Από την «αποδόμηση» της δικής μας αλήθειας στις συνέπειές της!

Γράφει ο Κώστας Καραγιάννης

Λίγες μέρες πριν από τις εσωκομματικές εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έγραφα με κάποιες δόσεις ευχής και προτροπής: Από τη Δευτέρα  πάμε μπροστά-ας ελπίσουμε-κι όπως θα έλεγε ο ποιητής και κορυφαίος αγωνιστής (προσθέτω ο Αλέκος Παναγούλης τους στίχους του οποίου μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης): Απάντηση θα πάρουν μ’ ενότητα κι αγώνα… (Στο μεταξύ την Κυριακή ψήφισα την κοντοχωριανή μας, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό ομολογώ και χωρίς να φανταστώ πως θα μας άφηνε στα κρύα του λουτρού…)    

Αμ δε !!!  

Ποιος να ακούσει τις ανησυχίες ή τις προσδοκίες ενός απλού μέλους (εδώ και χρόνια) μιας επαρχιακής πόλης ή ποιος να ακούσει τα χιλιάδες μέλη του κόμματος, όπου γης, που χρόνια έτρεχαν κάνοντας δουλειά μυρμηγκιού, που έπιασε τόπο και κεφαλαιοποιήθηκε, με την εμφάνιση και τη λειτουργία του Αλέξη Τσίπρα σε συνθήκες πολιτικά ρευστές και δυναμικές; 

 Δυστυχώς και στο κόμμα, στο οποίο οι περισσότεροι υποστήριζαν πως «Δεν είναι κόμμα των βουλευτών αλλά κόμμα των μελών», στο κόμμα  που αρκετούς αίφνης τους έβγαλε το αγωνιστικό λαϊκό κύμα σε κυβερνητικές θέσεις, τους κατέστησε δημόσια πρόσωπα και τους πρόσφερε αρκετά προνόμια, ξεχάστηκε πως, «σημασία έχουν οι αμέτρητες μικρές δράσεις αγνώστων ανθρώπων που οδήγησαν στις μεγάλες στιγμές» όπως επαναλάμβανε  ο Χάουαρντ Ζιν.  Αλλά που να βρεις σύνεση και σοφία, που να βρεις ευήκοα ώτα, σε περιόδους που τα κομματικά ιερατεία -κυρίως «λοχαγοί και συνταγματάρχες», που ειρήσθω εν παρόδω, οι πραγματικοί,  σε κάποιες χώρες καταφεύγουν σε πραξικοπήματα όταν δεν τους αρέσουν τα αποτελέσματα των εκλογών - κατακλύζονται από φιλοδοξίες για την κατάκτηση ή το μοίρασμα ηγετικών θέσεων και από την προδιάθεση επιβεβαίωσης από καθέδρας περισπούδαστων αναλύσεων!

 Τι δεν είδαν ή δεν αξιολόγησαν όμως οι παλαιάς κοπής ακτιβιστές και οι φερέλπιδες νέοι, οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

 Την επιχείρηση (Που ελπίζουμε κάποτε να μπει στο βιβλίο «Παγκόσμια ιστορία της “πολιτικής” ατιμίας»)  που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας από την πρώτη στιγμή τα φανερά και κρυφά όργανα -του καθεστώτος πλέον- Μητσοτάκη, με εντυπωσιακή ομολογουμένως αποτελεσματικότητα και με σύνθημα: Καταστρέψτε την αλήθεια ή  αποδομήστε  την αλήθεια. Αποσπάστε μια λέξη ή φράση από τα λεχθέντα ή τα πεπραγμένα του κόμματος που εμφανίζεται ανταγωνιστικό του κόμματος ιδιοκτήτη της χώρας -κατά προτίμηση από τις δηλώσεις και τα κείμενα του προέδρου του- και περιφέρτε την νυχθημερόν και αρνητικά, καθιστώντας την κύριο θέμα της επικαιρότητας, επιβάλετε την πολιτική ατζέντα γύρω από την οποία να περιστρέφονται εχθροί, φίλοι, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, στην TV, στον τύπο, στο διαδίκτυο.

