Το πρώτο βιβλίο της Ελένης Σακελλαρίου – Παραδέλη παρουσιάστηκε στην Βέροια (φωτογραφίες, βίντεο)

Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Το πιροσκί» παρουσίασε η Ελένη Σακελλαρίου – Παραδέλη στην εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, η εφημερίδα Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ και το βιβλιοπωλείο ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ, την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου, στον Πολυχώρο Ελιά.

Η παρουσίαση ξεκίνησε με ανάγνωση αποσπάσματος του βιβλίου από την ερασιτέχνη ηθοποιό της ομάδας "ΣΑΝΙΔΙ" του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας Έλενας Τσακαλίδου.

Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος - συγγραφέας Αλέκος Χατζηκώστας μίλησε για την συγγραφέα και το βιβλίο. Αναφέρθηκε στο βιογραφικό της συγγραφέως και σε μία συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα Καθημερινή που αναδεικνύει την προσωπικότητά της.

Τι λέει για το βιβλίο της στην ίδια συνέντευξη.

Πώς συνδέονται μία βετεράνος του λυρικού θεάτρου, ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και μία μετανάστρια στην Αθήνα του βιβλίου σας;

Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες οι πορείες τους διασταυρώνονται στην αρχή τυχαία στη γειτονιά που κατοικούν και στη συνέχεια συνδέονται μέσα από διάφορα γεγονότα και καταστάσεις οι οποίες αποκαλύπτονται στο βιβλίο.

Πόσο σκληρή και πόσο ανθρώπινη είναι η πόλη έτσι όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο σας;

Δεν είναι τόσο η ίδια η πόλη ούτε σκληρή ούτε ανθρώπινη. Οι άνθρωποι και οι συνθήκες μέσα στις οποίες καλούνται να ζήσουν είναι που βγάζουν στην επιφάνεια τη σκληρότητα, την αδικία ή αντίθετα την καλοσύνη και την αλληλεγγύη.

«Ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι», αυτή τη φράση του Λειβαδίτη επιλέγει η Ελένη Σακελλαρίου ως μότο του βιβλίου, ενώ το αφιερώνει σ’ όσους τολμούν το άλμα από το εγώ στο εμείς.

Για την υπόθεση του βιβλίου ο κ. Χατζηκώστας είπε:

