Όταν οι πολλοί δουλεύουν για τους λίγους ... και οι λίγοι δουλεύουν τους πολλούς ...

Γράφει ο Γιάννης Καμπούρης

Πολύς λόγος τελευταία για τη μοιρασιά της πίτας ... και μεταξύ μας το μοίρασμα της δεν είναι και εύκολη υπόθεση ... ο καθένας είναι ανθρώπινο να προσδοκά το κάτι παραπάνω ... όμως αν το ψάξουμε λίγο περισσότερο, θα δούμε ότι ορισμένοι δεν απαιτούν απλά το κάτι παραπάνω, θέλουν να κρατήσουν για λογαριασμό τους ολόκληρη την πίτα, απέχοντας και από την ευθύνη τους να εισφέρουν μέρος από το κομμάτι που τους «αναλογεί», στην ίδια την κοινωνία στο πλαίσιο της οποίας ζουν και δραστηριοποιούνται... περί φορολογίας ο λόγος για να είμαι πιο σαφής.

Η φορολογία όποιο σύγγραμμα και αν ανοίξεις, όποια διατύπωση και αν χρησιμοποιείται, αναφέρεται στο ίδιο πράγμα ... σε ένα μηχανισμό αναδιανομής του εισοδήματος που παράγει μια κοινωνία ... είναι η εισφορά μέρους του παραγόμενου πλούτου από το άτομο, με σκοπό τη διοχέτευση του σε άλλες κοινωνικού και συλλογικού ενδιαφέροντος δράσεις και ενέργειες.

Η «παραγωγή» και συγκέντρωση πλούτου είναι μια πρακτική που από την αρχή της ιστορίας συνυπάρχει και ταυτίζεται με την εξέλιξη του ανθρώπου ... εδώ για την «οικονομία» δεν θα κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, αλλά θα το δεχθούμε ως ιστορικό δεδομένο για να προχωρήσουμε στο συλλογισμό μας.

Η συγκέντρωση του πλούτου επιτυγχάνεται με πολλές και ποικίλες πρακτικές τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο ... η συγκέντρωση του ήταν η κυρίως «έγνοια» της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης και πραγματώνονταν με τη συνδρομή της βίας … και γιατί έχει ανάγκη τον πλούτο η κυρίαρχη τάξη, γιατί απλά χωρίς αυτόν παύει να είναι κυρίαρχη και γιατί βία γιατί κανένας δε θέλει να δώσει από τον πλούτο του, ειδικά αν αυτός είναι στο όριο για την επιβίωση του ... ακραία μορφή ικανοποίησης αυτής της «ανάγκης» για συγκέντρωση πλούτου, ο ιμπεριαλισμός του νεώτερων χρόνων, που εκδηλώθηκε με τη βίαιη - με στρατιωτικά μέσα κυρίως - αρπαγή φυσικών πόρων και εκμετάλλευση γεωστρατηγικών περιοχών … από τότε βέβαια έχει πέσει πολύ νερό στο μύλο της ιστορίας και σήμερα η οικονομική βία που ασκείται σε κοινωνίες και λαούς, αποδίδει πολλά περισσότερα χωρίς φαινομενικά να χύνεται αίμα … βέβαια η βία με την κυριολεκτική της μορφή δεν έλειψε εντελώς σήμερα, ασκείται σε συγκεκριμένες περιοχές υπηρετώντας συγκεκριμένα γεωστρατηγικά συμφέροντα λχ δρόμοι αγωγών, φυσικός πλούτος κλπ.

Εδώ όμως δεν θα εστιαστούμε στον τρόπο της υφαρπαγής του πλούτου που παράγει μια κοινωνία και προσπορίζονται οι λίγοι, αλλά στη διαχείρισή του … γιατί δεν είναι που οι συγκεκριμένοι θέλουν ολόκληρη την πίτα, είναι που θέλουν και τα ψίχουλα της !

