Η ήττα για το κυβερνών κόμμα είναι βαριά

Γράφει η Ευγενία Καβαλλάρη

Η ήττα για το κυβερνών κόμμα είναι βαριά. Και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η αναπόφευκτη εξέλιξη. Ήταν η προδιαγεγραμμένη κατάληξη του ρεφορμιστικού εγχειρήματος της «κυβερνώσας Αριστεράς». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, στις συνθήκες όπου η κρίση του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος είχε προσλάβει πρωτοφανείς διαστάσεις με την ανοιχτή χρεοκοπία του δικομματισμού, όταν η ΝΔ είχε εξαντλήσει τα πολιτικά της καύσιμα και το ΠΑΣΟΚ είχε καταρρεύσει, ήρθε να δώσει πολύτιμες ανάσες στους κρατούντες. Μετά από ένα εξάμηνο παλινωδιών, αλλοπρόσαλλων τακτικισμών και ακατάσχετης δημαγωγίας για δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση, υποκλίθηκε στην ιμπεριαλιστική ισχύ.

Συμμορφώθηκε στις εντολές των δανειστών και της εγχώριας ολιγαρχίας και ενίσχυσε το μνημονιακό εφιάλτη, με το τρίτο Μνημόνιο. Εξάγνισε, έτσι, την πολιτική του συμβιβασμού και της υποταγής στους δανειστές και δικαίωσε όλο το πλέγμα της υποτέλειας στους ισχυρούς, προβάλλοντας και ενισχύοντας -με τη σειρά της- το μήνυμα πως δεν υπάρχει διέξοδος άλλη, παρά μόνο αυτή, μέσα σε μνημόνια, ελέγχους και επιτροπείες. Ο περιβόητος «μονόδρομος».

Νομιμοποίησε, σε μια κρίσιμη φάση ανοιχτής και ευρείας λαϊκής αμφισβήτησης και χειραφέτησης, τη στρατηγική της ελληνικής ολιγαρχίας για ένταξη και αδιαμφισβήτητη παραμονή στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Και υπηρέτησε πειθήνια το περίφημο δόγμα της ξενοδουλείας «ανήκομεν εις την Δύσιν», την πολιτική υποταγής στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αναδεικνυόμενη σε δραστήριο διεκπεραιωτή των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων και σχεδιασμών.

Με λίγα λόγια, ανέλαβε να διεκπεραιώσει τη συνήθη, θλιβερή αποστολή κάθε ρεφορμιστή, παντού και πάντα. Έδωσε χείρα βοηθείας στην αστική εξουσία και τον ιμπεριαλισμό, τη στιγμή που τους ήταν απολύτως απαραίτητη. Και όλα αυτά, τη συνέχιση της λεηλασίας και της υποδούλωσης του λαού και της χώρας, τα έπραξε στο όνομα της Αριστεράς. Για να εμφανίζονται δικαιωμένοι όλοι οι μνημονιόδουλοι. Για να επιχαίρουν οι κάθε λογής αντιδραστικοί και να αρπάζουν τη μοναδική αυτή ευκαιρία για να δυσφημούν και να αμαυρώνουν τα οράματα, την ιδεολογία και την πολιτική της Αριστεράς, να δυναμώνουν το αντιαριστερό, αντικομμουνιστικό τους παραλήρημα.

Τώρα, ήρθε ο λογαριασμός. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τη σειρά της, εισέπραξε τα επίχειρα της ακραίας αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσε. Όπως ακριβώς οι προκάτοχοί της. Οι μύθοι και οι πλάνες έχουν τελειώσει προ πολλού. Και οι τελευταίες ρεφορμιστικές αυταπάτες διαλύθηκαν. Κανένα κάλπικο αφήγημα, κανένα «success story», καμιά υποσχεσιολογία, καμιά προεκλογική παροχή δεν μπορούσε να δημιουργήσει νέες αυταπάτες, να αντιρροπήσει την οδυνηρή διάψευση των λαϊκών προσδοκιών, να σβήσει τέσσερα και πλέον χρόνια μνημονιακής βαρβαρότητας. Η μεγάλη φθορά, η βαριά ήττα ήταν αναπόφευκτες. Η λαϊκή ανοχή έχει εξαντληθεί. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε αντιμέτωπη με την απογοήτευση, την αποδοκιμασία και οργή ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων για τα δεινά και τη δυστυχία που τους επεφύλαξε. Και καταδικάστηκε.

Αυτή η ταύτιση της πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλα τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν τη ζωή του λαού και τις τύχες της χώρας, με την πολιτική της Δεξιάς και η νομιμοποίηση -έτσι- στη λαϊκή συνείδηση της αντιδραστικής προπαγάνδας πως είναι ανέφικτη, τελικά, η προοπτική μιας άλλης κοινωνίας όπου ο λαός θα ορίζει την τύχη του, δημιούργησε συνθήκες συντηρητικής κοινωνικής μετατόπισης, έφερε στο κατώφλι της κυβερνητικής εξουσίας τη ΝΔ και τον Κυρ. Μητσοτάκη, ισχυροποίησε την επιρροή συνολικά των ακροδεξιών μορφωμάτων, παρά την εκλογική υποχώρηση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Το έδαφος για μεγαλύτερη σκλήρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής, για νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης είναι στρωμένο.

