Την ποιητική του συλλογή παρουσίασε στο βιβλιοπωλείο Ηλιοτρόπιο ο Ανδρέας Ηλιόπουλος

Τον ποιητή Ανδρέα Ηλιόπουλο φιλοξένησε την Παρασκευή το Βιβλιοπωλείο ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ στην Βέροια.

Ο συγγραφέας συναντήθηκε με το αναγνωστικό κοινό της πόλης, συνομίλησε μαζί του και υπέγραψε τη νέα του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Τα γέλια της μνήμης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια.

Πρόκειται για τη δεύτερη κατά σειρά ποιητική συλλογή, έπειτα από το «Οξυγόνο των Αισθήσεων» που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Διάνοια και το μυθιστόρημα «Τα δάκρυα του χρόνου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Με αφορμή λοιπόν «Τα γέλια της μνήμης», συνομιλήσαμε με τον κ. Ανδρέα Ηλιόπουλο, μάθαμε περισσότερα στοιχεία για τον ίδιο αλλά και πληροφορίες για το συγγραφικό του έργο.

 - Πέρα από την ποίηση ασχοληθήκατε με άλλο είδος συγγραφής;

Πριν από τις ποιητικές συλλογές έχω γράψει ένα μυθιστόρημα στον εκδοτικό οίκο Λιβάνη, «Τα δάκρυα του χρόνου». Το βιβλίο γράφτηκε για την Καστοριά κι όχι μόνο, την εποχή που ζούσα και σπούδαζα εκεί. Δείχνει πως οι κοινωνικές αγκυλώσεις στενεύουν τους ορίζοντες για τα παιδιά της επαρχίας και οι γονείς αναγκάζουν πολλές φορές υποσυνείδητα τα παιδιά να βοηθήσουν τη δουλειά τους (με τις επιχειρήσεις γούνας) κι έτσι τα ταλέντα που έχουν έμφυτα δεν μπορούν να τα καλλιεργήσουν, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στη δυστυχία και δεν μπορούν τα ίδια να καταλάβουν τι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Κι ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον το βιώνει πολύ έντονα, βλέπει ότι έχει δυνατότητες, του το λένε και οι δάσκαλοι στο σχολείο αλλά εμπράκτως τον απομακρύνουν και βρίσκει έναν άλλον τρόπο να  κυνηγήσει τα όνειρά του. Το βιβλίο βασίζεται εν μέρει σε αληθινά γεγονότα.

- Ήταν η πρώτη απόπειρα για να γράψετε βιβλίο;

Ναι, μαζί με τη συμμετοχή μου στο βιβλίο της Ιστορίας του Ποδοσφαίρου της Καστοριάς, για το οποίο εργαστήκαμε συνολικά 25 άτομα. Αυτό ήταν το ερέθισμα και οι προσλαμβάνουσες να μπω στον χώρο.

- Οι σπουδές σας είχαν σχέση με το αντικείμενο;

Όχι. Μεγάλωσα στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας που μένω και τώρα. Είναι μία ώρα από την Καλαμάτα. Είναι στο νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου κι εκεί ζω από την καραντίνα και μετά.

Μέχρι το 2020 ζούσα στην Καστοριά. Πέρασα Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία. Στη συνέχεια κέρδισα έναν διαγωνισμό με υποτροφία στην αθλητική δημοσιογραφία, την τελείωσα και γύρισα στην Καστοριά. Έκανα ένα μεταπτυχιακό στις δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία, έκανα ένα άλλο μετά στο NBA στη διοίκηση επιχειρήσεων κι ένα άλλο στο sports management και sports marketing. Τώρα κάνω ένα μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση ενηλίκων στην Κοζάνη.