 Δυστυχώς δεν είδαν και αυτοί και άλλοι στον ευρύτερο χρόνο της αριστεράς, πως τα όργανα του καθεστώτος χειραγωγούν σε μέγιστο βαθμό τους πολίτες και επιβάλουν την ημερήσια διάταξη στην πολιτική συζήτηση. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν ηττήθηκε επειδή έκανε αρκετά λάθη -μόνον όποιος δεν μιλά και δεν πράττει δεν κάνει λάθη-  αλλά κατά κύριο λόγο γιατί αδυνατούσε να επικοινωνήσει αυτούσια και αυθεντικά το μήνυμα του, γιατί δεν κατάφερε να αποτρέψει την αμαύρωση της εικόνας του από τη στιγμή που  μπήκε με τις επιλογές του στο στόχαστρο της διαπλοκής, των κατεστημένων οικονομικών και πολιτικών κέντρων εξουσίας, τα οποία ανέχονται μεν να υπάρχει η αριστερά στην αντιπολίτευση για να υπάρχει το άλλοθι του δημοκρατικού συστήματος, αλλά θεωρούν θράσος και ιεροσυλία το να σκέφτεται και να δύναται να διεκδικεί την κυβέρνηση και την εξουσία.

 Προκειμένου να αποτρέψουν το ενδεχόμενο, για δεύτερη φορά αριστερά, αναλαμβάνουν συστηματικά, να αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Χειραγωγούν «Ανεπαισθήτως… χωρίς αιδώ…»  όπως θα έλεγε ο ποιητής ακόμα και τον κόσμο της, τον γεμίζουν με ενοχές και τον βυθίζουν σε μια μόνιμη αναδίφηση λαθών. Τον βάζουν να απολογείται καθημερινά κυρίως απέναντι στους προοδευτικούς πολίτες στους οποίους «οι διαμορφωτές» -εκμεταλλευόμενοι και μια κουλτούρα αντιδιαλεκτική που έχει επικρατήσει στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς σε ότι έχει να κάνει με συμμαχίες, με συμβιβασμούς και με τον «πρότερο έντιμο βίο» των μελών της-  έχουν σπείρει  αμφιβολίες και ερωτηματικά περί της ποιότητας της αντιπολίτευσης  που ασκείται και όχι μόνο! Όταν μάλιστα το κόμμα αποτελείται από δύο ή τρία υποσύνολα, τάσεις ιδεών -που δυστυχώς έχουν μετεξελιχθεί σε ομάδες πίεσης και εξουσίας-  που σε ορισμένο βαθμό λειτουργούν ανταγωνιστικά και ενίοτε υπονομευτικά είναι επόμενο να καλείται να απολογηθεί και γι αυτές.                                                               

Από τα ατελείωτα παραδείγματα ας αναφέρουμε δυο τρία αντιπροσωπευτικά:                 

Οι υποκλοπές που συγκλόνισαν τη χώρα όπως και τα Τέμπη με τους 57 νεκρούς, κυρίως νέους –ζητήματα για τα οποία θα είχε παραιτηθεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση στις περισσότερες χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού- προβλήθηκαν ως λάθος κάποιου τρίτου προσώπου και πως σε κάθε περίπτωση, δεν ενδιέφεραν το λαό, λες και τα εγκλήματα μπορούν να μπαίνουν σε διαδικασίες δημοσκοπήσεων!                                                   

Όταν έγιναν υπουργοί της κυβέρνησης της ΝΔ ο πρώην γραμματέας της  ΚΝΕ όπως και στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η όλη υπόθεση εμφανίστηκε σαν διεύρυνση στο χώρο της κεντροδεξιάς και ως μεγάλη επιτυχία ενώ η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με ό,τι πιο αριστερό και καθαρό διέθετε το ΠΑΣΟΚ ή με τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο της ΝΔ εμφανίστηκε σαν συμβιβασμός ή σαν απώλεια της αριστερής του φυσιογνωμίας που «δημιούργησε σύγχυση στους ψηφοφόρους»!             

