Το μεθαύριο

Του Τάσου Τασιόπουλου

Είναι αλήθεια πως η πιο βαριά κληρονομιά είναι να μπορεί κανένας να μετατρέψει το όνειρο, σε απτή πραγματικότητα, επειδή αυτό που χρειάζεται δεν είναι κάτι το μονοδιάστατο ούτε κάτι το απλό αλλά είναι ένας διαρκής αγώνας πολυμέτωπος και πολύπλοκος.

Κάποτε επιχειρήθηκε και εν πολλοίς επετεύχθη να θεωρεί κάποιος ότι η δική του προσωπική μοίρα ήταν δεμένη με ολόκληρη την κοινή πορεία της τάξης που ανήκε, και ακολούθησε η συνειδητοποίηση ότι όλοι αποτελούσαν ένα μέρος ενός συνόλου του οποίου ο κάθε λόγος και η κάθε πράξη έκφραζε την κοινή πίστη σε έναν κοινό αγώνα.

Αυτές οι διαχρονικές αλλά και καθημερινά επίκαιρες θέσεις και αντιλήψεις δυστυχώς δεν κράτησαν όσο θα έπρεπε ώστε να παγιωθούν και να γίνουν καθημερινή συνείδηση.

Έτσι τα συστατικά και αλληλένδετα πράγματα που θα ολοκλήρωναν την Σοσιαλιστική συνείδηση και θα διαμόρφωναν την δημοκρατική συμπαράταξη διερράγησαν και εν πολλοίς απαξίωσαν μια συνέχεια αγώνων, αξίες και αρχές.

Είναι αλήθεια ότι μια ολόκληρη εικοσαετία έγιναν όσα δεν έγιναν όλα τα υπόλοιπα χρόνια από την εποχή του Κολοκοτρώνη μέχρι σήμερα.

Είναι αλήθεια ότι με τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έξυπνη σοσιαλιστική απαίτηση καθιερώθηκαν τα λεγόμενα ΠΑΚΕΤΑ ΝΤΕΛΟΡ -που δεν ήταν δανεικά- με τα οποία εισέρρευσαν περίπου 200 δις ευρώ για την ανάπτυξη της υποανάπτυκτης χώρας.

Είναι αλήθεια επίσης ότι, ό,τι αναπτυξιακό υπάρχει σήμερα -από το δρόμο στο χωριό μέχρι το ΜΕΤΡΟ- έγινε από τα παραπάνω προγράμματα με τη συμμετοχή κάθε αρχής, από την φτωχή κοινότητα, μέχρι τον μεγάλο δήμο, την περιφέρεια, το υπουργείο, το κράτος.

Είναι επίσης αλήθεια πως ό,τι εκσυχρονιστικό από το ΑΣΕΠ, τα ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ, το ΚΕΠ είναι απότοκος αυτής της περιόδου, αυτής της Γενικής αρχής αλλά και αυτής της συγκεκριμένης παράταξης.

Όμως άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι την ίδια αυτή περίοδο έγιναν τρομερές σπατάλες και κυρίως υπήρξαν και επίορκοι άλλοι των οποίων βρίσκονται φυλακή και άλλοι ενώ έπρεπε να είναι , δεν είναι, επειδή – κύριος οίδε πως – τα κατάφεραν να ξεφύγουν.

Όλα τα παραπάνω ευτυχώς είναι γνωστά και στον τελευταίο συμπατριώτη, εκείνο όμως που έχει ξεφύγει της προσοχής σχεδόν όλων, είναι -ανεξήγητα γιατί- ότι έχει μείνει καταχρηστικώς και αδίκως στην παράταξη αυτή ένα σύνδρομο ενοχής.

Σύνδρομο ενοχής επειδή στα είκοσι και πλέον χρόνια άλλαξαν τα πάντα στη χώρα αλλά όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση άλλοι ήταν στο γκουβέρνο, ή επειδή είχαμε ανέβει ως χώρα τόσο, όσο δεν μας ανήκε και την ώρα της κρίσης δεν δεχτήκαμε να κατέβουμε ένα σκαλί ώστε να σταθεροποιηθούν τα πράγματα επειδή ήδη είχαν ενσκήψει στην εξουσία ο λαϊκισμός “του λεφτά υπάρχουν” και αργότερα οι καουμπόηδες που θα έσχιζαν τα μνημόνια.