Η ΝΔ είναι ένα κόμμα που, χωρίς ενδοιασμούς, πλειοδοτεί σε νομιμοφρροσύνη απέναντι στους ιμπεριαλιστές και την ελληνική πλουτοκρατία. Αποτελεί, διαχρονικά, το βασικό πολιτικό εκφραστή τους. Ο αρχηγός της, ο Κυρ. Μητσοτάκης, ένας νεοφιλελεύθερος πολιτικός, ένθερμος υποστηρικτής και υπουργός των κυβερνήσεων της μνημονιακής βαρβαρότητας, δεν κρύβεται. Ευθέως, χωρίς προσχήματα, προβάλλει το αντιδραστικό του πρόγραμμα εδραίωσης και κλιμάκωσης της αντεργατικής επίθεσης και της αντικοινωνικής πολιτικής. Χρησιμοποιεί τη «γλώσσα της αλήθειας», της οποίας υπεραμύνεται. Και διαβεβαιώνει κατηγορηματικά την ντόπια ολιγαρχία και τους δανειστές για την απαρέγκλιτη συνέχιση της αντιλαϊκής επιδρομής. Εμφανίζει, μάλιστα με θράσος, σαν «νέο κόσμο» την επιστροφή στην εργασιακή και κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Ο «νέος κόσμος» του Κυρ. Μητσοτάκη θεωρεί αναχρονισμούς τα δώρα των εργαζομένων, τις σταθερές συνθήκες εργασίας και τα ανθρώπινα ωράρια, τη Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία, την Πρόνοια, τις εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Στο «νέο κόσμο» του δεν χωρούν εργαζόμενοι με δικαιώματα. Μόνο εργοδότες ασύδοτοι. Και σε αυτούς υπόσχεται δώρα και παροχές, φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις. Αυτή είναι η «σταθερότητα και ανάπτυξη», την οποία επαγγέλλεται. Είναι η διαχρονική πολιτική της παράταξης της Δεξιάς. Όσο και αν προσπαθούν να εξωραΐσουν τη ΝΔ και να την εμφανίσουν σαν κόμμα πολυσυλλεκτικό, δεν μπορούν να κρύψουν την αντιδραστική ιδεολογία της, τη μαύρη ψυχή της, που εμφανίζεται αμείλικτη σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της ζωής του λαού και του τόπου.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά υποχώρησης από την πρώτη θέση, οι ισχυροί μέσα και έξω από τη χώρα πριμοδοτούν τώρα ανοιχτά τη ΝΔ, γίνεται το κόμμα ευνοούμενός τους. Τα ΜΜΕ που ελέγχουν ζητωκραυγάζουν για τη νίκη της στις ευρωεκλογές. Το χρηματιστήριο, οι «αγορές» πανηγυρίζουν. Τα επιτελεία τους οργιάζουν για να εξασφαλίσουν την αυτοδυναμία της στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.

Η αντιδραστική προπαγάνδα θριαμβολογεί, εκβιάζει. Τώρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός για τους «ικανούς διαχειριστές», κραυγάζουν. «Η όποια χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ για την ωρίμανση της χώρας» τελείωσε. Η «βρώμικη δουλειά» έγινε, επιχαίρουν. Όλα αυτά είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αλαλάζουν. Και πασχίζουν να μετατρέψουν την ψήφο «με κρύα καρδιά», τη βουβαμάρα, την αποδοκιμασία και απογοήτευση, σε συστράτευση με τους αντιδραστικούς σκοπούς τους, σε ενεργή στήριξη της παράταξης που έχει πρωταγωνιστήσει στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας μας.

Οι εκλογές είναι ένα επεισόδιο που τελειώνει στις 7 Ιουλίου. Η ψήφος στα αστικά κόμματα δεν είναι ψήφος πραγματικής στήριξης και εμπιστοσύνης. Είναι ψήφος που υποκύπτει στους εκβιασμούς και τα κάλπικα διλήμματά τους. Η επόμενη μέρα, η επόμενη περίοδος έχουν σημασία. Η λαϊκή μνήμη είναι ενεργή. Ο λαός θα διεκδικήσει το δίκιο του και τα δικαιώματά του. Η λαϊκή αντίσταση στα αντιδραστικά ιδεολογήματα και πολιτική, αναπόφευκτα, θα εκδηλωθεί. Το καθήκον της πραγματικής Αριστεράς είναι η ένταση των προσπαθειών για την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης, ικανού να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή πολιτική.