Ο μολυβένιος στρατιώτης, η πόλη μας και τα Χριστούγεννα …

Γράφει ο Γιάννης Καμπούρης

Προεόρτια Χριστουγέννων και η πόλη μας «ησυχάζει» και από ότι φαίνεται τίποτα δεν είναι ικανό να χαλάσει τη νιρβάνα που βιώνουμε, εδώ και καιρό … θαρρείς και ο χρόνος σταμάτησε … και όμως η γη κινείται και τα Χριστούγεννα οσονούπω θα χτυπήσουν την πόρτα μας, όπως άλλωστε το συνηθίζουν χρόνια τώρα.

Έτσι κάπου ανάμεσα στη νιρβάνα της καθημερινότητας και της πραγματικότητας που επιβάλλει το ημερολόγιο, η πόλη μας προετοιμάζεται να γιορτάσει νωχελικά και αυτά τα Χριστούγεννα … κάποια φωτάκια, ένα δένδρο, μερικά τραγουδάκια και η ζωή θα συμπληρώσει τα υπόλοιπα.

Αλλοίμονο όμως. Τα Χριστούγεννα θα μπορούσαν να είναι τόσο διαφορετικά, τόσο μαγικά και ίσως, ίσως, να ήταν η αφορμή να μας βγάλουν από το συλλογικό μας λήθαργο.

Ήταν πριν μερικά χρόνια όταν ένα πειρατικό καράβι που εξώκειλε κάπου εκεί στην Ελιά, προκαλώντας το ενδιαφέρον της πόλης και όχι μόνο και ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να δουν από κοντά αυτό το αξιοπερίεργο γεγονός … βέβαια ήταν και μερικοί που κάκισαν το γεγονός, που αφήσαμε δηλαδή ένα πλοίο να εξωκείλει, οπότε τα επόμενα χρόνια δεν συνέβη κάποιο άλλο «παρατράγουδο» και όλα κύλησαν «ομαλά».

Με αφορμή αυτό το γεγονός, επιτρέψτε να σας διηγηθώ ένα διαφορετικό χριστουγεννιάτικο «παραμύθι» μέρες που είναι … λοιπόν μια φορά και ένα καιρό μου ζητήθηκε να προτείνω ένα «διαφορετικό» γιορτασμό των Χριστουγέννων.

Και τι θα μπορούσε να δώσει ένα διαφορετικό τόνο στην καθημερινότητά μας, να προκαλέσει το ενδιαφέρον, να δώσει στα Χριστούγεννα τη μαγεία που όλοι μας αναζητούμε και κυρίως τα παιδιά ;

Μα τι άλλο, παρά ένα παραμύθι, αλλά ποιο παραμύθι … μετά από ένα φρεσκάρισμα της μνήμης με το διάβασμα πολλών παραμυθιών, κατέληξα στο «μολυβένιο στρατιώτη» … ένα παραμύθι που μπορεί να μην είναι χριστουγεννιάτικο, μπορεί όμως να προσαρμοστεί στα Χριστούγεννα … ένα παραμύθι που έχει τόση ευαισθησία, ένα παραμύθι που μιλά για τη διαφορετικότητα και την αγάπη.

Λοιπόν ο μολυβένιος στρατιώτης θα ήταν το παραμύθι που θα συντρόφευε την πόλη μας τα Χριστούγεννα.

Έχοντας μάλιστα την εμπειρία από «καράβι», αυτό που θα έπρεπε να συμβεί, είναι ο μύθος του να σκεπάσει ολόκληρη την πόλη … γιατί δίκαια κάποιοι επεσήμαναν ότι όμορφο το καράβι, αλλά η ολόκληρη η πόλη δεν μπόρεσε να βιώσει τη μαγεία του, να αισθανθεί τη δυναμική του, που επικεντρώθηκε σε ένα «σημείο» … πολύ σωστά … και πώς θα μπορούσε να διαχυθεί αυτή η δυναμική στην πόλη τουλάχιστον στο κέντρο της ;

Με την ανάπτυξη του παραμυθιού μέσα σε ολόκληρη την πόλη … έτσι θα δημιουργούσαμε πέντε ή και περισσότερα σημεία, τα οποία διαδοχικά θα «διηγούνταν» το παραμύθι … ξεκινώντας λχ από την πλατεία ωρολογίου, κάποιος που θα ήθελε να απολαύσει το μύθο, έπρεπε να περιδιαβεί όλο το κέντρο πηγαίνοντας διαδοχικά στα σημεία όπου το παραμύθι εξελισσόταν - οι σχετικές λεπτομέρειες βέβαια δεν αφορούν το κείμενο αυτό.

