Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην κορυφή "Αρβανίτης"
- Γράφτηκε από τον/την Αρθρογράφος
Του Νίκου Τσιαμούρα
Εδώ στις καταπράσινες πλαγιές μυήθηκε ο ξακουστός Ορφέας την τέχνη του τραγουδιού και της ποίησης.
Μπήκαμε στο δάσος, η αύρα του καθαρού ορεινού αέρα εισβάλλει στα πνευμόνια μας, τώρα αφήνεσαι στην καθαρότητα του Φθινοπωρινού τοπίου.
Κάτω από ένα γκρίζο ουρανό φύγαμε στις 7 + 30 από την Βέροια ,για τα Πιέρια όρη για το χιονοδρομικό του Ελατοχωρίου και την κορυφή Αρβανίτης.
Διαδρομή Βέροια –Σφηκιά –Ριζώματα –Ελατοχώρι .
Αργά και απολαυστικά ξετυλίγεται ο δρόμος προς το Ελατοχώρι, η διαδρομή πανέμορφη.
Η ποικιλία των κοιλάδων και των οροπεδίων με χαράδρες και διάσελα διαφοροποιούν το βουνό και η ποικιλομορφία της βλάστησης το κάνει να ξεχωρίζει σε ομορφιά .
Είμαστε στην λεγόμενη κατά την παράδοση ΄΄ κοιλάδα του Παλατιού ΄΄. Είναι ο ορεινότερος Δήμος της Πιερίας, αφού το 87% της έκτασης του είναι πάνω από το υψομετρικό όριο των ορεινών περιοχών (400 μ. ) .
Φθάσαμε στο Ελατοχώρι, βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μ. και έχει μεταφερθεί από άλλη θέση , το παλιό Ελατοχώρι (παλιά ονομασία Σκουτέρνα ) που είναι δίπλα στο νέο οικισμό.
Ο νέος και πολύ περισσότερο ο παλιός οικισμός έχει εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα ορεινά θέρετρα της Πιερίας.
Χαρίζει στο βλέμμα μας μια θέα πανοραμική, είναι όμορφα να ξυπνάς κάθε πρωί και να αντικρίζεις τον Όλυμπο όταν ο καιρός το επιτρέπει και σήμερα μας το επιτρέπει.
Σπίτια κτισμένα με γκρίζα πέτρα, ξυλοδεσιές, στέρεα δοκιμασμένα πράγματα που άντεξαν στο χρόνο.
Δείγματα λαϊκής μαστοριάς ορεινής κατοικίας από το πετρόχτιστο ισόγειο, έως το δίπατο με το κατώι σαν χώρος αποθηκευτικός, αμπάρια για το στάρι το καλαμπόκι, τα καπνά, κάδοι τυριών, ο αργαλειός, τα χρειαζούμενα.
Τρακτέρ και ποτιστικά γύρω από το χωριό. Μας εντυπωσιάζει η τοποθεσία του χωριού, η ρυμοτομία του και η κάτασπρη πανύψηλη εκκλησία του. ( Κωνσταντίνου και Ελένης ).
Στις 27 Ιανουαρίου 1944, 32 κάτοικοι εκτελέσθηκαν από τους Γερμανούς για τη πολυπόθητη ελευθερία.
Μπαίνοντας στο χωριό και παίρνοντας πορεία για το χιονοδρομικό, πυκνό δάσος από οξιές με χρώματα του Φθινοπώρου μας υποδέχεται .
Στις νοτιοανατολικές πλαγιές των Πιερίων και σε υψόμετρο 1400 – 1800 μέτρων λειτουργεί το χιονοδρομικό κέντρο του Ελατοχωρίου.
Στη θέση ΄΄παπά – χωράφι ΄΄ όπου αφήσαμε τα αυτοκίνητα, λειτουργεί αναψυκτήριο και καταφύγιο ΄΄σαλέ΄΄.
Λειτούργησε για πρώτη φορά δοκιμαστικά το 2000 και επίσημα το 2001.
Σήμερα δεν λειτουργεί ακόμη .
Βρισκόμαστε στα Πιέρια όρη, εδώ ζούσαν σύμφωνα με τη μυθολογία οι 9 Πιερίδες Νύμφες κόρες του Πιέρου και της Ευίππης προστάτιδες της ποίησης, της μουσικής , του τραγουδιού και του χορού.
