Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Γράφει ο Λεωνίδας Ακριβόπουλος

Οι μέρες που περνάμε είναι πραγματικά στενάχωρες και βαριές. Είναι βέβαιο ότι – άλλος λίγο και άλλος πολύ – έχουμε όλοι στο νου μας τους ανθρώπους που κυριολεκτικά τα έχασαν όλα μέσα σε λίγες ώρες. Ευτυχώς όχι τη ζωή τους οι περισσότεροι.

Αξιέπαινες οι προσπάθειες συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης και συνδρομής των πλημμυροπαθών της Θεσσαλίας. Προφανώς και ότι γίνεται είναι καλώς καμωμένο. Οφείλω όμως να καταθέσω και την εμπειρία μου. Συνήθως λοιπόν όλοι ωθούμαστε από το αίσθημα της αλληλεγγύης και προστρέχουμε να πράξουμε ότι πρέπει και ότι μπορούμε για τους συνάνθρωπους μας. Οι δυσκολίες όμως είναι πολλές και περισσότερες είναι αυτές που ακολουθούν. Όταν η καταστροφή για τους ανθρώπους που την υπέστησαν αποκτά στοιχεία μονιμότητας, όταν καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός και πλέον δεν χρειάζονται τα είδη πρώτης ανάγκης αλλά είδη που αφορούν την διαταραγμένη κι ανώμαλη πλέον καθημερινότητα των παθόντων.

Μη γελιόμαστε, σε λίγες ημέρες θα έχει εξαντληθεί σε μεγάλο βαθμό η ορμή και ο ενθουσιασμός για βοήθεια και ο καθένας από εμάς θα ησυχάσει την συνείδηση του με τη σκέψη ότι συμμετείχε σε κάποια πρωτοβουλία στήριξης των πληγέντων. Είναι όμως εξίσου σημαντικό αν όχι περισσότερο – να είμαστε εδώ για τους συνανθρώπους μας και ένα και δύο μήνες μετά αλλά και αργότερα. Όταν θα έχουν πλέον νερό και θα έχει αποκατασταθεί σε ένα βαθμό η καθημερινή λειτουργία των πόλεων και των χωριών. Τότε αυτοί θα αντιμετωπίζουν άλλης φύσεως θέματα και ανάγκες. Σε μας θα ταιριάζει να σταθούμε δίπλα τους και σε δεύτερη φάση αλλά και να υποστηρίξουμε σθεναρά τις διεκδικήσεις τους έναντι της πολιτείας. Να μην ξεχάσουμε....

Ορθό είναι λοιπόν να κρατάμε τις αναγκαίες εφεδρείες ώστε να μπορούμε πάλι να είμαστε παρόντες, στο βαθμό που μας αναλογεί, και να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας σταθούν και αυτοί.

Υ.Γ. Κάποιος είπε κάποτε ότι η εμπειρία είναι σαν μια χτένα που μας δίνει η φύση, μόνο αφού χάσουμε όλα τα μαλλιά μας πρώτα. Βέβαια εν προκειμένω δεν χρειάζεται να γίνουμε φαλακροί για να αξιοποιήσουμε αυτή που έχουμε αποκτήσει ήδη.

Λεωνίδας Ακριβόπουλος

Δημοτικός Σύμβουλος Βέροιας