Οι διασπάσεις στην Αριστερά τελικά ποιον ωφελούν;

Γράφει ο Πέτρος Τσαπαρόπουλος

Ανήκω πολιτικά στην γενιά που μετά την μεταπολίτευση βίωσε με τον πιο σκληρό τρόπο το αποτέλεσμα της διάσπασης του ΚΚΕ, μιας διάσπασης.

Που δημιούργησε αγεφύρωτα πολιτικά και ιδεολογικά χάσματα στον χώρο της αριστεράς.

Που επηρέασε με σκληρό τρόπο τις διαπροσωπικές σχέσεις πρώην συντρόφων.

Και το κυριότερο στάθηκε εμπόδιο στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός προοδευτικού μετώπου απέναντι στον κοινό μας εχθρό που ήταν και είναι  η συντηρητική παράταξη.

Ήταν ένας σκληρός αγώνας πολιτικής επιβίωσης, ένας ανελέητος πόλεμος ιδεών μέσα στον κομματικό μας μικρόκοσμο[ πόσο εγωιστικό αλήθεια!] μακριά από τα προβλήματα της κοινωνίας, με μόνο κερδισμένο το πολιτικό σύστημα που καθόρισε τις εξελίξεις για την επόμενη 30τία.

 Στο τέλος ήρθε η ιστορία για να δώσει  την δική της απάντηση, στην μακροχρόνια και ψυχοφθόρα  πολιτική αντιπαράθεση,  με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Τον Ιούνιο του 1991 το ΚΚΕ αποχωρεί από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της Αριστεράς και της Προόδου, διασπάται και έτσι λήγει άδοξα μια προσπάθεια συνάντησης των 2 ρευμάτων που είχε ξεκινήσει με κοινή  κάθοδο στις εκλογές, σκορπώντας απογοήτευση στους χιλιάδες προοδευτικούς και αριστερούς ψηφοφόρους. Για μία ακόμη φορά κάποιοι λειτούργησαν με την λογική της κομματικής καθαρότητας αγνοώντας τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ήταν η μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς να παρέμβει και να καθορίσει τα πολιτικά πράγματα της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν η επιστροφή στα γνώριμα μονοπάτια  του κομματικού μας μικρόκοσμου με  αδιάφορες για την κοινωνία μαρξιστικές αναλύσεις , ο ερχομός της κυβέρνησης Μητσοτάκη  και αργότερα του «εκσυγχρονιστή» Σημίτη που μαζί με την κυβέρνηση του Καραμανλή  οδήγησαν την Χώρα στην χρεοκοπία.

Την τελευταία 10τια η αριστερά  κατάφερε να βρεθεί στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων γιατί επέλεξε  να γίνει κυβερνώσα αριστερά με ότι αυτό συνεπάγεται, προτάσσοντας την ανάγκη της υπεράσπισης των προβλημάτων της κοινωνίας στο τώρα και όχι σε ένα ακαθόριστο μέλλον. Αποδέχτηκε  την ανάληψη της ευθύνης με έργα και όχι με λόγια του αέρα, συμβιβάστηκε όταν χρειάστηκε σαν πράξη Εθνικής ευθύνης και οδήγησε την χώρα σε μια  οικονομική σταθερότητα με ρύθμιση του χρέους, έξοδο από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια.

Η στιγμή που σήμερα κάποιοι επιλέγουν να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλοντας περαιτέρω στην πολυδιάσπαση του χώρου, δείχνει σαν να μην κατανοούν και το χειρότερο να μην τους ενδιαφέρουν  τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία η οποία μας επέλεξε σαν αξιωματική αντιπολίτευση καθώς και τον κίνδυνο της  πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας της δεξιάς.

Ο τρόπος δε που αποχώρησαν δείχνει ότι ακόμη και σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς υπάρχουν άνθρωποι που αδυνατούν να δεχτούν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας και χωρίς να έχουν κανέναν ηθικό φραγμό δεν παραδίδουν την κοινοβουλευτική έδρα που τους έδωσε ο Ελληνικός λαός ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντα και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα υπήρχαν πολλαπλές μορφές της Αριστεράς και των προοδευτικών κομμάτων που οφείλουν να βρίσκονται κοντά στα προβλήματα των εργαζομένων, να συζητάνε μεταξύ τους για τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας[ βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, καταπολέμηση ανισοτήτων, προάσπιση του κράτους δικαίου, αντιμετώπιση του ρατσισμού] και να δημιουργούν προυποθέσεις για μια νέα ηγεμονία των προοδευτικών ιδεών απέναντι στην κυριαρχία της δεξιάς-ακροδεξιάς.

Αυτόν τον δρόμο έχει επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και θα τον υπηρετήσει πιστά!

Τσαπαρόπουλος Πέτρος

Μελος της γραμματείας της ΝΕ