Μαγεύτηκαν τόσο πολύ από το θαυμάσιο περιβάλλον των Πιερίων, ώστε παρέμειναν για πάντα στην περιοχή αυτή και το μελωδικό τραγούδι τους αντηχούσε στις κορυφές και τα φαράγγια μέχρις ότου νικήθηκαν σε διαγωνισμό τραγουδιού από τις Ελικωνίδες Μούσες και μεταμορφώθηκαν από αυτές - για να τις τιμωρήσουν - σε πουλιά (κίσσες).
Σύμφωνα με τον Νίκανδρο τα ονόματα τους ήταν: Kολυμβάς, Ιυγξ, Κεγχρίς, Κίσσα,Χλωρίς, Ακαλανθίς, Νήσσα ,Πιπώ και Δρακωντίς.
Μια φύση πλανεύτρα μας υποδέχεται.
Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα η πορεία αρχίζει.
Οδοιπορούμε τώρα στο δασικό δρόμο που περιτριγυρίζει και αγκαλιάζει τις πίστες του χιονοδρομικού, το βρεγμένο τοπίο με τις τελευταίες νεροποντές δεν μας άφησε να διαβούμε το μονοπάτι μέσα από το δάσος.
Το καλωσόρισμα είναι αυθεντικό, βουνίσιο, για μια άλλη φορά συνειδητοποιώ πόσες εικόνες χάνουμε κλεισμένοι στις τσιμεντοπόλεις.
Διαδρομή αφάνταστα όμορφη.
Η φύση και σήμερα επιμένει να μας εκπλήσσει με την ήρεμη και σιωπηλή παρουσία της.
Δρυς, οξιές, πεύκα και έλατα, μας κρατούν συντροφιά, δρόμος δασικός ανηφορικός .
Ο κρυστάλλινος αέρας που ανεμπόδιστα διαπερνά το δάσος μας μεταφέρει μυρωδιές και ήχους γνώριμους.
Οι γλυκιές αποχρώσεις των δένδρων με τα χρώματα του Φθινοπώρου κυριαρχούν στη φύση τριγύρω.
Πολλές ανάσες καθαρού αέρα, τώρα μονοπάτι ανηφορικό γύρω μας τοπίο μαγικό.
Η ανάβαση δύσκολη, εμείς συνεχίζουμε …..
Φθάσαμε στις πίστες των σκιέρ, πόσο άδειο και έρημο φαίνεται το μέρος χωρίς καθόλου χιόνι ;
Αφήσαμε την πίστα που έχει το όνομα της Πολύμνιας μια από τις 9 μούσες, κόρη του Δία και της Μνημοσύνης.
Ανεβαίνοντας ψηλότερα ο ήλιος ξεπροβάλλει και μας γεμίζει με την παρουσία του.
Η ανάβαση γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και περισσότερο κερδίζουμε ύψος.
Η υγρασία έντονη, ένας λευκός χορός από άσπρα σύννεφα μας κόβει την ανάσα. Βήματα αργά ο ένας πίσω από τον άλλο, συνεχίζουμε προς την κορυφή.
Οδοιπορούμε τώρα στην βουνοπλαγιά με ένα κρύο αέρα να σου τρυπάει τα κόκαλα, νοιώθεις ότι είσαι στο έλεος της φύσης. Τα γάντια και τους σκούφους τα έχουμε φορέσει από ώρα.
Ο δυνατός αέρας και το κρύο δημιουργούν στην ομάδα ανάμικτα αισθήματα.
Από εδώ ψηλά όλα μοιάζουν μαγικά ,αέρινα, δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις την ομορφιά των πανύψηλων βουνοκορφών τριγύρω.
Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής.
Επιστροφή με μια εικόνα πανέμορφη. Δεν χορταίνεις να κοιτάς τις μοναδικές εικόνες του Φθινοπώρου.
Απέναντι ο Όλυμπος ξεπροβάλλει μεγαλόπρεπα, στο βάθος η θάλασσα της Κατερίνης και γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές.
Η κοιλάδα κάτω χαμηλά βυθισμένη στην καταχνιά, εικόνες μοναδικές τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τους Χειμωνιάτικους ουρανούς.
Εικόνες πανέμορφες που δημιουργεί το φως του ήλιου με τα χρώματα της οξιάς, του πεύκου και του έλατου, σκεπασμένες με ένα άσπρο πέπλο ομίχλης κάτω χαμηλά.
Φθάσαμε στα αυτοκίνητα, επιστροφή…………….
Στις ακροποταμιές οι θεόρατες φτελιές, οι βελανιδιές , τα πλατάνια και τα σφενδάμια συνθέτουν τη δική τους χειμωνιάτικη πινελιά.
Σήμερα ορειβατήσαμε στις πλαγιές του βουνού, ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από την γοητεία του.