Το φαινόμενο Βενιζέλος

Του Τάσου Τασιόπουλου

Το Σάββατο πρώτη του πρώτου μήνα του καλοκαιριού, του σωτηρίου έτους 2019 ήταν πραγματικά μια πολιτική μέρα καθώς συνέβησαν διάφορα πολιτικά γεγονότα εν πολλοίς άσχετα μεταξύ τους.

Πρώτα απ όλα είχαμε τις τελευταίες διεργασίες για τις επαναληπτικές εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και το ότι κερδίθηκαν όλες οι περιφέρειες από «χρισματούχους» υποψήφιους ενός και μόνο κόμματος, αυτού της ΝΔ, αυτό και από μόνο του αποτελεί πολιτικό γεγονός.

Το δεύτερο είναι ότι την μέρα αυτή γίνονται συνήθως «απολίτικες διεργασίες» ιδιαίτερα σε περιφερειακούς δήμους, οι οποίες όμως διαψεύδοντας τον φιλόσοφο του ποδοσφαίρου Γιόχαν Κρόιφ ενίοτε καθορίζουν τα τελικά αποτελέσματα τα οποία έχουν σίγουρα πολιτικό ενδιαφέρον.

Όμως το σοβαρότατο πολιτικό γεγονός ήταν το πολιτικό ξεκαθάρισμα στο απολίτικο μωσαϊκό που κατ ευφημισμό ονομάζεται ΚΙΝΑΛ.

Και είναι το γεγονός αυτό από μόνο του που οδηγεί την πρώτη του πρώτου μήνα του καλοκαιριού στον χαρακτηρισμό της, ως πολιτικής μέρας, γιατί εκπαραθυρώθηκε με αχαρακτήριστα υπονοούμενα ο Βαγγέλης Βενιζέλος ο οποίος όταν χρειάστηκε αγνόησε το πολιτικό του μέλλον και έβαλε πλάτη για να κρατήσει την Ελλάδα στο Ευρώ με απόλυτο προσωπικό πολιτικό κόστος.

Το ότι όταν στο τιμόνι ενός συλλογικού οργάνου βρεθούν ατάλαντοι καπετάνιοι το πρώτο τους μέλημα είναι να απαξιώσουν, να περιθωριοποιήσουν, να αναγκάσουν σε έξοδο ή να εκπαραθυρώσουν όσους τα καταφέρνουν καλύτερα, είναι γνωστό και δεδομένο.  

Αυτό γίνεται από τον οποιοδήποτε δήμο- όπως και στον δικό μας- μέχρι και σε πολλά κόμματα.

Η Andrea Dalles η κεντροαριστερή αρχηγός του SPD εκφράζοντας την αριστερή πτέρυγα στο συνέδριο του κόμματος της, κάλεσε τον κ. Τσίπρα και προφανώς με αυτήν την ευκαιρία ο Σκουρλέτης τον ίδιο καιρό δήλωσε πως το ΚΙΝΑΛ πρέπει να διώξει το βαρίδιο Βενιζέλος για να φτιάξουν μαζί τον προοδευτικό χώρο.

Όμως επειδή οι καιροί δεν χωρατεύουν, ούτε βολεύονται με αναφορές δικαιωτικού χαρακτήρα γιατί απαιτούν ευκρινέστερες απαντήσεις, αξίζει κανένας να αναφερθεί στο φαινόμενο Βενιζέλος, σε συνδυασμό με το πρόσωπο Ανδρουλάκης.

Ο Πολωνός δημοσιογράφος Ανταμ Μίχνικ κάποτε αναζητούσε τη ηθική αποστολή του τύπου, για να μην βλέπει στον καθρέφτη το άσχημο πρόσωπο του, δηλαδή έψαχνε περισσότερη σοβαρότητα και μεγαλύτερη υπευθυνότητα.

Αν συνέβαινε αυτό σίγουρα η λογική κόντρα στο ρεύμα φέρνει ένα ηρωικό φορτίο.

Ηρωικό φορτίο όμως δεν κουβαλάει ο καθημερινός πολιτικός λόγος και η πρακτική του Βαγγέλη Βενιζέλου, γιατί είναι επεξηγηματικός, ορθολογικός και ακριβολόγος.

Δεν καταφεύγει ποτέ σε μια αφήγηση απόμακρη, αμφίσημη και αλληγορική και έχει μια αμερόληπτη μαρτυρία για το καθετί, για το χώρο και το χρόνο καθιστώντας έτσι την πολιτική όχι μια μηχανή εξουσίας αλλά μια ιδεολογική περίπτωση.

Αυτά προφανώς ενοχλούσαν όσους ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και δεν ήταν πρόσωπα μόνον μιας παράταξης, αλλά συγκυριακά μαζεμένοι, γιατί έβλεπαν ότι ο Βενιζέλος είναι μόνος του μια κατηγορία και προφανώς η μπάλα του εκφοβισμού: Νίκο κοίταξε τι έπαθε ο Βαγγέλης- προειδοποιεί και όσους έχουν άποψη και συγκροτημένη προσωπικότητα και σίγουρα έρχεται η σειρά τους.

Αν αυτό είναι ιδεολογία τότε ένα παλιό καλό κόμμα κατάντησε ατάλαντη ομαδούλα, χωρίς προσανατολισμούς και προφανώς μπάλωμα μιας φοβερής τρύπας που άνοιξαν πρώιμοι αντιμνημονιακοί και όψιμοι Μερκελιστές , πάντα όμως ανάξια μάλιστα άνθρωποι.

ΥΓ1. Οι εκλογές τελείωσαν και δικαίωσαν όσους λένε πως κάθε τόπος έχει την κυβέρνηση που του αξίζει και κάθε δήμος τον δήμαρχο που του αξίζει.

Άρα δεν αξίζουμε καλύτερα, ανεξάρτητα από το τι θα βγάλει το εκλογοδικείο.

ΥΓ2. Αν μια φωτογραφία σοβρακοφόρων δεν είναι αισχρό μοντάζ, τότε πράγματι ένας δήμος έχει την διοίκηση που του αξίζει.

Αρα δεν αξίζουμε καλύτερα.

ΥΓ3. Αν αυτά συμβαίνουν στ αλήθεια, τότε ο αστικός πληθυσμός της πόλης της Αλεξάνδρειας, πράγματι επέλεξε ότι καλύτερο.

Άρα δεν αξίζει καλύτερα.

ΥΓ4. Όλα τα λεφτά ήταν δυο φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στα επινίκεια.

Του βρακοφόρου και του ζεύγους την ώρα που δίνει τα συγχαρήκια.

Λίγη τσίπα.

Όταν διοικούν οι ανίκανοι φταίνε οι ικανοί (Ελένη Γλυκατζή).