Ένα μικρό καράβι σάλπαρε… από το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

Ένα έθιμο που στη χώρα μας έχει βαθιές τις ρίζες του στο χρόνο είναι ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου καραβιού.

Δεν είναι ξένη η εικόνα, για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, με τα παιδιά να γυρίζουν στα σπίτια λέγοντας τα κάλαντα και κρατώντας στα χέρια τους ένα ξύλινο καραβάκι.

Τα μικρά Ελληνόπουλα που πρόσμεναν είτε τον πατέρα τους, είτε τον μεγάλο τους αδερφό ή καμιά φορά και τους δυο από τα «καράβια», με πολλή φαντασία και ελάχιστα υλικά (ξύλα, σχοινιά, χαρτιά, κουρέλια) έφτιαχναν μόνα τους το καραβάκι τους εμπνευσμένα από τις διηγήσεις των μακρινών ταξιδιών και οδηγημένα από την ανάγκη και τη νοσταλγία των αγαπημένων προσώπων που περίμεναν να επιστρέψουν.

Όμως, το ελληνικότατο αυτό έθιμο δεν άντεξε στη σύγχρονη εποχή και παραχώρησε τη θέση του στο ξενόφερτο έθιμο του στολισμού του δέντρου.

Δυο ήταν οι λόγοι αυτής της κυριαρχίας: Πρώτον ακριβώς γιατί ήταν ξενόφερτο (έχουμε μια ροπή ως Έλληνες) και δεύτερον γιατί το καράβι ήταν συνυφασμένο με την αίσθηση του αποχωρισμού και της απώλειας, με δυσάρεστες, συνήθως αναμνήσεις.

Οι άνθρωποι ήθελαν μια πιο χαρούμενη νότα να πλαισιώνει τις στιγμές της γιορτινής, οικογενειακής θαλπωρής.

Το στολισμένο καράβι σε σχέση με τη Γέννηση του Χριστού συμβολίζει την καινούρια πλεύση.

Ας ελπίσουμε το καράβι της χώρας μας να μας οδηγήσει σε μια νέα πλεύση, να αρμενίσει σε πιο ήρεμα νερά και να μας δείξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.

Όλα αυτά έχοντας στο νου και στις τελευταίες χριστουγεννιάτικες συζητήσεις μας, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μόνοι μας το καράβι του σχολείου μας, να αξιοποιήσουμε και να επαναχρησιμοποιήσουμε φθαρμένα και άχρηστα υλικά, να χαρούμε τη δημιουργία.

Γιατί το συμπέρασμα είναι ότι μόνοι μας πρέπει να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας. Να στηριζόμαστε πρώτα και κύρια στις δικές μας δυνάμεις.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!