«Η Ελένη Σακελλαρίου στο βιβλίο της παρακολουθεί τη ζωή μια ομάδας ανθρώπων, που βρίσκονται με διαφορετικούς τρόπους στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης, που σαρώνει περισσότερο ή λιγότερο την καθημερινότητά τους, την κοινωνικότητά τους, τους στόχους τους. Ένας πρώην ποδοσφαιριστής, 50άρης εργένης και ημι-απασχολούμενος, προβληματισμένος για το μέλλον του, ο Αργύρης, Ανάργυρος πραγματικός. Μια μεσήλικη μετανάστρια, χωρίς χαρτιά, οπό τη πρώην ΕΣΣΔ, η Ιρίνα. Δίπλα τους μια παλιά δόξα του λυρικού θεάτρου, η 90χρονη, αλλά όχι ηλικιωμένη, Πελαγία, στολισμένη με τα κοστούμια της όπερας. Αλλά και ο Βάσια, ο 14χρονος γιος της Ιρίνας, που εισβάλλει στην ιστορία, κουβαλώντας και αυτός τα τραύματα. Γύρω τους άλλες ζωές, λιγότερο φωτισμένες, αλλά ευκρινείς, φίλων ή γειτόνων, ο Φάνης, νέος συνδικαλιστής εργάτης, ανυποχώρητος δουλευτής του δίκιου, αλλά κάποτε κάποτε επιπόλαιος με την οικογένειά του, τον εαυτό του και τη γυναίκα του, τη Στέλλα, η οποία πλέον βάζει πάνω απ’ όλα το παιδί της, την οικογενειακή γαλήνη, δυναμική ωστόσο και δυνατή, μαχητική και σταθερή, με τη σχέση τους να παραπαίει από το πάθος στη σύμβαση ή στη σύγκρουση, ο Σωκράτης, Έλληνας μαύρος, πολλά υποσχόμενος επιστήμονας της Πληροφορικής, που κατέληξε άστεγος με την κρίση. Πιο πίσω, σε πλάνο τρίτος κι άλλες ανθρώπινες φιγούρες, όχι απλώς ως φόντο, αλλά ως δρώντα πρόσωπα, ως περίπου σχηματισμένοι χαρακτήρες, ο κ. Κλέαρχος, ο κακός της ιστορίας, που επιθυμεί να εκμεταλλευτεί την ανάγκη της Iρίνας, ο κ. Μάνος, πρόσωπο από το παρελθόν της Πελαγίας, που λειτουργεί καταλυτικά κάτω από μιαν ανάγκη αποκάλυψης της αλήθειας πριν το τέλος, η Νατάσα, φίλη της Ιρίνας, σε ανάλογη θέση με κείνην, η Μάγδα, η γειτόνισσα της Στέλλας, συμβιβασμένη εξωτερικά και ασυμβίβαστη εσωτερικά, ο άντρας της, ο κ. Επαμεινώνδας, με οικονομική επιφάνεια, ιδιοκτήτης και της γυναίκας του, η Έλλη, γειτόνισσα κι αυτή, καθηγήτρια Αγγλικών, συκοφαντημένη, λυπημένη, αλλά με αποθέματα ζωντάνιας και πίστη στο μέλλον, η μικρή Ελισσώ, άρρωστη και καλοσυνάτη, με προοπτικές ανάρρωσης πάντως, η Σοφία, η ανιψιά του Αργύρη, με νεανικό σφρίγος. Και πιο πίσω, ως σκιές υποφωτισμένες, άλλοι άνθρωποι πλήθους ή συγγενείς, γείτονες, συνάδελφοι, τυχαία συναπαντήματα, που δημιουργούν την κοινωνία, το φόντο, τις διαπλοκές, τις συνδέσεις και επιτρέπουν στους ήρωες να αποκαλυφθούν.

Καθώς οι κύριοι χαρακτήρες είναι κατά βάση μόνοι, η γειτονιά παίζει καθοριστικό ρόλο - μ’ αυτήν εμπλέκονται, μ’ αυτήν αλληλεπιδρούν, αυτή αποτυπώνει την ευρύτερη κοινωνία. Η γειτονιά είναι ο μικρόκοσμος.

Ο τόπος του μυθιστορήματος είναι μια λαϊκή συνοικία της Αθήνας, η Δάφνη. Η Αθήνα της κρίσης είναι εδώ: η σκληρή, συχνά απεγνωσμένη, αναζήτηση δουλειάς, τα χαμηλά μεροκάματα, τα κλειστά μαγαζιά, οι διώξεις των πιο ανήσυχων, η αυθαιρεσία της εργοδοσίας, οι απολύσεις, η ανεργία, η εκμετάλλευση των αδυνάμων, των μεταναστών, τα απότοκα της ανατροπής του σοσιαλισμού, η κυριαρχία της ιδιώτευσης, η αντικοινωνική συμπεριφορά, η έκπτωση αξιών. Κι ακόμα οι πολυκατοικίες χωρίς θέρμανση, οι βιοτικές δυσκολίες, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, οι ακλήρωτοι πόνοι. Την ίδια ώρα, στον ίδιο τόπο φυτρώνει και αναπτύσσεται η αλληλεγγύη κι η ανθρωπιά, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η συμπαράσταση, η έμπρακτη βοήθεια, η θυσία, το νοιάξιμο. Περνά, όμως, και η Ιστορία, στιγμές από τον πόλεμο, την Κατοχή, τον εμφύλιο, την πολιτική προσφυγιά, τη χούντα, ακόμη και τον διωγμό των Ποντίων, αλλά και τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες με τις παρενέργειες της και το κύμα μετανάστευσης που προκάλεσε, όλα όπως αποτυπώνονται στις αναμνήσεις των ηρώων, όπως διαπερνούν με τον τρόπο τους το σήμερα, όπως καθορίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, όπως σημαδεύουν τα βάθη της ψυχής και τις διαδρομές των ανθρώπων, όπως ξεχύνονται ξαφνικά για να πλημμυρίσουν το παρόν, σαν ένα ξύλινο κουτί με φωτογραφίες (όπως αυτό της Πελαγίας), που ανοίγει απρόσμενα, σαν τα χιλιάδες μικροπράγματα (όπως αυτά της Πελαγίας), ασήμαντα και σημαντικά, κρυμμένα στοργικά, που ξεπετάγονται από γωνιές και κώχες.