Παράλληλα η πόλη ζώντας το παραμύθι θα γέμιζε με μορφές του στρατιώτη και της χορεύτριας … και όσοι θα ήθελαν – κυρίως έμποροι και επιχειρηματίες - θα μπορούσαν να μετέχουν με τον τρόπο τους, στολίζοντας λχ τις βιτρίνες τους ανάλογα κλπ κλπ, θα κυκλοφορούσαν σχετικά αναμνηστικά, θα γινόταν μια επετειακή έκδοση του παραμυθιού και τόσα άλλα … στο ίδιο μοτίβο και οι συνοδευτικές εκδηλώσεις και η πόλη θα βίωνε ένα τόσο ευαίσθητο μύθο με επίκεντρο τη διαφορετικότητα και την αγάπη.

Βέβαια αυτός ο μύθος θα έπρεπε να τύχει μιας ανάλογης προβολής, να γίνει η αιτία για να έρθουν στην πόλη μας επισκέπτες και από άλλες περιοχές … μη ξεχνάμε ότι στη γειτονιά μας αυτήν την εποχή η Δράμα με την «Ονειρούπολη», τα Τρίκαλα με το «Μύλο των ξωτικών» και φέτος ο Βόλος με τον «Πινόκιο» είναι τόποι προορισμού για – χωρίς υπερβολή – δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες, με ότι αυτό σημαίνει για την πόλη τους … την αγορά, τα ξενοδοχεία, την εστίαση κλπ.

Λογικά στο σημείο αυτό θα ρωτήσει κάποιος … και το κόστος ;

Θα το ξαναπώ … «με πορ…ς δε βάφονται αυγά» … δε μπορώ να καταλάβω αυτούς που χωρίς να «επενδύουν», προσδοκούν με κάποια μεταφυσική διαδικασία να προσποριστούν κέρδη … ωραίο ιδέα για παραμύθι, αλλά πέρα από τη μυθοπλασία δε μπορώ να καταλάβω που αλλού στην πραγματική ζωή μπορεί να φανεί χρήσιμη … λοιπόν ή θα επενδύσουμε με σχέδιο και προοπτική, ή θα βράζουμε στο ζουμί μας μέχρι να στεγνώσουμε και να καούμε, μένοντας στα φωτάκια και τα δενδράκια … και να θυμόμαστε, η «φύση» απεχθάνεται το κενό και την αδράνεια.

Εννοείται ότι αυτή η ιδέα ή όποια άλλη, πρέπει να συνοδεύεται και από μια μελέτη που θα προσδιορίζει κόστος, τρόπους χρηματοδότησης, προσδοκώμενα οφέλη κλπ … μια πλήρης μελέτη που θα δει εκτιμήσει τη σκοπιμότητα του έργου αλλά και την προοπτική του.

Ας μη βαυκαλιζόμαστε με τις θεωρίες της αυτάρκειας και της αυτοτέλειας … έχουμε ανάγκη τους γύρω μας και αυτοί εμάς … και αν μείνουμε στο παλιό μοτίβο, του «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», μάλλον θα κλείσουμε σύντομα.

Θα πείτε … μα τώρα με αυτά θα ασχολούμαστε … πανδημία, φτώχια, κοντολογίς με τις δέκα πληγές του Φαραώ γύρω μας … ακριβώς για αυτούς τους λόγους πρέπει να ασχοληθούμε … να επενδύσουμε, να αυξήσουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο τη ζήτηση, την κίνηση στην αγορά, στην εστίαση, στα ξενοδοχεία και αλλού … η κρίση γεννά ευκαιρίες ή στην άλλη περίπτωση δημιουργεί θύματα … ας διαλέξουμε λοιπόν τι θα μας φέρει η κρίση και ας δεχτούμε τις συνέπειες των επιλογών μας … και όσοι επιμένουν στο «μεταξύ» μας, ας πάνε στο γήπεδο όπου καμαρώνουμε τη προσφιλή μας ποδοσφαιρική ομάδα μας στη Super League 2 να μετρήσουν, πόσοι από τους παίκτες της είναι γηγενείς.