Παρουσιάστηκε στην Αλεξάνδρεια το βιβλίου του Αλέκου Χατζηκώστα «Το παρελθόν κρατά πολύ»

Το «ταξίδι» παρουσίασης του νέου βιβλίου του Βεροιώτη δημοσιογράφου-συγγραφέα Αλέκου Χατζηκώστα συνεχίστηκε με επιτυχία το απόγευμα της Τετάρτη 9 Νοεμβρίου στην Αλεξάνδρεια. Για το βιβλίο μίλησαν οι: Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, Βαγγελιώ Πολυμένου, φιλόλογος Και ο ίδιος ο συγγραφέας. Μετά την παρουσίαση ακολούθησε πολύωρος διάλογος του συγγραφέα με το κοινό για ζητήματα του βιβλίου αλλά και ευρύτερα για τον ρόλο της λογοτεχνίας στη σημερινή εποχή κ.α

Από τη παρέμβαση της Β. Πολυμένου: «Το βιβλιο του Αλ. Χ΄΄κωστα «Το παρελθον κρατα πολύ» είναι ένα συγχρονο κοινωνικο – πολιτικο – αστυνομικο μυθιστορημα (όπως δηλωνει και ο ιδιος ο συγγραφεας στο τελος του εργου) μικρης εκτασης στα ορια της νουβελας. Στο μυθιστορημα αυτό ως κινητηριες δυναμεις της λογοτεχνικης αφηγησης συμπλεκονται ένα ταμα και μια παλια αγαπη του συγγραφεα. Κοινος τοπος συναντησης τους είναι η Ελλαδα της κρισης και των μνημονιων. Και να εξηγηθω: η παλια αγαπη εκκινει από τη φανερη προτιμηση του κ. Χ΄΄κωστα στα αστυνομικα μυθιστορηματα και τις ταινιες νουαρ. Και πώς αλλωστε θα γινοταν διαφορετικα, αφου αυτά προσιδιαζουν με την επαγγελματικη του ιδιοτητα ως δημοσιογραφου. Οι αναφορες του στον επιθεωρητη Μονταλμπανο του Αντρεα Καμιλερι, στον Ηρακλη Πουαρω της Αγκαθα Κριστι και στον James Ellroy μετρ του αμερικανικου αστυνομικου μυθιστορηματος, δειχνουν αυτή την προτιμηση. Ολοι οι δημοσιογραφοι εξαλλου το εχουν στο στοιχειο τους να λειτουργουν ως δαιμονιοι ντετεκτιβ επιχειρωντας να λυσουν τα μυστηρια της πολιτικης ζωης. Η αγαπη του Αλ. Χ΄΄κωστα για τις αστυνομικες ιστοριες με ηρωες δημοσιογραφους που προτιμουν «τη γνησια δραση από τη σικε» θα τον οδηγησει να σκιαγραφησει την αστυνομικη persona ενός δυναμικου ρεπορτερ που μεσα στο συγχρονο διεφθαρμενο πολιτικο τοπιο της Ελλαδας φωτιζει την αληθεια μιας παλιας και πονεμενης ιστοριας της Αριστερας. ..Α;.. Με την καταθεση του βιβλιου τοσο σε αφηγηματικο - συμβολικο επιπεδο οσο και σε πραγματικο ο Αλ. Χ΄΄κωστας αποζητα την καθαρση , συμφωνα με τον Αριστοτελικο ορισμο, για τον ιδιο αλλα και για τους ηρωες του. Αιτει την απελευθερωση από τα δεσμα της ιστορικης μνημης που τους κρατουν αγκιστρωμενους στο παρελθον για να μπορεσουν να αφεθουν ως ιστορικα υποκειμενα στη λυτρωτικη ροη του παροντος. Με τον τροπο αυτό πραγματοποιειται και η αληθινη ουσια της εσωτερικης μεταστροφης μας , όταν η τραυματισμενη μνημη ερχεται στο φως , καθαιρεται και αποκαθισταται η αληθεια.»

