Μα είναι κάτι πιο βαθύ που …τους λερώνει

Του Γιώργου Ουρσουζίδη 

Ο πρόσφυγας από εμφύλιο πόλεμο, είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου - εκτός εκείνου που μένει πίσω. Εκείνου, που είτε γίνεται έρμαιο συμφερόντων, είτε εγκλωβίζεται.

Το δράμα της προσφυγιάς δεν το βίωσε η γενιά μας, όμως οι παππούδες μας, που «έρθαν ασήν πατρίδαν», μας έκαναν κοινωνούς του μεγάλου καημού και της νοσταλγίας που νοιώθει ο κάθε πρόσφυγας, ενώ παράλληλα μας κληροδότησαν το γονίδιο της φιλοτιμίας και της αλληλεγγύης.

Σήμερα η πατρίδα μας αντιμετωπίζει το κύμα της δυστυχίας και του ξεριζωμού των Σύριων πολιτών. Μέσα σε ένα πρωτοφανές περιβάλλον οικονομικής εξαθλίωσης, ο Ελληνικός λαός στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στο πρόβλημα, οργανώθηκαν ομάδες πρωτοβουλίας για αλληλεγγύη και συμπαράσταση, παρέχοντας ουσιαστική βοήθεια.

Η Ελλάδα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των προσφύγων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτές των εμπόρων της ξενοφοβίας και του νεοναζισμού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αναγκάστηκε να ανοίξει τα σύνορά της, αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να δεχθεί έναν περιορισμένο αριθμό προσφύγων - πάρα πολύ μικρό - σε σχέση με τα εκατομμύρια που ζητούν βοήθεια, μια βοήθεια, που διακινούνται με βάση την Διακήρυξη των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τα οικονομικά συμφέροντα όμως, αφού ικανοποίησαν τις ανάγκες για φτηνό εργατικό δυναμικό, έδωσαν εντολή στις κυβερνήσεις να υψώσουν αγκαθωτά συρματοπλέγματα στα σύνορά τους... και αγκυλωτούς σταυρούς στις συνειδήσεις των πολιτών τους!

Αμείλικτη η ιστορία καταγράφει: όταν η φτωχή Ελλάδα άπλωνε το χέρι στους δυστυχείς πρόσφυγες, τα οικονομικά καθεστώτα της Ε.Ε. ύψωναν σιδηρά τείχη, λεκιάζοντας ανεξίτηλα τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την ιστορία του.