Ο κοινωνικός προβληματισμός διαποτίζει το βιβλίο. Η αριστερή της ματιά τη βοηθά να διεισδύει στα εσώτερα της κοινωνίας και των ανθρώπων, την κινητοποιεί και της εκτινάσσει την ευαισθησία, της οξύνει την όραση, πετυχαίνοντας μια σοβαρή ανατομία της ανθρώπινης επικοινωνίας, συμβίωσης και ένταξης σ’ ένα προβληματικό παρόν, που ωστόσο αποτυγχάνει να απομυζήσει μέχρι θανάτου, μέχρι εξοντώσεως αυτά τα περίπλοκα όντα που λέγονται άνθρωποι. Αντιφατικοί, πονεμένοι, πονετικοί, με εσωτερικές συγκρούσεις, αδιέξοδα, με ταλαιπωρίες, παραμένουν όρθιοι, καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να κρατήσουν ζωντανά τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, ομολογημένες ή ανομολόγητες, εκδηλωμένες ή όχι.

Οι ήρωες είναι πραγματικοί, είναι ρεαλιστικοί, άνθρωποι που συναντάμε δίπλα μας ή συνήθως προσπερνάμε γύρω μας. Την ίδια ώρα είναι μ’ έναν τρόπο σύμβολα. Δεν είναι άγιοι, δεν είναι τέλειοι, υπάρχουν και οι αρνητικά φωτισμένοι, αλλά οι κεντρικοί ήρωες είναι θετικοί.

Όλοι οι ήρωες της ιστορίας συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο είτε αναμενόμενο είτε αιφνίδιο.

Η πλοκή είναι έντεχνη, κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση, σε αγωνία, σε περίσκεψη, έχει ανατροπές και εκπλήξεις. Βαδίζει σταδιακά, αποκαλυπτικά, με σταλαγματιές πληροφορίας, με τα κεφάλαια να διαδέχονται το ένα το άλλο ως κομμάτια παζλ, που μέλλει να ολοκληρωθεί στο τέλος, να μπουν όλα στη θέση τους, αποκαθιστώντας μ’ έναν τρόπο όχι μόνο τη λογική της αφήγησης, αλλά και τη δικαιοσύνη.

Το ύφος του βιβλίου

Η ματιά της αφήγησης, ματιά παντογνώστη αφηγητή, επιτρέπει να διεισδύσουμε στα εσώτερα στρώματα της ψυχής των ηρώων, πρωταγωνιστών ή δευτεραγωνιστών, επιτρέπει να γνωρίσουμε σκέψεις, ταλαντεύσεις, διλήμματα, συναισθήματα, κάποτε ανομολόγητα, επιτρέπει να ρίξουμε ματιές πεταχτές ή διεισδυτικές στα ενδότερα των σπιτιών, των οικογενειών, των ανθρώπων, να οικειωθούμε τους μετανάστες, να συναισθανθούμε τους ηλικιωμένους, να νιώσουμε τους απόκληρους και τους αποκλεισμένους.