- Ποιες περιοχές επισκεφθήκατε για να παρουσιάσετε το βιβλίο σας;

Αυτές τις ημέρες παρουσίασα το βιβλίο σε Λάρισα και Κοζάνη. Γενικότερα προσπαθώ να προωθώ το έργο μου γιατί οι εποχές είναι λίγο σκοτεινές και δίνει μια διέξοδο και ιδιαίτερα όταν είναι πολύ μακριά γεωγραφικά, το υποστηρίζω πιο έντονα. Ο νομός Ημαθίας έχει ένα αναγνωστικό κοινό που αγκάλιασε τις προσπάθειες μου, ιδιαίτερα πέρσι στη Νάουσα με τον Μερκούριο Γιάντση κι όλον τον σύλλογο φίλων ανάγνωσης της Νάουσας, που μου άνοιξαν την καρδιά τους και με αγκάλιασαν, όπως επίσης και τον Γιώργο Δάμτσιο που έκανα πέρσι στο βιβλιοπωλείο του την παρουσίαση της προηγούμενης ποιητικής συλλογής, η οποία μεταφράστηκε στο εξωτερικό και πλέον υπάρχει σε όλο τον κόσμο μέσω της amazon. Δυστυχώς είμαι πολύ πιεσμένος από άποψη χρόνου και δεν θα προλάβω να τους δω, όμως η εκτίμηση προς το πρόσωπό τους είναι αμοιβαία.

Όλα αυτά μου έδωσαν το απαραίτητο feedback για να συνεχίσω να γράφω ποίηση.  Αυτό το βιβλίο είναι μία σκάλα πιο πάνω, από άποψη τουλάχιστον διάδρασης με τον κόσμο και αυτά που μου λένε.

- Το προηγούμενο βιβλίο είναι εξίσου ποιητική συλλογή;

Ναι, το «Οξυγόνο των Αισθήσεων» είναι επίσης ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάνυα έναν χρόνο νωρίτερα κι έκανε ένα πολύ γρήγορο κύκλο, τον οποίο συνεχίζουμε με αυτό το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα, «Τα γέλια της μνήμης».

- Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Γιατί πολλές φορές η μνήμη επανέρχεται δυναμικά στο υποσυνείδητό μας με διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που γεννήθηκε μέσα μας η σκέψη κι επιστρέφει με νοσταλγική διάθεση, είτε με σαρκαστική είτε με μελαγχολική, σίγουρα πάντως επιστρέφει με κάτι διαφορετικό από αυτό που ξεκίνησε. Επειδή πολλές φορές ανέσυρα κι εγώ κάποιες μνήμες για να φτάσω εκεί που ήθελα, χρησιμοποίησα αυτόν τον τίτλο στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.

Για μένα η μνήμη έχει πολύ μεγάλη δυναμική και μας καθορίζει και σαν οντότητες πολλές φορές. Καθώς μέσα από αυτήν εκλαμβάνουμε τα γεγονότα, προκύπτει μία αντίληψη για το παρελθόν μας, το οποίο καθορίζει το παρόν και μέσα από αυτό δημιουργούμε και να παζλ αναμνήσεων που σηματοδοτεί την όλη κοσμοθεωρία μας.

Η ποίηση είναι το αντίδοτο στο μολυσματικό ιό της καθίζησης που ζούμε που βλέπουμε να διαδραματίζονται τόσα πράγματα γύρω μας, ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα, θα καταλάβουμε πόσο σκοτεινές είναι οι μέρες που διανύουμε και μας σηκώνει από τους καναπέδες της αδιαφορίας και της απάθειας. Μας νοηματοδοτεί τη δυναμική και τη διάδραση που έχουμε μέσα μας έτσι ώστε να βγούμε έξω στην κοινωνία και να διεκδικήσουμε αυτά που θέλουμε να έχουμε για το αύριο που ονειρευόμαστε.

- Από πού αντλήσατε την θεματολογία των ποιημάτων;

Η θεματολογία αγγίζει πολλές πτυχές της καθημερινότητας, όμως μιλά πολύ για πιο σκοτεινές εκφάνσεις της, όπως για παράδειγμα το γλυκό χάος που μας συμπαρασύρουν τα συναισθήματα, κάποιες άλλες πιο ματαιόδοξες σκέψεις, αναφέρει και το δυστύχημα στα Τέμπη και κλείνει με αυτόν τον τρόπο. Παρέχει μία ολιγωρία για όσα συμβαίνουν με αυτά που θα θέλαμε να συμβούν, το πώς μπερδεύεται η αλήθεια με την πραγματικότητα, το πώς δομείται μέσα μας η δική μας αλήθεια, το πόσο μακριά μπορούμε να ταξιδέψουμε με τα όνειρα, πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε με μια σκέψη … αλλά νομίζω ότι φωτογραφίζει τις αναμνήσεις που δομούνται μέσα μας. Ο τίτλος είναι αρκετά αντιπροσωπευτικός.

