Είναι “Μαζοχισμός” φίλε, ο δικός μου

Γράφει η Μαρία Ξανθοπούλου

Ανήμερα της Παναγιάς σήμερα 15 Αυγούστου 2021 και η πατρίδα μας βίωσε από τις μεγαλύτερες καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της, με αποτέλεσμα χιλιάδες στρέμματα δάσους να γίνουν ολοκαύτωμα. Συγκεκριμένα, η καμένη έκταση στη βόρεια Εύβοια προσδιορίζεται στα 507.950 στρέμματα σύμφωνα με το σύστημα δορυφορικών καταγραφών EFFIS, ενώ εκτιμάται ότι μπορεί να φτάσει τα 700.000. Ως δεύτερη μεγαλύτερη καμένη έκταση όρισε αυτήν στα όρια Ηλείας-Αρκαδίας, (ξεκίνησε από την Αρχαία Ολυμπία και κατακαίει την Γορτυνία) σε 150.150 στρέμματα. Ακολουθεί η έκταση 111.120 στρεμμάτων, εξαιτίας της φωτιάς η οποία κατέκαψε την Λακωνία, (στην ευρύτερη περιοχή του Γυθείου) και στην τέταρτη θέση η Αττική, όπου η πύρινη λαίλαπα αποψίλωσε σύμφωνα με το EFFIS 84.540 στρέμματα δάσους. Εκατοντάδες σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες και έγιναν στάχτη, ενώ σε όλες αυτές τις περιοχές αμέτρητα ζώα βρήκαν φρικτό θάνατο. Οι εικόνες φρικιαστικές, οι εντολές κοφτές, «εκκενώστε!» Αναρωτιέμαι… «είναι σχέδιο αντιμετώπισης αυτό?» «Εγκαταλείψτε!» Τι? Τις ζωές σας….?

Κάποιος φίλος κοινοποίησε αυτές τις ημέρες μια σκέψη του, φανταστείτε πως έχετε δέκα, ναι μόνο δέκα λεπτά, για να πάρετε ότι πολύτιμο έχετε μαζί σας για να σωθείτε, τι θα παίρνατε εσείς? Μα εννοείται και τα σκυλιά μου, θα έφευγα ποτέ χωρίς τον Ρωμαίο, την Άιρα και το σπαστικό Κοκορ(ν)άκι μου την Νάλα. Αυτά πρωτίστως θα έσωζα… και μετά την ταυτότητα μου.

Μα με άλλο τελείως σκεπτικό ξεκίνησα να γράψω σήμερα και άλλον τίτλο έχω δώσει. Τι σου είναι το μυαλό άνθρωπε! Σε τι μονοπάτια σε οδηγεί! Σπανίως έχω στη διάθεσή μου χρόνο για να γράψω τις σκέψεις μου, και το εναρκτήριο έναυσμα είναι ακόμη ο τίτλος. Εχθές το βράδυ λοιπόν, αποφάσισα πως και για εφέτος το καλοκαίρι ήρθε η ημέρα να κάνω και εγώ ένα μικρό χρέος στην φύση, στο περιβάλλον, μα τελικώς και στον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι για να ικανοποιήσω τον δικό μου «Μαζοχισμό». Πρωί-πρωί λοιπόν ανακοίνωσα στην οικογένεια πως θα ανέβω στο παρακείμενο βουνό να καθαρίσω όλη την πλαγιά από τα σκουπίδια.

Πρόθυμος άμεσα με ακολούθησε ο πατέρας μου. Βάλαμε τα γάντια πήραμε και από μια μεγάλη μαύρη σακούλα, εγώ έχωσα στην τσέπη μου μια ακόμη και ξεκινήσαμε. Πιάσαμε από μια μεριά του δρόμου και ανηφορίσαμε. Δεν άφησα το παραμικρό σκουπιδάκι να μου ξεφύγει, σκέφτομαι… «προσεκτικά εκεί στα βράχια! να μην ενοχλήσω ή τρομάξω κάποιο ερπετό ή άλλο ζώο». Σε λίγο οι σακούλες γέμιζαν, κουτιά, μπουκάλια, πλαστικά κάθε είδους και μάσκες, δεν γίνεται βεβαίως να λείπουν αυτές εν έτη Κόβιντ. Κάναμε τις δύο μία, την δέσαμε την αφήσαμε στην άκρη του δρόμου και συνεχίσαμε. «Μαίρη μέχρι που θα πάμε? κουράστηκα» Στις 24 του μηνός κλείνει τα 73 του, πόσο ευγνώμων νοιώθω διότι τον έχω στη ζωή μου, «κατέβα μπαμπά, θα συνεχίσω λίγο ακόμη, ως την βρύση» -«πολύ είναι ακόμη ως εκεί, έλα να γυρίσουμε, ιδρώσαμε….»