Η γλώσσα της αφήγησης, γλώσσα κατά βάση καθημερινή, βοηθά στην εμπέδωση του ρεαλιστικού χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Η γραφή, ομαλή, λαγαρή, διαυγάζει την ουσία της ιστορίας.

Το βιβλίο κλείνει χωρίς να αφήσει εκκρεμότητες. Ικανοποιεί την ανάγκη του αναγνώστη. Τον αφήνει με μιαν αίσθηση ανακούφισης. Οι ήρωες βρίσκουν, όχι κατ’ ανάγκην το ταίρι τους, αλλά προπάντων τον εαυτό τους. Βρίσκουν τα πατήματά τους, τον δρόμο τους. Νικούν στις εσωτερικές μάχες. Οι φεγγίτες γίνονται παράθυρα ανοιχτά. Ξέρουμε, όμως πως δεν τελειώνουν όλα εκεί.

Έτσι, η Ελένη Σακελλαρίου - Παραδέλη καταφέρνει να μας συγκινήσει, να μας προβληματίσει, να μας αφυπνίσει.

Αποδεικνύεται επίσης άξια εργάτρια του λόγου (αφού το μυθιστόρημα ως είδος απαιτεί εκτός από ταλέντο, διάβασμα και σκληρή δουλειά) και μας αναγκάζει να περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο έργο της».

Η κ. Τσακαλίδου συνέχισε διαβάζοντας αποσπάσματα του βιβλίου και στο τέλος τον λόγο πήρε η συγγραφέας, λέγοντας ότι το βιβλίο αποτελείται από μικρά μικρά κεφάλαια, που διευκολύνουν τον αναγνώστη. Είναι σπονδυλωτό με μικρές αφηγήσεις όπου κάθε επόμενο κεφάλαιο συνδέεται με τα προηγούμενα. Η συγγραφή του βιβλίου την παρέσυρε. Λειτούργησε ως ψυχοθεραπεία στην εποχή της κρίσης.

Σε ερώτηση του κοινού γιατί επέλεξε τον τίτλο «το πιροσκί» είπε ότι της άρεσε γιατί είναι ιντριγκαδόρικος. Σε επόμενη ερώτηση για τους ήρωες του βιβλίου είπε ότι οι ήρωές τις έχουν στοιχεία από ανθρώπους που γνώρισε στο διάβα της ζωής της, άντλησε υλικό από τα βιώματά της.

Κλείνοντας η συγγραφέας υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της.

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Σε μια γειτονιά της Αθήνας...

Μια πριμαντόνα του παλιού λυρικού θεάτρου. Ένας βετεράνος ποδοσφαιριστής. Μια οικονομική μετανάστρια. Και πολλοί άλλοι...

Οι ζωές τους μπλέκονται και οι χαρακτήρες φανερώνονται μέσα από καταστάσεις απίθανες και πιθανές, καλώντας τον αναγνώστη να βιώσει την αγωνία και την έκπληξη της δικής τους αλήθειας που υπερασπίζονται με πάθος.

Η συγγραφέας περιγράφει τη σκληρή ατμόσφαιρα της εποχής με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ευαισθησία που συγκινεί.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Η Ελένη Σακελλαρίου-Παραδέλη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1950.

Είναι κόρη του Στάθη Σακελλάριου και της Ιωάννας Λάσκαρι. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1963. Αποφοίτησε το 1967 από τη σχολή Χιλλ. Σπούδασε φαρμακευτική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας και λειτούργησε φαρμακείο από το 1976 ως το 2011. Έχει τρεις κόρες και πέντε εγγονές. Είναι παντρεμένη είκοσι έξι χρόνια με τον Στράτο Παραδέλη και κατοικεί από το 1981 στη Βούλα Αττικής. Έχει γράψει αρκετά ποιήματα και διηγήματα. Το 2016 το ποίημά της «Περίπατος» απέσπασε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Το μυθιστόρημα Το πιροσκί είναι το πρώτο έργο της που εκδίδεται.