Ιερές αγελάδες στο ναό της δημοκρατίας

Της Μαριάνθης Τουτουντζίδου

Με αφορμή τη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες των βουλευτών επανήρθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί προνομίων των εκπροσώπων του έθνους και των υπολοίπων δημόσιων λειτουργών που συνεχίζουν να απολαμβάνουν υψηλές αποδοχές και προνόμια όχι με τα μέτρα τα δικά τους ούτε του παραπλανητικού μέσου όρου του ετήσιου κατά κεφαλήν εισοδήματος αλλά σύμφωνα με την πραγματικότητα των όρων διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας σήμερα στη χώρα μας.

Και είναι φυσικό να επανέρχεται το ζήτημα όχι μόνο λόγω της παρατεταμένης κρίσης στον τόπο μας αλλά και γιατί το σύνολο του λαού μας αναγνωρίζει πιστεύω είτε προσδοκά κοινωνική ευαισθησία απ’ αυτή την κυβέρνηση και όχι από εκείνους που σφετερίστηκαν την εξουσία κάνοντάς τη συνώνυμο του εύκολου πλουτισμού και της διαπλοκής.

Είναι αυτοί οι ίδιοι που τους είδαμε στη βουλή να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το επίδομα που δόθηκε το Δεκέμβρη στους χαμηλοσυνταξιούχους ή να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα γι’ αυτούς που με τις δικές τους πολιτικές κυρίως καταδίκασαν στην ανέχεια.

Επειδή όμως δεν μπορεί ούτε μια κυβέρνηση να επιχειρηματολογεί επ’ άπειρον με συμψηφισμούς και σίγουρα ούτε και οι πολίτες να ικανοποιούνται με αυτού του τύπου την αντιπαράθεση, ας δούμε το θέμα χωρίς τη βαριά σκιά του παρελθόντος.

Να θυμίσω εδώ ότι το πολιτικό συμβούλιο των podemos με τους οποίους συνδέεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδεολογικά και πολιτικά αποφάσισε αμέσως μετά τις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2015 οι βουλευτές τους να λαμβάνουν μισθό 1950 ευρώ το μήνα ίσο με 3 φορές τον κατώτατο μισθό της χώρας, ενώ να δίδεται κάτι παραπάνω για τα επιπλέον έξοδα των βουλευτών εκτός Μαδρίτης.

Θα μπορούσε να πει βέβαια κάποιος από τους θιγόμενους ότι δε θα σωθούν τα οικονομικά της χώρας με την περικοπή και των δικών τους προνομίων,το ίδιο όμως μπορεί να ισχυριστεί οποιοσδήποτε υπέστη μειώσεις με όποιο τρόπο άμεσο ή έμμεσο. Ή ακόμη να ισχυριστεί πως εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία του δημόσιου λειτουργού, σαν να κατοχυρώνεται με αδρή αμοιβή η εντιμότητα που απαιτείται σε οποιονδήποτε τομέα .Πράγμα που και η ίδια η ζωή απέδειξε ότι λειτούργησε εντελώς αντίθετα στον πολιτικό βίο του τόπου...

Θεωρώ εν τέλει ότι κανένα σοβαρό επιχείρημα δεν μπορεί να δικαιολογήσει στην πτωχευμένη Ελλάδα του 2017 να πληρώνεται οποιοσδήποτε από το δημόσιο χρήμα πέντε , δέκα , είκοσι και πάνω φορές από τα 500 ευρώ και λιγότερα που λαμβάνουν στη χώρα μας πλήθος εργαζομένων.

Κανείς που έμαθε ή του επιβλήθηκε βίαια να ζει με πολύ λιγότερα δεν μπορεί να πειστεί ούτε για τα διευρυμένα έξοδα κάποιων λειτουργών,ούτε από το ότι κάποιοι δίνουν ποσά στα κόμματά τους ή αλλού,ούτε από νομικά κωλύματα όταν βρέθηκαν δεκάδες τρόποι για την καταστρατήγηση των δικών τους δικαιωμάτων.Το θέμα είναι η γενναία μείωση του βασικού τους μισθού ή της αποζημίωσης έτσι ώστε να αντιστοιχίζεται με τρόπο ρεαλιστικό στα σημερινά δεδομένα και να μην προκαλεί.

Να μην προκαλεί ούτε τη νεολαία με τα δεκάδες προσόντα και όνειρα που μαραζώνει χωρίς δουλειά είτε απαξιωμένη στο σημερινό εργασιακό περιβάλλον, ούτε το γονιό που στερείται τα παιδιά του από τη μετανάστευση , ούτε τον απελπισμένο μεσήλικα ή συνταξιούχο που είδε τη ζωή του να καταρρέει.

Κι αν για όλους αυτούς που είτε δεν τους άγγιξε ποτέ η κρίση είτε βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη με προνόμια που ούτε φαντάζονταν, έχουν τα παραπάνω οσμή λαϊκισμού, να ξέρουν ότι για τον κόσμο δεν έχουν παρά τη δυσοσμία της εξουσίας που τους κρατά μακριά τους.

Γι αυτό για την κυβέρνηση της αριστεράς που ακολουθεί ένα πρόγραμμα προς το παρόν έξω από τον ιδεολογικό και ηθικό δικό της κώδικα, το να εφαρμόσει άμεσα όλα τα μέτρα που θα αποκαθιστούν την ισοτιμία και ισονομία μεταξύ των πολιτών και σε προνόμια και σε δικαιώματα είναι κάτι παραπάνω από μια πράξη συμβολισμού.Είναι και η γέφυρα που θα την ενώσει με το λαό...αν πιστεύει ακόμη ότι στο λαό βρίσκεται η δύναμή της και σε κείνον πρέπει να επιστρέψει κάποτε η πραγματική εξουσία.

Αλλά και οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου μας όσοι κυρίως αντιλαμβάνονται το βάρος της ευθύνης αλλά και της τιμής που τους προσέδωσε ο κόσμος με την ψήφο του, θα πρέπει να πρωτοστατήσουν σε μια διεκδίκηση για ισότητα με τους πολίτες σε όλα τα επίπεδα κάνοντας τη διαφορά και με τους συναδέλφους τους του παλαιού και απεχθούς πολιτικού συστήματος, όπου όχι μόνο νομοθετούσαν απίστευτα προνόμια για τον εαυτό τους αλλά είχαν και την απαίτηση να τους αποκαταστήσει το κράτος κι αυτούς και τα συγγενικά τους πρόσωπα ύστερα από την αποχώρησή τους απ’ τον πολιτικό βίο...

Ξεκινώντας από τον εαυτό τους λοιπόν θα λύσουν σε ένα μεγάλο βαθμό και το πρόβλημά τους να ξαναπλησιάσουν τους πολίτες , ακούγοντας τη φωνή τους και αφουγκραζόμενοι την αγωνία τους όχι από κάποιο βάθρο και αφ’ υψηλού αλλά από το έδαφος και κατά πρόσωπο...