Αν μπορούσαμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας έξω από το σκηνικό μέσα στο ποίο ζούμε, θα δούμε με έκπληξη ότι τελικά είμαστε στο κέντρο μιας συντονισμένης «επίθεσης» χωρίς καν να το αντιληφθούμε ... όσοι μηχανισμοί είναι διαθέσιμοι προσπαθούν να κρύψουν το πραγματικό πρόβλημα της εποχής μας, αυτό της αναδιανομής του πλούτου και να στρέψουν την προσοχή μας σε άλλα δευτερεύοντα θέματα ... έτσι μας κρύβουν λχ το γεγονός ότι σύμφωνα με έρευνα του Tax Justice Network μια χούφτα πλουσίων χωρών του ΟΟΣΑ, κυρίως ευρωπαϊκών, συνέβαλλαν στην κατάρρευση του παγκόσμιου συστήματος φορολόγησης των πολυεθνικών επιχειρήσεων και την απώλεια φόρων μισού τρισ. δολαρίων κάθε χρόνο ... αλλά ήταν πρόβλημα ο "Πολωνός υδραυλικός" ... η γιαγιά που πουλάει πασούμια στη λαϊκή και δεν κόβει αποδείξεις … ο φουκαράς ο μετανάστης που δεν έχει στο ήλιο μοίρα.

Και αυτά ενώ η παραγωγικότητα αυξάνεται αλματωδώς με τη βοήθεια της τεχνολογίας και η μείωση του χρόνου εργασίας φαντάζει εφικτή, όχι μόνο δεν τη δέχονται, αλλά προσπαθούν με χίλιους τρόπους να αυξήσουν το χρόνο εργασίας … γιατί την τεχνολογία αρχικά μας την σέρβιραν ως το μέσο για να μειώσουμε την πίεση της εργασίας, τώρα έγινε το μέσο για να μας πιέσουν για το ακριβώς αντίθετο !

Τελικά το σύστημα δεν είναι άρρωστο, είναι το ίδιο η αρρώστια … το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα κεφάλαια που το υπηρετούν και διαφεντεύουν σήμερα τον κόσμο, δημιούργησαν μια οικονομική φούσκα … γιατί τα κεφάλαια στα οποία στηρίζεται και υπηρετεί δεν προέρχονται από καμιά παραγωγική διαδικασία, αλλά είναι παράγωγα μιας τεχνητής διαδικασίας χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρισμα … όλοι τρέχουν πίσω από αυτά και τις απρόσωπες συναλλαγές που τα συνοδεύουν και τα αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο, δημιουργώντας μια φυλακή για άτομα και λαούς από την οποία κανείς δε μπορεί να ξεφύγει … και μας παραμυθιάζουν ότι θα έρθει η ανάπτυξη και ο πλούτος που θα παραχθεί θα φθάνει και για να ξεχρεώσουμε και να ευημερήσουμε όλοι μας … άντε και καλόν ύπνο δηλαδή.

Είναι το παραμύθι που μας σερβίρουν καθημερινά και αναπαράγουν τα κάθε είδους φερέφωνα τους, προσπαθώντας να μας πείσουν αρχικά ότι εμείς οι ίδιοι φταίμε για την κατάντιά μας που είμαστε σπάταλοι … έτσι πρέπει να μας μεταρρυθμίσουν, να μας βάλουν δηλαδή στην πρέσα και όποιος αντέξει, ενώ αυτοί θα αυξάνουν καθημερινά τον πλούτο τους.

Και είναι τόσο απορροφημένοι από το ίδιο τους το αφήγημα, που δεν αντιλαμβάνονται ότι τελικά και οι ίδιοι ζουν μέσα σε ένα σύνολο που το κατατρώει ένα καρκίνωμα … ένα καρκίνωμα που τώρα μπορεί να «τρώει» τους αδύναμους, αλλά στην πορεία θα καταστρέψει και τους ίδιους … αλλά πριν να έρθει εκείνη η στιγμή φοβάμαι ότι θα μας προλάβουν άλλα δραματικότερα γεγονότα … ο πλανήτης μας που τόσο βίαια του συμπεριφερθήκαμε δεν μπορεί να μας συγχωρεί στο διηνεκές.

Δεν ξέρω αν το όλα αυτά τα έχουμε αντιληφθεί στην πραγματική τους έκταση, αλλά μέχρι στιγμής βλέπω ότι οι πολλοί δουλεύουν τους λίγους και σπάνε πλάκα μαζί μας, με την αφέλεια μας … και δεν έχουν και άδικο !