Σήμερα επανακάμπτουν, με τα όσα συμβαίνουν με τις εκλογές του ΝΕΟΥ ΦΟΡΕΑ της δημοκρατικής παράταξης , νέες ιδεολογικές αναφορές με τη δημιουργία ενός κόμματος – θεσμού, το οποίο δεν θα παραγνωρίζει την νέα παγκόσμια πραγματικότητα, συγχρόνως όμως θα πατάει γερά σ' αυτή ορίζοντας και καθορίζοντας την αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων της προόδου και του συντηρητισμού είτε αυτή προέρχεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά.

Τα παραπάνω απαιτούν την δυναμική παρουσία όλων στις επικείμενες εκλογές καθώς προκύπτουν μια πνοή αναγέννησης, μια διάθεση αλλαγής γενιάς, μια ποιότητα στόχων, μια νέα αντίληψη, μια νέα νοοτροπία, με τελική κατάληξη να αλλάξει ο κόσμος και στην Ελλάδα όπως αλλάζει παντού.

Οι εκλογές λοιπόν της δημοκρατικής παράταξης της 12ης και 19ης Νοεμβρίου είναι ένα ορόσημο το οποίο καθορίζει το αύριο ως προς την συμμετοχή- καθώς δεν αποκλείεται κανένας από αυτήν – όμως κυρίως καθορίζει το μεθαύριο από το αποτέλεσμα, αφού αυτό υποχρεωτικά θα σηματοδοτήσει την συνέχεια και θα συμβάλλει στην αναγέννηση της πολιτικής η οποία χάθηκε στα γρανάζι των αντιΜερκελιστών που έγιναν σφόδρα Μερκελιστές, των αντιαμερικανών που έγινα φιλοαμερικάνοι, με την δημιουργία -σταθμό ενός ΝΕΟΥ ΦΟΡΕΑ, κόμματος -θεσμού, στο οποίο συμπαρατάσσονται όλα τα μέχρι σήμερα σπασμένα δημοκρατικά κομμάτια λύνοντας τις μνήμες του παρελθόντος.

Με τη δημιουργία του νέου φορέα κόμματος -θεσμού αλλάζει η ποιότητα και η μορφή της πολιτικής, ανανεώνεται και αναπροσαρμόζεται στα νέα δεδόμενα, αφομοιώνει νέες πρακτικές κυρίως όμως ανατρέπει τον δογματισμό του ενός ανδρός κόμματος αρχή, και αυτό θα γίνει όποιος και αν εκλεγεί ιδίως αν υπάρξει δυναμική παρουσία της ελληνικής νεολαίας τόσο στη βάση και κυρίως όσο στη κορυφή.

ΥΓ1. Πολύς λόγος γίνεται εσχάτως για τα λεγόμενα “αντισταθμιστικά” των 2,4 δις τα οποία είχαν καταργηθεί ως αμαρτωλά με νόμο του Βενιζέλου ως υπουργού Εθνικής Άμυνας.

Κανένας δεν θυμάται τα αντισταθμιστικά του Τσοχατζόπουλου.

Άραγε γιατί;

ΥΓ2. Οι καιροί, μαζί με την κατάντια των νοικοκυριών, απαιτούν νέο κόμμα , νέα ηγετικό ομάδα , κράμα παλαιών και νέων με αξιακές αρχές και με το βλέμμα στο μέλλον καθώς οι συνενώσεις φέρνουν τις λύσεις και όχι οι κατακερματισμοί και οι διασπάσεις.

ΥΓ3. Πρωταρχικό καθήκον είναι η προσέλευση στην ΚΑΛΠΗ, αυτό είναι πρωτεύον για το αύριο, γιατί για το μεθαύριο κυρίαρχο θα είναι η επιλογή.

ΥΓ4. Αξιοσημείωτη η άκρα του τάφου σιγή από τα ΜΜΕ για το γεγονός των εκλογών της ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Και καλά από την ΥΕΝΕΔ, αλλά και από τα Ιδιωτικά; και από τις εφημερίδες και εκτός ελαχίστων περιπτώσεων και από τα τοπικά;

Άραγε γιατί;

Δεν είναι είδηση ή λείπει η μίζα;

ΥΓ5. Σε συγκεκριμένα τοπικά “υποτιθέμενα” ΜΜΕ τα καραγκιοζλίκια εναλλάσσονται ανάλογα με το μπαχτίσι.

Άλλοτε “το έθιμο της πίτας” είναι η απόλυτη κακογουστιά χωριατίλας που πρέπει να καταργηθεί και άλλοτε ο απόλυτα πετυχημένος θεσμός.

Την μια ο τοπικός άρχοντας είναι ανίκανος που πρέπει να παραιτηθεί και την άλλη ο αχτύπητος ηγέτης!!!

ε, ρε τι κάνει το δαλάριο, προφανώς με την ευγενή χορηγία των κρατούντων από δημόσια ταμεία.