Ακόμα και σήμερα, οι παρεμβάσεις Σαμαρά στα θέματα εξωτερικής πολιτικής που απευθύνονται κυρίως στο εσωτερικό της ΝΔ  παρουσιάζονται ως αναφαίρετο δικαίωμα ενός πρώην πρωθυπουργού να λέει τη γνώμη του ενώ παρόμοιες περιπτώσεις στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εμφανίζονταν ως Βαβέλ απόψεων.                                      

Τα κείμενα και η βιογραφία Κασσελάκη, όπως παλιότερα του Τσίπρα (στον οποίο κανένας δεν ξεχνά πως χρέωναν «τα πάντα όλα»), γίνονται φύλλο και φτερό και η οποιαδήποτε λέξη ή επιλογή γίνεται αντικείμενο κριτικής στην υπηρεσία του γνωστού συστήματος. Δείγμα γραφής από την κ. Βούλτεψη που λίγο πολύ μας είπε: Μόνον όταν κάποιος στα νιάτα του είναι αριστερός μπορεί μετά να γίνει δεξιός, το αντίθετο δεν γίνεται!                                                                                                                                              

Επιπρόσθετα, το σύστημα διακυβέρνησης της μεταμνημονιακής Ελλάδας, με την οικογενειοκρατική του μορφή, προκειμένου να λάβει το χαρακτήρα καθεστώτος και να έχει προοπτική σε βάθος χρόνου θα έπρεπε, εκτός των άλλων, να αφαιρέσει από τα κόμματα της αντιπολίτευσης τη δυνατότητα να το απειλούν  εκλογικά και επί της ουσίας, θα έπρεπε να σαλαμοποιήσει και να συρρικνώσει την αριστερά ή δυνατόν μέχρις εξαφανίσεως όπως σε Ιταλία και σε Γαλλία (παλιότερα).

Το έχει πετύχει και έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για ένα καθεστώς, -κάτι μεταξύ Ουγγαρίας, Τουρκίας, Πολωνίας, κλπ-  σε μια περίοδο που οι λαοί ψάχνουν πιότερο προς τα δεξιά και ακροδεξιά προκειμένου να βγουν από κρίσεις και αδιέξοδα. Η οικονομική ελίτ έχει προσφέρει όλα τα μέσα στην οικοδόμηση του  με αμοιβαία οφέλη οικονομικού και πολιτικού περιεχομένου. Το απογοητευτικό βέβαια προς την ολοκλήρωση του φαινομένου, όπως και παλιότερα γράφτηκε, αποτέλεσε η συμβολή της ήσσονος αντιπολίτευσης κάτω από την μικρόψυχη και μυωπική λογική του αντι-σύριζα μετώπου και της περιφρόνησης ακόμα και της απλής αναλογικής! (Η πρόσφατη εκπομπή-εγκώμιο του Ν. Χατζηνικολάου για τον σ. Κουτσούμπα δεν μπορεί παρά να αποτελεί επιβράβευση της «μαρξιστικής» προεκλογικής του δήλωσης, περί κυβέρνησης προοδευτικών δυνάμεων «μούφα» αλλά και της πρότασης για εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη και τους σιδηροδρόμους που θα ξεκινάει από το απώτερο παρελθόν!)                                                                  

Το τελευταίο κομματάκι του παζλ  στο θεάρεστο έργο του κατατεμαχισμού της αντιπολίτευσης έρχονται να το προσθέσουν με παροιμιώδη επιπολαιότητα και εγωπάθεια οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αυτοί που τη στιγμή που διαιρούν, δηλώνουν προκλητικά πως θέλουν να ενώσουν δυνάμεις(!) με μια πιο «σαφή πρόταση» και πιο «μαχητική αντιπολίτευση»!

 Το τυράκι στη φάκα της εξουσίας είναι βέβαια η εφήμερη προβολή τους στα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Αυτά αφού κάνουν τη δουλειά τους, με την διακαώς επιθυμούμενη αποδυνάμωση του επικίνδυνου ακόμα πόλου που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, τους επιφυλάσσουν την έκπληξη. Θα τους πετάξουν στα αζήτητα και το «ολοκληρωμένο σχέδιο» που θα καταθέσουν ή δεν θα φτάνει στους δέκτες ή θα φτάνει μέσα από τους «επεξεργαστές»  στρεβλό και λαβωμένο.                                    

Ξεχνάνε οι παρορμητικοί και πληγωμένοι σύντροφοί μας ότι υπάρχουν 6+4=10  κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και δεκάδες τοπικά που συναγωνίζονται στην αποθέωση του αρχηγού και της κυβέρνησής του και στην ανοχή ή την ενίσχυση του ακροδεξιού λόγου!   

