Ειλητάριο

Του Τάσου Τασιόπουλου

Τα πολύ τα παλιά τα χρόνια θυμάται κανένας από το σχολείο, ότι το ειλητάριο ήταν μία μακρόστενη μεμβράνη περγαμηνής που γράφονταν και από τις δύο τις πλευρές κάποια επαινετικά πράγματα, τυλίγονταν γύρω από μικρό κυλινδρικό ξύλο και δίνονταν δίκην βραβείων σε όσους έπρεπε να πάρουν μια ηθική αμοιβή για κάτι εξαιρετικό που είχαν κάνει.

Άλλαξαν οι καιροί και είτε ηθική είτε υλική αμοιβή έπαιρναν όλοι όσοι προτιμούσαν την πελατειακή συναλλαγή.

Έφτασε καιρός που καλός υπάλληλος ήταν όποιος έφερνε σταυρούς και ψήφους και κακός ήταν αυτός που <<δεν ήταν δικός μας>>.

Αν σκεφτεί καλά κανένας, αυτό αποτελούσε μια ειλικρινή σχέση ανάμεσα στους πολιτικούς και στους υπαλλήλους επειδή:

-οι υπάλληλοι ήταν μόνιμοι –ανεξάρτητα ποιότητας προσφερόμενων υπηρεσιών- και οι πολιτικοί προϊστάμενοι –(δήμαρχοι, υπουργοί, κ.λ.π) ήταν πάντοτε περαστικοί, ανεξάρτητα των προσφερόμενων υπηρεσιών και υπό την απειλή των εκλογικών αναμετρήσεων ήταν έως και εξαρτημένοι από την διάθεση των υπαλλήλων.

-εξ αιτίας αυτού κατά τη διάρκεια της θητείας του πολιτικού που αναλάμβανε τη διοίκηση ενός υπουργείου, ενός δήμου, ή κάποιου οργανισμού, κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι συνήθως ανέβαιναν θεαματικά την ιεραρχία, χωρίς χαρτιά αξιολόγησης και με μόνο κριτήριο ότι αυτός <<είναι δικός μας>>.

Αυτοί αναλάμβαναν σημαντικές ευθύνες και κυρίως εξουσίες για όσο διάστημα διαρκούσε η θητεία του <<δικού τους>> υπουργού ή δημάρχου.

Το χειρότερο βέβαια ήταν ότι όταν έφευγε <<ο δικός μας>> υπουργός ή δήμαρχος διατηρούσαν όσα περισσότερα <<κεκτημένα>> μπορούσαν και επειδή οι αλλαγές <<των δικών μας>> λόγω επιλογών ήταν πολλές διογκώνονταν   και τα <<κεκτημένα>> με αποτέλεσμα να περισσεύουν οι χαϊδεμένοι και να λιγοστεύουν οι εργάτες.

Φυσικά ιδιαίτερη περίπτωση αποτελούσαν –και υπήρχαν και στον τόπο μας- όσοι έπιαναν στασίδι όποια  κατάσταση πολιτικά και αν επικρατούσε, προφανώς χωρίς προσόντα, αλλά επειδή είχαν <<κουμπάρους>> για κάθε περίσταση.

Να όμως που ήρθε η Τρόικα και ανάμεσα στα μυριάδες άσχημα πράγματα που κουβάλησε εδώ έφερε κατά τα μέρη μας και αυτό που ψάχνουν και ψάχνονται πολιτικοί και υπάλληλοι να βρουν μαζί, το Ειλητάριο της αξιολόγησης.

Το 2014 η Ελλάδα ψάχνει τρόπους και κυρίως μεθόδους για να αξιολογήσει το έργο των 15 υπουργείων, με 3700 τμήματα ανάλογους κομματικούς τμηματάρχες, το έργο 350 δήμων και ανάλογων δημοτικών υπαλλήλων, για να κάνει αυτό που στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο γίνεται με ένα και μόνο κριτήριο: <<την ικανοποίηση του πελάτη των δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών>>.

Αυτό στα πολιτισμένα κράτη του πλανήτη λέγεται <<δημόσια διοίκηση>> και λειτουργεί <<υπέρ του πολίτη >> και λειτουργεί ακόμα και χωρίς υπουργό, ακόμα και χωρίς δήμαρχο.

Στα προηγμένης δημόσιας διοίκησης κράτη ο υπάλληλος δεν εξαρτάται από κουμπαριές κομματικές ή πελατειακές αλλά από τη δουλεία του και μόνο τη δουλεία του. Δεν παρατάει την υπηρεσία του για μία βόλτα στην αγορά, δεν πλέκει κάλτσες, δεν μιλάει στο τηλέφωνο με την φιλενάδα, δεν περιποιείται την τυρόπιτα αντί τον πελάτη που περιμένει στον <<γκισέ>>.

Άρα, ναι στο ειλητάριο της αξιολόγησης, όχι ντε και καλά να βγάζουμε 15% σκάρτους επειδή έτσι το θέλει η Τρόικα.