Από τη παρέμβαση του Σ. Ανδρονίδη: «Ο εκδότης και δημοσιογράφος της εφημερίδας ‘Η άλλη άποψη’ Αλέκος Χατζηκώστας, συνεχίζει την δική του ‘πλοήγηση’ στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι, αυτήν την φορά με το μυθιστόρημα ‘Το παρελθόν κρατά πολύ’. Έχουν προηγηθεί το συμβολικό-‘πραγματικό’ ‘Δυτικά του Αλιάκμονα’ και η πολύσημη ‘Σχεδία Μνήμης’. Το νέο του μυθιστόρημα ‘διαρκεί πολύ’. Με βιωματικές αναφορές, με μία εν γένει ιδεολογική σκευή που ενυπάρχει στα πρόσωπα και στις ζωές τους, ο Αλέκος Χατζηκώστας κινεί για την δημιουργία ενός μείγματος λέξεων και σημασιών, για τη σύζευξη-συνάρθρωση αντιθετικών ταυτοτήτων, για την πραγματοποίηση ενός σπινοζικού πειράματος που τον εγκιβωτίζει στο ‘χώρο’ ενός καθρέφτη και που αφήνει να πέφτουν ιστορίες, τυπικές & άτυπες συνάμα, ιστορίες που καταλήγουν βαθιά, ιστορίες «απείραχτες & ανέγγιχτες»: και το πείραμα του; να τις καταστήσει ορατές, να τις ψηλαφήσει και γνωρίσει και ο ίδιος, να τις βγάλει από την «αρχαία σκουριά» για να δανειστούμε και τον τίτλο του κλασικού βιβλίου της Μάρως Δούκα... Έχουμε να κάνουμε με ένα υπόδειγμα, όχι απλά κρισιακής λογοτεχνικής αφήγησης, αλλά και συγκέντρωσης των ιδιαίτερων και πολωμένων μίκρο-στοιχείων της, αναγωγής τους σε έναν χρόνο που ‘κρατά πολύ’. Το μυθιστόρημα διαβάζεται και ως φορτισμένη μαρτυρία, ως ανασήμανση στιγμών. Και ο συγγραφέας διευρύνει τον χρόνο για να τον διηγηθεί, σε καιρούς, και σε «δύσκολες ώρες», όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος. Και το απόθεμα του συμβολίζει γενιές...»

Από τη παρέμβαση του Α. Χατζηκώστα: «... Αξίζει τον κόπο να γράφει και να διαβάζει κανείς γενικά και ειδικά λογοτεχνία στην περίοδο της κρίσης; Όταν ο αγώνας της επιβίωσης πνίγει κάθε σκέψη και δραστηριότητα; Κατά τη γνώμη μου στις συνθήκες αυτές ισχύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ρήση ότι: Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ. Ο πραγματικός ρόλος της αληθινής τέχνης είναι να βοηθήσει κι’ αυτή με τα δικά της μέσα τον άνθρωπο να ιδιοποιηθεί, να οικειοποιηθεί, να «εξανθρωπίσει» τη φύση, την κοινωνία και τον εαυτό του, να φέρει τον κόσμο στα ανθρώπινα μέτρα. Η τέχνη δε γεννήθηκε σαν πνευματική πολυτέλεια από δυνάμεις που περίσσευαν. Πρόβαλε σαν πραγματική ανάγκη, που την επιβάλανε οι ίδιες οι προϋποθέσεις της εργασιακής δραστηριότητας: την ανάγκη να οργανώσει ο άνθρωπος ένα άλλο είδος σχέσεων του με την πραγματικότητα, τις αισθητικές. Στη συνέχεια βέβαια διαχωρίστηκε και αναπτύχθηκε σε ανεξάρτητο τομέα καλλιτεχνικής εργασίας.Αυτή η οικειοποίηση της πραγματικότητας μέσα από την τέχνη δεν είναι παθητική, ούτε για τον καλλιτέχνη, ούτε και για το κοινό του, αλλά λειτουργεί δυναμικά επιδρώντας στη συνείδησή τους προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Έχει δηλαδή την ιδιότητα να αλλάζει τον άνθρωπο και μέσα από αυτόν, τον κόσμο .... Προφανώς και ένα λογοτεχνικό βιβλίο δεν μπορεί από μόνο του όσο και καλό να είναι ν’ αλλάξει την κατάσταση. Όμως μπορεί πέρα από την αισθητική απόλαυση που θα προσφέρει (φυσικά και δεν συμφωνώ με τα βιβλία εκείνα που απλά σε οδηγούν σε κόσμους μακρινούς και ονειρεμένους) μπορεί και να προβληματίσει, φωτίζοντας με λογοτεχνικό τρόπο αθέατες πλευρές της πραγματικότητας....»