Τους διαφεύγει πως θέματα σοβαρά στα οποία εμπλέκεται η κυβέρνηση και που ταλαιπωρούν την κοινωνία, τεχνηέντως μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και εντός ολίγων ημερών ή ωρών εξαφανίζονται από το προσκήνιο, για να αποδειχθεί πως δεν είναι τυχαία η 107 θέση που κατέχουμε μεταξύ των χωρών του κόσμου σε ό,τι αφορά την ελευθερία του τύπου!                                                                                                                       

Ξεχνάνε πως σε αρκετά μέρη της χώρας δεν εκπέμπει ούτε το «μισό κανάλι» που σε κάποιο βαθμό στηρίζει την αντιπολίτευση. Πως δεν φτάνουν μέχρις εκεί οι συχνότητες «Στο κόκκινο».                                                                                                               

Ξεχνάνε πως τα κόμματα της αριστεράς  στο υφιστάμενο σύστημα εξουσίας δεν ξεκινούν τον πολιτικό μαραθώνιο τους από την ίδια αφετηρία με αυτά της δεξιάς πολυκατοικίας, αλλά από πολλά μέτρα πίσω και πως  ηγέτες και κόμματα δεν βρίσκονται ή δεν γίνονται εύκολα.                                                                                    

Τέλος δεν συνειδητοποιούν πως, όπως οι  γονείς όταν διαπληκτίζονται μπροστά στα παιδιά την πληρώνουν τα «αθώα αυτά πλάσματα του κόσμου» έτσι και όταν αντιπαρατίθενται  τα στελέχη με αμετροέπεια και εν δήμω και όχι νηφάλια και εντός των οργάνων ως θα όφειλαν, την πληρώνουν εκείνοι τους οποίους  δεσμεύτηκαν να εκπροσωπούν και να υπερασπίζονται που δεν είναι άλλοι παρά η αριστερά της οποίας πλήττουν την αξιοπιστία, το κόμμα που ως εργαλείο  αποδυναμώνεται και ο λαός ο οποίος απογοητεύεται.   

 Όλα αυτά προς μέγιστη ικανοποίηση και δόξα του καθεστώτος που τα έχει καταφέρει με το «σπαθί του», με τον καιροσκοπισμό των «αντιπάλων» του αλλά και με τις αδυναμίες, τις ολιγωρίες ή τα λάθη των αντιπάλων!                                   

Διαπιστώσεις όπως «χωρίς θεσμικά αντίβαρα, με ένα εκκωφαντικό έλλειμμα πλουραλισμού στην ενημέρωση και χωρίς αντιπολίτευση η Δεξιά παίζει σε ένα γήπεδο μόνη της» όπως αυτή του κοσμήτορας του Παντείου Πανεπιστημίου  θα έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Γίνονται σήμερα και μάλιστα χωρίς τον εντοπισμό των κύριων αιτιών του συμβάντος, έτσι που σε καμία περίπτωση δεν αρκούν προς την αντιμετώπιση του.  

 Μόνον ένας συνδυασμός  μιας κινηματικής αμφισβήτησης, μιας αντισυμβατικής παρέμβασης, μιας ανεπάντεχης και πεφωτισμένης ωρίμανσης στο χώρο των προοδευτικών δυνάμεων ή μια απρόβλεπτη εξέλιξη που θα αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού ίσως μπορέσει να προκαλέσει μια εκκίνηση και επιτάχυνση αλλαγών στο υπάρχον σύστημα!                                                                                                                                      

Υπό την «κανονικότητα» που βιώνουμε και με,  όχι αποστασία, αλλά με κάτι χειρότερο, με μια αχρείαστη μελαγχολική αποκοτιά 11 βουλευτών της αριστεράς, σε μια εποχή παγκόσμιων  γεωπολιτικών ανακατατάξεων και επικίνδυνης ανόδου της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο, φαίνεται δυστυχώς να ακολουθεί μια μακρά δύσκολη περίοδος για τα λαϊκά συμφέροντα και τα λαϊκά στρώματα γενικότερα. Τα καθεστώτα περί των οποίων γίνεται λόγος μακροημερεύουν και δύσκολα ανατρέπονται, ακόμα και όταν κάτω από το βάρος των εξελίξεων, σε βάθος χρόνου, τα όμορα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης αναγκάζονται να συνεργαστούν.  Είθε να πέφτουμε έξω και να «υπερεκτιμούμε το μέλλον»!                                                                                                   

Κώστας Καραγιάννης  φυσικός