Tι θα απογίνουμε «χωρίς βαρβάρους» ;

Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις που κατ’ επανάληψη διακόπτονταν, οδηγούνταν σε αδιέξοδο και ξανάρχιζαν από διαφορετική βάση οδηγηθήκαμε τελικά σε κλείσιμο της περιώνυμης β’ αξιολόγησης, ο αρχικός σχεδιασμός για την ολοκλήρωση της οποίας ανάγονταν χρονικά στο φθινόπωρο του 2016.

Όλους αυτούς τους μήνες οι πολίτες εντρύφησαν σε πλειάδα οικονομικών όρων, ανακάλυψαν την ανθρωπογεωγραφία των Θεσμών και το ρόλο των τεχνικών κλιμακίων, ενημερώθηκαν για την ανάγκη απομείωσης του χρέους, που όμως για να εξακολουθεί να υφίσταται ως θεωρητική πιθανότητα στον ορίζοντα απαιτεί εκ νέου περικοπές και περαιτέρω θυσίες, και τελικά ανακουφίστηκαν που δεν θα επαναληφθεί, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, το δραματικό καλοκαίρι του 2015, όταν το ενδεχόμενο του Grexit ήταν καθημερινά υπαρκτό και όλοι έτρεμαν στην ιδέα να κλείσουν οι Τράπεζες και να στερέψουν τα ΑΤΜ λόγω έλλειψης χαρτονομισμάτων.

Στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον» που προσαρμόστηκε εδώ και χρόνια η φοβισμένη μαζικά πλειοψηφία των τηλεορασόπληκτων συμπολιτών μας, όλα δείχνουν μετά την πολυπόθητη συμφωνία να ακολουθούν τον δρόμο μιας επίπλαστης και επιφανειακής ηρεμίας μέχρι το επόμενο επικοινωνιακό δίλημμα που θα τεθεί στον ψυχικά ταλαιπωρημένο ήδη από ετών λαό.

Τώρα λοιπόν που όλα τακτοποιήθηκαν και ρυθμίστηκαν και πλέον δεν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα κάποια άλλη ημερομηνία ορόσημο μέχρι και τον Ιούλιο 2018, οπότε και τοποθετείτε χρονικά η συμβατική ολοκλήρωση του 3ου μνημονίου «τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους» ; Πώς θα γεμίζει ο τηλεοπτικός (κυρίως) και ραδιοφωνικός χρόνος που κατακλύζονταν καθημερινά από αναλύσεις επί αναλύσεων, πίνακες μειώσεως και απώλειας εισοδημάτων ; Με ποια αφορμή θα ξαναβρούν τηλεοπτική στέγη όλοι αυτοί οι πάσης φύσεως ειδικοί που έχτισαν καριέρες την τελευταία 7ετία πάνω στην επεξήγηση και ανάλυση μνημονίων ;

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι το πλέον επιτυχημένο τηλεοπτικό προϊόν της σαιζόν, το Survivor, ολοκληρώνεται σε ένα μήνα και εκ των πραγμάτων δεν θα υπάρχει πρωτογενές υλικό συζητήσεων και κουτσομπολιού στις καφετέριες της επικράτειας, αντιλαμβάνεται κανείς το δραστικό κενό που δημιουργείται και εκ των πραγμάτων θα πρέπει να καλυφθεί, στον ελεύθερο χρόνο των Ελλήνων πολιτών.

Αυτών που έχουν συνηθίσει να διαμαρτύρονται διαρκώς για την αδυναμία του κράτους να τους συνδράμει ακόμη περισσότερα και συνάμα απαιτούν από την πολιτεία να καλύπτει κάθε τους ανάγκη και που απαξιώνουν να μπουν στην λογική να σκεφτούν τι θα μπορούσαν οι ίδιοι να προσφέρουν στην χώρα τους, στην οικονομία της και στην πρόοδό της.

Είναι εύκολο να κατηγορούμε άκριτα τους πολιτικούς, είναι ακόμη πιο εύκολο να βρίσκουμε δικαιολογίες για τις δικές μας ανεπάρκειες, αλλά είναι εξόχως δύσκολο να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει δημιουργικά και παραγωγικά. Χώρα στην οποία τα πάντα περιστρέφονται γύρω από μία κρατικοδίαιτη λογική δεν έχει μέλλον, όμως και η ιδιωτική οικονομία για να λειτουργήσει απαιτεί προτάσεις, πρωτοβουλίες και ιδέες που μόνο δημιουργικοί και εργατικοί άνθρωποι μπορούν να γεννήσουν.

Όταν πάψουμε επιτέλους να μιλάμε για αντιθέσεις και ίντριγκες και ασχοληθούμε με συνθέσεις και οράματα, τότε μόνο και μόνο τότε θα αρχίσει να χαράζει η Ελπίδα.