Ένα εγκώμιο για τη δημοκρατία και …οι εκλογές (β' μέρος)

Του Κώστα Καραγιάννη

Και τώρα για τις εκλογές που κατ' άλλους αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας, κατ άλλους εκφράζουν απλώς «το δείκτη ωριμότητας της εργατικής τάξης» και για πολύ ολιγότερους αποτελούν «ένα εργαλείο για να εκτονώνεται η κοινωνική οργή και να διατηρείται η κοινωνική τάξη και ομαλότητα».

Ας θυμηθούμε λοιπόν πως το 2007 έγιναν εκλογές στη χώρα μας. Ο Κ. Καραμανλής που εκλέχτηκε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός δήλωνε αμέσως μετά πως: «Είμαστε θωρακισμένοι» απέναντι στην κρίση, που τα πρώτα της σημάδια φάνηκαν το 2007 και που κορυφώθηκε το 2008 στη μητρόπολη του καπιταλισμού τις ΗΠΑ. Όμως, μόλις το 2009, κατέφυγε σε νέες εκλογές κάτω από το βάρος της κρίσης που εξόρκιζε. Ο νέος πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου αντικαταστάθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2011 από έναν τραπεζίτη ( περί του οποίου ο άρτι εξαφανισθείς Γ. Καρατζαφέρης είχε πει πως, «αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί»!) και 6 μήνες μετά, το 2012, έγιναν οι διπλές εκλογές που οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.

Σήμερα, 2,5 χρόνια μετά, επίσης βρισκόμαστε ξανά μπροστά στις κάλπες.

Αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί βιώνουμε εν μέσω αυτών των καταιγιστικών εξελίξεων με τον τόσο πυκνό πολιτικό χρόνο;

Μα διότι, από τις αρχές του 2010, οπόταν η χώρα χρεοκόπησε, εφαρμόζεται ένα εξοντωτικό και λάθος πρόγραμμα (μνημόνια κλπ) για τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη αλλά και εξοντωτικό για τον παραγωγικό ιστό και τις υποδομές της. Όσοι ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας αυτό το νεοφιλελεύθερο σχέδιο και να πείσουν κόντρα στην κοινή λογική το λαό να το δεχθεί, βρέθηκαν σε δεινή θέση, άμα τη αποκαλύψει, των προθέσεων και των επιλογών τους.

«Δεν υπάρχει άρθρο του Συντάγματος που να μην έχει παραβιαστεί αυτά τα τέσσερα χρόνια, για να περάσουν οι δεκάδες εφαρμοστικοί νόμοι και συμβάσεις που έχουν λεηλατήσει την κοινωνική πλειοψηφία». Τάχιστα, σε όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις, δημιουργήθηκε δυσαρμονία μεταξύ λαού και βουλής. Τα προγράμματα λιτότητας δημιούργησαν αγανάκτηση και δεν έγιναν αποδεκτά. Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε και αντέδρασε ποικιλοτρόπως.

Ήταν πασιφανές πως και η Βουλή, που πριν λίγες μέρες διαλύθηκε, δεν απηχούσε τους πραγματικούς πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν στην κοινωνία. Ήταν φανερό ότι δεν εξέφραζε αυθεντικά την υπάρχουσα λαϊκή βούληση. Οι εκλογές προέκυψαν ως ο ώριμος καρπός αυτής της αναντιστοιχίας και ως ο μόνος τρόπος αποκατάστασής της.

Προσπάθησαν βέβαια, από την πλευρά της κυβέρνησης, να κερδίσουν χρόνο μήπως αντιστραφεί το πολιτικό κλίμα όμως, όπως αποδείχτηκε μάταια.

Υποστηρίζουν πως οι εκλογές-που έτσι ή αλλιώς θα γίνονταν μετά από1,5 χρόνο- κάνουν κακό (!) πως οι εκλογές είναι καταστροφή. Οι αιτιάσεις αυτές υποκρύπτουν μια αντίληψη που λέει πως, μόνον το πολιτικό προσωπικό που μέχρι τώρα κυβέρνησε τη χώρα -και που την οδήγησε σε αδιέξοδο, λένε τα γεγονότα- έχει το αποκλειστικό αυτό δικαίωμα. Και ακόμα, αμφισβητούν την ικανότητα να κυβερνήσουν πολιτικές δυνάμεις, εν ονόματι των κοινωνικών τάξεων και κατηγοριών πάνω στις οποίες επέπεσαν τα βάρη της κρίσης και της υποτιθέμενης επίλυσής της, δηλαδή εν ονόματι της πλειοψηφίας του λαού. Όλη η ιερή συμμαχία ξένων και ντόπιων νεοφιλελεύθερων και δανειστών πιέζει και απειλεί. Οι άλλοι λοιπόν είναι επικίνδυνοι.

Όμως οι κίνδυνοι, σίγουρα –και αυτό πρέπει να το προσεχθεί ιδιαίτερα- προέρχονται από όσους μας κουνούν το δάχτυλο μονίμως. Από όσους επιδιώκουν να μας υποτάξουν και να μας ληστέψουν χωρίς έλεος. Από όσους προσπαθούν να πειραματιστούν μαζί μας χωρίς να συνυπολογίζουν το κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος. Από όσους μας φέρονται ως νεοαποικιοκράτες που θέλουν να υπαγορεύουν όχι μόνον την πολιτική που θα ακολουθούν οι κυβερνήσεις μας αλλά και τα πρόσωπα που θα τις συγκροτούν. Από όσους μας προσβάλουν βάναυσα με το να μας θεωρούν ανάξιους να αυτοκυβερνηθούμε, να εκπονήσουμε και να υλοποιήσουμε ένα δικό μας πρόγραμμα με την κινητοποίηση όλων των υλικών και άυλων πόρων που διαθέτουμε ως λαός και ως χώρα. Από όσους έχουν κάθε συμφέρον να αποδείξουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις, από όσους θεωρούν πως «δεν μας πρέπει η λευτεριά».

Όμως οι εκλογές ήταν αναγκαίες γιατί προβάλει λογικό και δίκαιο ο λαός μας στις πιο κρίσιμες φάσεις της ιστορίας του και για τα πιο σημαντικά ζητήματα να καλείται να αποφασίζει. Να αποφασίζει, με όσο γίνεται καλύτερη ενημέρωση, ψύχραιμα και σοβαρά για την επιβίωσή του και το μέλλον του.
Επιβάλλεται ο λαός να βρεθεί στο προσκήνιο και να πάρει τις τύχες στα χέρια του. Με τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς να λειτουργούν όχι σαν «λογοκοπεία αλλά σαν εργαζόμενα σώματα». Με αποκατάσταση της πολιτικής απέναντι στον πολίτη.

Το πόσο άξιοι είμαστε αυτά να τα πραγματοποιήσουμε, να προχωρήσουμε στην πνευματική αναγέννηση και στην κοινωνικοοικονομική ανασυγκρότηση του τόπου μας, μέλει να το αποδείξουμε. Πέρα από τις ανάγκες που μας το επιβάλλουν, αξίζει να το δοκιμάσουμε προσφέροντας υλικές, πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις, στην προοπτική μιας Ελλάδας με βαθειά δημοκρατία που θα τη συνοδεύουν η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη.