Η απάτη της αυταπάτης

Του Τάσου Τασιόπουλου

Για να ξεχωρίσει κάποια εξουσία -δημάρχου, βουλευτή, υπουργού, πρωθυπουργού- το αληθινό από το ψεύτικο πρέπει να παραδεχτεί πως θεμέλιο της εξουσίας είναι να αισθάνεται άνετα μπροστά σε κάθε πράξη του, ανεξάρτητα από τον αντικειμενικό σκοπό.

Πολλές φορές οι κυβερνώντες πιστεύουν πως η αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί με ψηφοφορίες και πλειοψηφίες. Αρκετές φορές όμως οι πλειοψηφίες συνταυτίζονται με μια τρέλα η οποία το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εξηγεί την ψυχολογία – τους ξεσκίσαμε!!!- του όχλου.

Ασφαλώς όταν μιλάμε για ψηφοφορίες και πλειοψηφίες σκεφτόμαστε την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για την οποία ο ΧΙΤΛΕΡ σε μια ομιλία του στο ΚΟΠΛΕΝΤΣ είπε τα εξής:
“την δημοκρατία την νίκησα με την τρέλα της”.

Ποιες όμως μπορεί να ήταν οι τρέλες της δημοκρατίας στις οποίες βασίστηκε ο ΧΙΤΛΕΡ για να καταφέρει να την νικήσει;

Η πρώτη τρέλα είναι όταν στην δημοκρατία το ατομικό συμφέρον προηγείται από το γενικό και όταν ο ανταγωνισμός των συμφερόντων διαστρέφει τον ανταγωνισμό των παραγωγικών επιτευγμάτων και συνεπώς είναι αδύνατον να προοδεύσει η ελεύθερη οικονομία.

Η δεύτερη τρέλα είναι η συνήθεια των κυβερνώντων να δικαιολογούνται με αυταπάτες.

Αυταπάτη έχει αυτός που απατά τον εαυτό του γιατί όταν απατά τους άλλους δεν υπάρχει αυταπάτη, αλλά καραμπινάτη απάτη.

Η τρίτη και πιο μεγάλη τρέλα της δημοκρατίας είναι αυτή κατά την οποία οι πρωθυπουργοί φτιάχνουν την οικονομία δούλα της πολιτικής.

Είμασταν κάποτε συνηθισμένοι και αισθανόμασταν σίγουροι από το απλό γεγονός πως ζούσαμε μέσα στα πλαίσια της βεβαιότητας και αυτό το γεγονός μας άφησε ήσυχους ώστε να οδηγηθεί η οικονομία να γίνει υπηρέτρια της πολιτικής και έτσι δεν είδαμε τον ολοκληρωτισμό – που μπορεί να 'ρθει- αλλά το μυστήριο.

Οι πολιτικοί μιλούν σαν να μπορεί ένας άνθρωπος – ξέρει, δεν ξέρει- να λύσει όλα τα προβλήματα, και έτσι μέσα από τον δικό του καθρέφτη ορίζει την εξουσία.

Όμως η κοινωνική συνείδηση σαν γνώση είναι ικανή να ξεχωρίσει αργά ή γρήγορα και να ξεσκεπάσει τις “αυταπάτες” και να τις απομυθοποιήσει συντρίβοντας την εξουσία εκείνων που αναφέρονται στην εκλογή ενός ορισμένου αριθμού ψηφοφόρων οι οποίοι έτσι ή αλλιώς αλλάζουν στέγη, βεβαιώνοντας πως ήταν τεχνητή η εξουσία που στηρίζονταν σε μια κουρασμένη και αποθαρρυμένη μάζα, πράγμα που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.

Το σημερινό συνεπώς πρόβλημα του Έλληνα είναι πως θα ξαναβρεί τον εαυτό του.

Σήμερα η εξουσία είναι ολότελα θρυμματισμένη, η κοινωνία διακατέχεται από σύγχυση και αβεβαιότητα, οι εργαζόμενοι είναι αιχμάλωτοι της καθημερινής σκοπιμότητας και φοβισμένοι από την ταραχή του παρόντος και οι πολίτες δεν ξεχωρίζουν πια τι είναι και κυρίως τι μπορεί να κάνουν.

Το ερώτημα συνεπώς “τι να κάνω;” μένει χωρίς απάντηση, γιατί αποκλείεται μια ξεπερασμένη μορφή εξουσίας – όπως η σημερινή- να μπορεί να αντισταθεί χωρίς αλλαγή και κυρίως χωρίς διαρκή αντίσταση ως προς την παρακμή της, καθώς και αφού όταν δοκίμασε να γίνει αντικειμενική απλά μπήκε στον δρόμο του εκφυλισμού.

Η υπακοή στην αναγκαιότητα επιτυγχάνεται χωρίς εξαναγκασμό. Έτσι εξάλλου προόδευσε ο άνθρωπος. Ορθή στην αρχή η σκέψη αυτή διεφθάρει αργότερα και προέκυψαν πολλά και καταφανή λάθη, καθώς εκείνοι που δεν υποκύπτουν στην εξουσία θεωρούνται αυθαίρετοι, αντάρτες, αλαζόνες κακής βούλησης, πείσμωνες και ίσως διεστραμμένοι.

Βέβαια η χώρα έχει χάσει τις παραδοχές, χάνει καθημερινά τις συνομολογήσεις, αποτελεί όνειρο η εθνική ανεξαρτησία και η πολιτική αυτοδιαχείριση, επιστρατεύονται με εξευτελιστικούς όρους και μαντρώματα για μασάζ οι εκλεγμένοι με λίστα και άρα πειθήνιοι βουλευτές, ενώ η παραπληροφόρηση με εξαγγελίες δέκατου τρίτου και δέκατου τέταρτου μισθού είναι εμπόρευμα που πωλούν – όπως πούλησαν και την ψυχή τους- εξουσιολάγνοι – πρώην τρίτης κατηγορίας ΠΑΣΟΚΟΙ- που δυστυχώς είναι υπουργοί και μας κυβερνούν ακόμα.

Ο πιο επικίνδυνος ψεύτης είναι ο ψεύτης της κακοήθειας γιατί στον τύπο αυτόν κρύβεται ο συκοφάντης. Είναι ο τύπος που με παραπανίσιο καισαρισμό στηρίζεται στη δύναμη μιας προσωρινής και λόγο συγκυρίας εξουσία, χωρίς να σκεφτεί πως υπάρχουν φορές που πρέπει να σωπαίνει κανείς για να ακούσει πίσω από τον θόρυβο της σιωπής, την κραυγή.

ΥΓ.1. Είναι δυνατόν σε δήμο να έχει ολοκληρωθεί προς ψήφιση “ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ” εδώ και χρόνο και να μένει πεισματικά σε κάποιο αναρμόδιο συρτάρι;

Η απάντηση; “ναι είναι”.

ΥΓ.2. Στη μέση περίπου της θητείας βρίσκονται δήμοι και κυβέρνηση ιδίως στους δήμους με την αλλαγή προσώπων σε θέσεις ευθύνης, έγινε κάποια αποτίμηση στο τι έγινε και κάποιος προγραμματισμός στο “δέον γενέσθαι” και με ποια πρόσωπα;

ΥΓ.3. Σε ποια στασίδια βρίσκεται το βρώμικο κομμάτι των πολιτικών κύριε Φίλη;