Ο «καθώς πρέπει» κ. Πάγκαλος

Του Μιχάλη Κουρόγλου

Ο κ. Πάγκαλος εξακολουθεί να υβρίζει , ανενόχλητος καθώς η ηθική του ως απούσα, δεν του χαρίζει τα προτερήματα της αιδούς, της σιωπής (ειδικά...), της μεταμέλειας, της αποδοχής της έναρξης, ίσως, μιας θετικά ανάστροφης πορείας για τη χώρα, έστω ως πιθανής και ελπιδοφόρας και της σύνεσης. Υβρίζει παγίως, αφ' ότου βρέθηκε στην πολιτική σκηνή, η σκαιότητα όμως του χαρακτήρα του και η πλήρους συμπλεγμάτων προσωπικότητά του, αποκαλύφθηκαν αυτοβούλως.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό της αγένειάς του –όχι προς πρόσωπα αλλά εναντίον του λαού-είναι η κατά σύστημα και καθ' εξιν προσπάθεια αποδόμησης οιασδήποτε θετικής πολιτικής πράξης. Κρίνουμε ότι όλο αυτό προκύπτει από την αιτιώδη παύση του να έχει κάποιον θώκο, από το 2012, οπότε μας απάλλαξε από την παρουσία του αλλά όχι και από την πλήρη κακίας και φθόνου δραστηριότητά του. Ως συνένοχος ακόμη της μνημονιακής παράδοσης της χώρας, έσπευσε να διαμοιραστεί την ευθύνη, δική του και των τότε κυβερνώντων , φοβούμενος τον διασυρμό προδοσίας ένεκα, με την μνημειώδους αήθειας φράση «μαζί τα φάγαμε». Στη συνέχεια, με κάθε αφορμή, φρόντιζε να προκαλεί. Ελάχιστους μήνες μετά την απώλεια της βουλευτικής καρέκλας, «παρήγγειλε» στον τότε υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, να τον συλλάβει «γιατί δεν έχει λεφτά να πληρώσει φόρους». Η φράση αυτή είναι για τον γράφοντα εξόχως προσβλητικότερη της...μνημειώδους, γιατί δεν διαφέρει από την σκύλευση νεκρού. Επιχείρημα ακράδαντο, η πολύχρονη «νεκρική φύση» εκατομμυρίων πολιτών, την οποία ο Πάγκαλος ενέπαιζε συστηματικά.

Αμέσως μετά το φρέσκο εκλογικό αποτέλεσμα, θεωρεί τους Ελληνες ηλίθιους, γιατί «αυτοκτόνησαν», επιλέγοντας δημοκρατικά, αυτούς που θέλουν να προσπαθήσουν τουλάχιστον να βγάλουν το κάρο από το βάλτο. Το κάρο που και ο Πάγκαλος έριξε μέσα στο βάλτο. Του είναι απλώς αδύνατο να δεχθεί τη δημοκρατική διαδικασία(ισως το γονίδιο...).

Για να φτάσουμε και στο πολύ φρέσκο της ηλίθιας ενόχλησής του από την αμφίεση του νέου υπουργού Οικονομικών. Ο γράφων πιστεύει ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του φασισμού είναι ο «καθωσπρεπισμός». Βέβαια, διαχέεται χωρίς πρόβλημα στην κοινωνία και μάλλον δεν ενοχλεί, γίνεται αποδεκτός.

Αλλά μόνο όταν δεν αποτελεί συγκρίσιμη θέση. Αυτό που κάνει ο Πάγκαλος δηλαδή. Ο «καθώς πρέπει» Πάγκαλος των Ιμίων και της προδοτικής παράδοσης του Οτσαλάν (τόσο τα Ιμια όσο και η προδοσία του θα αποτελούν για την Ιστορία μελανότατες σελίδες εθνικής ταπείνωσης), δεν πτοείται από την παγκόσμια απήχηση χειρισμών του ικανού υπουργού, από τους οποίους η μέγιστη επιτυχία θα είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της χώρας, που ο Πάγκαλος και οι δικοί του επιμελώς εξαφάνισαν, αλλά τον ενοχλεί η ενδυματολογική λεπτομέρεια! Είναι τόσο θλιβερός ώστε εισάγει ακόμη και την ...ψυχιατρική στην ανάγκη να βολέψει το μένος του κατά μίας πιθανής εθνικής επιτυχίας. Ο «καθώς πρέπει» Πάγκαλος δεν ενοχλήθηκε από την θεσμική ανικανότητά του ως υπουργός το βράδυ των Ιμίων όταν χαριεντιζόταν σε τηλεοπτικά παράθυρα και αντί να παραιτηθεί αν όχι να παραπεμφθεί, αντιθέτως, υβρίζει και διαλαλεί τον καθωσπρεπισμό του. Όταν οι Ελληνες αύξαιναν δραματικά τον αριθμό των αυτοκτονούντων, ο ίδιος κυνικά απολάμβανε ως σύγχρονος Νέρων την πυρά της οικονομίας. Όταν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο, ο «καθώς πρέπει» Πάγκαλος, καλούσε τους Ελληνες να αναλογιστούν τον επιπόλαιο χαρακτήρα τους αντί από ενοχή να βάλει μόνος του τη θηλειά στο λαιμό του. Όταν εκατοντάδες άνθρωποι κάηκαν στα μαγκάλια, επειδή ο Πάγκαλος τους έκοψε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος (φοιτητές, γριούλες, παιδάκια, μετανάστες), για τον Πάγκαλο προείχε ο καθωσπρεπισμός. Όταν ο Πάγκαλος συναινούσε και οι πασοκοδεξιοί υπέγραφαν τα καταδικαστικά μνημόνια, κοίτα να δεις! φορούσαν όλοι τους γραβάτα!

Ο γράφων ελπίζει, ότι όταν ακόμη και με αποτυχία λήξει αυτή η εθνική λαχτάρα, αυτό που τουλάχιστον θα μας απομείνει θα είναι η εθνική μας αξιοπρέπεια. Να μπορούμε να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, εγκαταλείποντας επιτέλους την οσφυοκαμψία. Το λαμπρό παράδειγμα υπάρχει άλλωστε. Όταν σχεδόν όλοι οι «καθωσπρέπει» πολιτικοί σε Κύπρο και Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου του Πάγκαλου, δέχονταν με περισσή δουλικότητα και ασκούσαν πιέσεις στην Κύπρο, το κατάπτυστο, προδοτικό αν υπογραφόταν, μειοδοτικό και προσβλητικό σχέδιο Ανάν, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ύψωσε το τεράστιο εθνικό παράστημά του, είπε ΟΧΙ και η Κύπρος τη μιας κουτσουλιάς στο χάρτη κατήγαγε υπερήφανη και απόλυτη νίκη.

Λοιπόν, επιτέλους, χρειαζόμαστε ξεγραβατωνένους πολιτικούς-πατριώτες και ας τελειώνουμε με τους μιαρούς Πάγκαλους.