Δυο μέτρα και δυο σταθμά

Γράφει ο Τηλέμαχος Χατζηαθανασίου

Στις μέρες που περνάμε ζούμε τις δραματικές, πολυεπίπεδες, συνέπειες του δεύτερου σφοδρού κύματος της πανδημίας. Παρακολουθούμε όμως άφωνοι τα καθημερνά φρικτά νούμερα θανάτων τα οποία, δυστυχώς, αφορούν ανθρώπινες ζωές. Ζωές φίλων ,συγγενών, γειτόνων, η ακόμα και απομακρυσμένων συμπολιτών μας.

Στην Αλεξανδρούπολη , ο σεβασμιότατος μητροπολίτης όπως και ο σεβασμιότατος Πατρών, με τον συνετό τους λόγο, παροτρύνουν τους πιστούς να μείνουν στα σπίτια τους, κάτι που δεν στερεί από κανέναν την λατρευτική διάθεση.

Προσπαθούν να τους διαφυλάξουν από τις συνέπειες πιθανής λοίμωξης με ενδεχόμενο, για κάποιους, ακόμα και τον θάνατο.

Ζητάμε, [ σωστά], ευθύνες από τον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών για την ανεύθυνη συμπεριφορά του. Επιβάλλουμε, [επίσης σωστά], τρακοσάρια στις φοιτητριούλες που τόλμησαν, υπακούοντας στην νεανική τους παρόρμηση, να κάνουν πάρτι των οκτώ ατόμων.

Από όσα γνωρίζουμε, ούτε στην μία περίπτωση, αλλά ούτε και στην άλλη, υπήρξαν οδυνηρές συνέπειες, ευτυχώς.

Διερωτώμαι: γιατί του Αγίου Δημητρίου στην Θες/νίκη, αλόγιστα και με μαγκιά, [την λέξη την δανείζομαι από τον σεβασμιότατο Αλεξανδρουπόλεως], κάποιοι, γνωστοί άγνωστοι, πρόσθεσαν μια ακόμα εστία υπερμετάδοσης, στην φορτισμένη ήδη ατμόσφαιρα της πόλης;

Στην Θες/νίκη δεν υπήρξαν υπεύθυνοι; Πού είναι η κρατική παρέμβαση; Για ποια ισονομία μιλάμε, όταν στην προκειμένη περίπτωση, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους μπορεί να κατέληξαν η να καταλήξουν; Άραγε, οι κάθε λογής ανευθυνουπεύθυνοι, θα νοιώσουν κάποιου είδους ενοχής, για να αποφύγουν παρόμοιες υπερφίαλες και αλαζονικές συμπεριφορές;

Αν δεν σοβαρευθούμε όλοι, κυβέρνηση και πολίτες, το ξέφωτο το βλέπω να απομακρύνεται.

Το μέγεθος της ευθύνης βέβαια είναι ανάλογο με τον βαθμό εξουσίας που ασκεί ο καθείς εξ ημών