαπάμε όλους «τους καλούς και τίμιους ανθρώπους» στην επικράτειά της. Αφήστε όμως τις υποκρισίες γιατί πέφτετε ακόμα περισσότερο στα μάτια μας. Εσείς δηλώνετε πως αγαπάτε τη χώρα του Πλάτωνα, όμως, εμείς ζούμε σ αυτήν και επιτρέψτε μας να την τιμούμε και να την αγαπάμε κατά τι περισσότερο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πατρίδα μας περνάει την πιο δύσκολη περίοδο της μεταπολίτευσης, περνάει από συμπληγάδες. Αυτό που μας μένει είναι να κωπηλατήσουμε «πάση δυνάμει» προς τη μεριά ενός μεγάλου ΟΧΙ. Τι θα σημαίνει η υπερψήφιση του «Όχι»; Ότι ο Ελληνικός λαός δεν δέχεται την πρόταση που του έχει επιδοθεί τελεσιγραφικά και ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα είναι αδύνατον πλέον, για δεύτερη φορά μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας, να αγνοήσουν τη θέληση ενός κυρίαρχου λαού. Θα σημαίνει πως δεν θα χάσουμε την ελπίδα για την πατρίδα μας και την Ευρώπη. (Δεν είναι καιρός άραγε να θυμηθούμε και να εμπνευστούμε από ένδοξες στιγμές της ιστορίας μας, από καμία «ἀλκὴν δ᾽ εὐδόκιμον» ;)

Για την πλευρά του «ναι» δύο πράγματα είναι αρκετά. Ας αναλογιστούν: Οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι εργαζόμενοι τι μέτρα θα περιλαμβάνει σε βάρος τους αυτό το σχέδιο συμφωνίας που θα ψηφίσουν (μόνον οι αφελείς θα πιστέψουν πως ψηφίζουν για κάτι άλλο). Και, όλοι οι Έλληνες το πόσο χλευαστικά και περιφρονητικά θα γελούν σε βάρος των το βράδυ του δημοψηφίσματος οι Σόιμπλε, Μέρκελ και Λαγκάρντ σε περίπτωση επικράτησης του «ναι».

Το μεγάλο ερώτημα, που θα απαντηθεί οριστικά το βράδυ της Κυριακής, είναι αν θα βρει το κουράγιο ο λαός μας, κάτω από το βάρος των απειλών και του φόβου να σταθεί όρθιος ( Έχουν κλείσει για μερικές μέρες τις τράπεζες και τα ΑΤΜ όμως, αισθάνονται σοκ και δέος, μπροστά στο ενδεχόμενο κατάρρευσης των χρηματιστηρίων. Κάτω από αυτό το βάρος, ο σκληρός Σόιμπλε, αναγκάστηκε να δηλώσει πως η διαπραγμάτευση με την Ελλάδα θα συνεχιστεί ακόμα και στην περίπτωση του «όχι».

Ας κρατήσουμε για λίγο ακόμα.) Να αντέξει τη στιγμή που δέχεται την ομαδική με όλα τα μέσα επίθεση των ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Μένει να δώσει τη μάχη ψύχραιμα, ενωτικά, περήφανα και αγωνιστικά.