Κάτι μας χρωστούσε η ιστορία…

Στον αθλητισμό δεν αναδεικνύεται πάντα τροπαιούχος αυτός που ξεχώρισε με την παρουσία του σε μια διοργάνωση. Ένα ματς είναι αρκετό για να σου καταστρέψει τους κόπους μιας χρονιάς και να σου γκρεμίσει το όνειρο.

Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα για τον Διομήδη. Όλη την χρονιά πήγε...τραίνο, κατέκτησε άνετα την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο αλλά και τα πλέι οφ και έφτασε στον τελικό με πλεονέκτημα έδρας. Εκεί, κέρδισε δύσκολα τον Φίλιππο στον πρώτο τελικό και έχοντας ένα 4-0 στα μεταξύ τους ματς φάνταζε το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Από εκεί και πέρα όμως το σενάριο εξελίχθηκε λίγο διαφορετικά. Στο ντέρμπι της Βέροιας, οι παίκτες του Διομήδη έχασαν το κρίσιμο ριμπάουντ στο τελευταίο λεπτό μετά το άστοχο σουτ του Τριανταφυλλίδη, ο νεαρός εκμεταλλεύτηκε την δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε και «σκότωσε» στο φινάλε τους Λύκους. Η λεπτομέρεια αυτή, κράτησε ζωντανό τον Φίλιππο και τον οδήγησε στον τελευταίο τελικό του Άργους. Ίσως η ιστορία χρωστούσε κάτι στον Φύκατα, στον Σανίκη, στον Μπαντή, στον Παπαδόπουλο, τον Καρυπίδη, τον Δεληγιάννη και ήθελε να αποκαταστήσει την τάξη.

Για όσους θυμούνται, το 2004 ο Φίλιππος είχε την πιο πλήρη ομάδα στην Ελλάδα. Με παίκτες παγκόσμιας κλάσης αλλά και έλληνες παιχταράδες, όλη την χρονιά πήγε...σφαίρα και κέρδισε άνετα το πλεονέκτημα της έδρας στον τελικό. Στον πρώτο τελικό κόντρα στον Πανελλήνιο, ο Φίλιππος δυσκολεύτηκε αλλά κέρδισε (για τρίτη φορά μέσα σε μια σεζόν) και χρειαζόταν άλλη μια νίκη για να σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή. Δυστυχώς τότε...συνωμότησε όλο το σύμπαν εις βάρος του Φιλίππου και ο τίτλος χάθηκε μέσα στην Βέροια. Ήταν κάτι που μας πόνεσε πολύ και πλήγωσε όλη την Βέροια. Έστω 12 χρόνια μετά, η ιστορία μας επέστρεψε αυτό που μας στέρησε τότε. Ας είναι κι έτσι...