Εγκαινιάστηκε η έκθεση της Παναγιώτου Μαρίας "Κόκκινο στο Άσπρο" στην Γκαλερί Παπατζίκου (φωτογραφίες)

Τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης "Κόκκινο στο Άσπρο" της Παναγιώτου Μαρίας πραγματοποιήθηκαν στην Γκαλερί Παπατζίκου, το βράδυ της Παρασκευής 7 Απριλίου.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως 17 Μαΐου 2017.

Η Μαρία Παναγιώτου συμμετέχει σε ένα πολύ δραστήριο εργαστήρι τέχνης με πολλές εικαστικές δράσεις και ομαδικές εκθέσεις, με τους συμφοιτητές της ή άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες. Η γνωριμία της με την ιδιοκτήτρια της Γκαλερί, Βίκυ Παπατζίκου κρατά εδώ και 4 χρόνια, όπου στο παρελθόν έχουν ξανασυνεργαστεί σε ομαδικές εκθέσεις. «Η συνεργασία μας είναι άψογη και είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη. Είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε σε αυτόν τον χώρο» είπε. Ένα μέρος της δουλειάς που είδαμε έχει να κάνει με την διπλωματική εργασία της Μαρίας Παναγιώτου. Άλλα έργα δημιουργήθηκαν παλαιότερα για ομαδικές εκθέσεις στην Γκαλερί Παπατζίκου, κι έγινε μία επιλογή για να επιλεχθούν τα συγκεκριμένα, και να αναδειχθεί η έκθεση και ο χώρος. Υπάρχουν κι άλλα έργα, μεγαλύτερων διαστάσεων που φτάνουν και τα 3 μέτρα. Όπως είπε η καλλιτέχνης το «Κόκκινο στο Άσπρο» πραγματεύεται ένα πάπλωμα, ένα στοιχείο της καθημερινότητας.

Λίγα λόγια για την Μαρία Παναγιώτου

Γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε στο τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Φοίτησε στο εργαστήριο του Γιώργου Τσακίρη και Βασίλη Βασιλακάκη με κατεύθυνση στη ζωγραφική και χαρακτική ως μάθημα επιλογής, στο εργαστήριο του Ξενή Σαχίνη. Από το 2011 συμμετέχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, σε εκθεσιακούς χώρους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

{jlex}flickr:72157679798664282{/jlex}

Ο Ιστορικός της Τέχνης Γιάννης Μπόλης σημειώνει:

"Στις συνθέσεις της, η Μαρία Παναγιώτου χαρτογραφεί τις σκοτεινές πλευρές της επιθυμίας και της απειλής, της παρουσίας και της απουσίας, στο μεταίχμιο συνειδητού και ασυνείδητου, σημαίνοντος και σημαινόμενου, στις παρυφές της πραγματικότητας και της υπέρβασής της. Ένας άλλος κόσμος, αναδύεται, αινιγματικός και σιωπηλός, φασματικός και αμφίσημος, ανοιχτός σε πολλαπλές αλληγορικές αναγνώσεις, σε ευθεία αντιστοιχία με ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Τα θέματά της φορτίζονται από την εμφαντική σημασία που τους προσδίδει και τον άκρως ρεαλιστικό τρόπο με τον οποίο τα επεξεργάζεται, δίνοντας έμφαση στην ένταση, την καθαρότητα και την εκφραστικότητα της απόδοσής τους, αξιοποιώντας τις καθαρές ζωγραφικές αξίες: το σχέδιο, το χρώμα, το πλάσιμο των όγκων, το φως και τη σκιά, την οργάνωση και τη μελέτη της σύνθεσης. Ένα οικείο, καθημερινό αντικείμενο, όπως το πάπλωμα κυριαρχεί σε διάφορες παραλλαγές, με τμήματα-λεπτομέρειές του να «κατοικούν» τη ζωγραφική επιφάνεια ή παρουσιαζόμενο ολόκληρο να επιβάλλεται σ’ ένα ουδέτερο, κενό χώρο, να «καλύπτει» και να παίρνει το σχήμα και τις στάσεις ενός απόντος σώματος. Ο χρωματικός περιορισμός, κατά κύριο λόγο, στο λευκό, το υπόλευκο και τις διαβαθμίσεις των γκρίζων τόνων εντείνει την αίσθηση μιας ψυχρής ατμόσφαιρας που, ωστόσο, ενεργοποιείται από το βαθύ κόκκινο του μοτίβου μιας λεπτοδουλεμένης δαντέλας που τυλίγει το ύφασμα ή εμφανίζεται να ρέει σαν αίμα μέσα από τις πτυχώσεις του.

Η σκηνοθεσία των έργων, συμβάλλει καθοριστικά στην πρόθεση της Παναγιώτου να αφηγηθεί μικρές ιστορίες για τη θαλπωρή και τη συντροφικότητα, την ηρεμία και τα όνειρα, αλλά και να εικονοποιήσει τη σκηνή ενός θεάτρου της ανθρώπινης ύπαρξης, της μοναξιάς και της αποξένωσης, της απώλειας και της φθοράς, των διχασμών, των παγιδεύσεων και των πληγών της ζωής. Ταυτόχρονα, προσεγγίζει το θέμα του γυναικείου σώματος συγκροτώντας μια ιδιόμορφη γεωγραφία του μέσα από εκφορές και αποτυπώσεις, πλούσιες σε νοηματικό δυναμικό και βάθος, μια οπτική που οδηγεί το βλέμμα στα σημεία της ερωτικής έλξης και της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της απόλαυσης, του πόνου, του μυστηρίου και της γέννησης υποβάλλοντας το αίσθημα της άμεσης σαρκικής επαφής και της εμπειρίας (εντεινόμενο από τα μεμονωμένα φαλλικά «αντικείμενα» που εμφανίζονται σε κάποια έργα της), χαρτογραφώντας τα ίχνη μιας εσωτερικής διαδρομής συγκινήσεων και βιωμάτων.