Συνέχισα, πώς πέρασα την βρύση ούτε το κατάλαβα, με προσπέρασε ένας ποδηλάτης με πολύ ζόρι ανέβαινε την πλαγιά, χαιρετηθήκαμε με ένα πλατύ χαμόγελο, ανήκουμε στην ίδια πάστα είμαι σίγουρη. Λίγο μετά με προσπέρασε με μεγάλη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο, η μουσική στην διαπασών, κάπνιζε, δεν μ΄ αντιλήφθηκε, δεν άκουσε κελάηδισμα, και σίγουρα αυτός ανήκει σε άλλην πάστα. Συνέχισα, κόντευα να φτάσω στο επάνω χωριό, η σακούλα μου γέμιζε. Κάθισα στη άκρη του δρόμου να ξεκουραστώ. Αποφάσισα να ανέβω άλλα 20 μέτρα και αν δεν έβρισκα σκουπίδι θα έπαιρνα την κατηφόρα, πέρασα από την άλλη πλευρά του δρόμου κι άρχισα να κατηφορίζω. Έφτασα σε ένα ρέμα, πολλά μπουκάλια πεταμένα, όλα αυτά δεν θα χωρέσουν στην σακούλα μου γαμώτο. Τα πάτησα, τα ζούλιξα, τα χώρεσα, συνέχισα. Πιο κάτω μέσα σε ένα χωράφι, κουτιά μπύρας πολλά, τα μάζεψα, η σακούλα μου γέμισε, βγαίνω στο δρόμο και ακούω να κατεβαίνει ένα αυτοκίνητο, γυρνώ και βλέπω τον πατέρα μου με έψαχνε, «έλα μπες φτάνει…» τρία ρήματα μες την προστακτική τους μα με τόσο χάδι καλυμμένα. Τοποθέτησα την βαριά σακούλα πίσω, «θα κατέβω με τα πόδια» του είπα κι έφυγε.

Προχώρησα, κι άλλα σκουπίδια, «θα μαζέψω όσα χωράν τα χέρια μου» σκέφτηκα. Ένα αγροτικό κατέβαινε το σταμάτησα, «έχετε κάποια σακούλα?» ρώτησα, με κοίταξε στην αρχή λίγο έκπληκτος, μετά είδε την αγκαλιά μου, κατέβηκε έψαξε βρήκε τρεις μου τις έδωσε, με κοίταξε και μου χαμογέλασε ψιθυρίζοντας, «μπράβο κορίτσι μου», του χαμογέλασα και συνέχισα. Γέμισα και τις τρεις, με προσπέρασαν αρκετά αυτοκίνητα, έστω οι μισοί από αυτούς αν κάνουν μια δεύτερη σκέψη πριν πετάξουν το σκουπίδι τους, εγώ θα κοιμηθώ πιο ήρεμη σήμερα. Λίγο πιο κάτω ήταν ο κάδος πέταξα τις σακούλες μέσα, έφτασα άλλωστε στο σημείο το οποίο καθάρισε ο μπαμπάς. Δεν βρήκα άλλο σκουπίδι. Όλη η πλαγιά είναι καθαρή!

Και πάλι αναρωτιέμαι και σκέφτομαι, όλα συνδέονται με έναν περίεργο τρόπο στη ζωή μας ακόμη και στις επιλογές μας δεν είναι κάτι τυχαίο. Όσοι θέλουμε να νοιώθουμε άνθρωποι, έχουμε χρέος απέναντι στην Ψυχή μας στα ίδια μας τα παιδιά, να προστατεύσουμε το περιβάλλον μας, να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Η αλλαγή θα έρθει μόνο αν ξεκινήσει ο καθένας από και με τον εαυτό του.

Σκύψε και μάζεψε και εσύ ένα σκουπίδι, δεν θα πιαστεί η μέση σου, κάνε την αλλαγή την οποία ίσως θέλεις να δεις…

Καλή Παναγιά λοιπόν σε όλους μας, εγώ το δώρο ψυχής μου το έλαβα…. να είμαστε όλοι καλά, καλή δύναμη και Χρόνια μας πολλά.