- Γράφετε κάτι άλλο αυτό το διάστημα;

Ναι, γράφω ένα μυθιστόρημα το οποίο το έχω ολοκληρώσει, οπότε μπορώ να το πω πλέον και ελεύθερα. Δεν ξέρω πότε θα εκδοθεί, γιατί είναι λίγο περίεργες οι εποχές και θέλω με «Τα γέλια της μνήμης» που μόλις κυκλοφόρησαν να δώσω χώρο και χρόνο.

Το κοινό της ποίησης είναι πολύ εξειδικευμένο. Ελάχιστοι διαβάζουν ποίηση στην Ελλάδα, μόλις 2%. Αυτό δεν το λέω για να αποθαρρύνουμε τους συναδέλφους αλλά θέλω να δείξω ότι το αναγνωστικό κοινό έχει μία σαφή προτίμηση στα μυθιστορήματα και από την αλληλεπίδραση που έχω με τον κόσμο αυτό μου έχει δείξει.

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω πολύ την κ. Τασούλα Χριστοδούλου και το Βιβλιοπωλείο ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ γιατί στην ουσία απλώνει μία γέφυρα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, την οποία όταν διασχίζω νιώθω υπέροχα με τον εαυτό μου και με τον τρόπο και την προσπάθεια που έχω κάνει για να μπορώ να αναδείξω το έργο μου, όπως γίνεται μέσω της δική σας ηλεκτρονικής εφημερίδας. Θεωρώ ότι ένα βήμα είναι απαραίτητο για να αναδείξουμε και να ξεδιπλώσουμε το έργο και την προσπάθεια που υπάρχει πίσω από αυτό το βιβλίο, γιατί για να γραφτεί αυτό μπορεί να φτιάξουμε ένα άλλο βιβλίο και πραγματικά είναι αυτή η δίοδος στον σκοταδισμό που διανύουμε, οπότε το θεωρώ αναγκαίο να υπάρχει μία διέξοδος και να ξέρουμε πάντα ότι όποιο και αν είναι το πρόβλημα που έχουμε μέσα μας υπάρχει πάντοτε η λύση. Αρκεί να μπορέσουμε να την δούμε. Όπως η ποίηση που είναι παντού γύρω μας, αρκεί να έχουμε διάθεση να την δούμε και ποτέ μπορεί να μην είμαστε έτοιμοι γι αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά πάντοτε είμαστε έτοιμοι ψυχολογικά τουλάχιστον να βρούμε μέσα μας ποια είναι αυτή η φλόγα που μας καίει και όσο υπάρχει αυτή η φλόγα και φουντώνει τις φωτιές εγώ θα συνεχίσω να γράφω, ακόμη κι έαν δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο αντίκρισμα για την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, για μένα είναι πολύ σημαντικό να εξωτερικεύουμε αυτά που υπάρχουν μέσα μας και η γραφή παρέχει ένα τέτοιο φάσμα, μέσα από το οποίο γινόμαστε κι εμείς πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε να είμαστε, ολοκληρώνουμε τη γραφή με ένα αίσθημα πληρότητας και αυτό το συναίσθημα δεν θα το αντάλλασσα με κανένα άλλο.

Σφραγισμένη μποτίλια η ανθρώπινη ψυχή, με σκέψεις αινιγματικές.

Μέσα της, εμπεριέχει λέξεις που γδέρνουν και γδέρνονται στην προσπάθειά τους ν΄ απασφαλίσουν την φιάλη και να βγουν προς τα έξω.

Σαν ελευθερωθούν, δίνουν αμέσως στον ποιητή μυστρί με λάσπη ονείρων για να χτίσει την ποίησή του και να εγκατασταθούν στις σελίδες του βιβλίου του.