Ένας δίσκος υπενθύμιση: Γιώργος Μάρτος, «Έχουμε υποχρέωση»

Όσοι ασχολούνται με τη μουσική, όσοι παρακολουθούν την πορεία ανθρώπων σ' αυτή την Τέχνη, που δίνουν τα ορόσημα και τα πατήματα της γενιάς τους, ακούγοντας τον δίσκο αυτόν, όπως και ανάλογους, πρέπει να στενοχωρούνται. Γιατί με την κατάρρευση των σταθερών που κατείχαν την συνειδητότητα της γενιάς που φεύγει, κατέρρευσαν και κάποιες οικείες ανάγκες (μόνο όσοι ψάχνονται με την μουσική ως «επαγγελματίες ακροατές» μπορούν να αντιληφθούν τα παραπάνω). Μία βασική ανάγκη είναι η διαρκής διοχέτευση ή και επανάληψη αξιών ως υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος υπάρχει ως εθελοπροσδιοριζόμενη αξία, ακολουθώντας καλλιτεχνικές δημιουργίες σε κάθε Τέχνη.

Σήμερα λοιπόν, ενώ υπάρχουν νέα παιδιά, ταλαντούχα, ανήσυχα, οι εκφραστές του διαρκώς νέου, δεν βρίσκουν την ανταπόκριση που τους πρέπει, γιατί δεν υπάρχει καν δισκογραφική βιομηχανία. Κι ας μην μας τρομάζει ο όρος : η μουσική βιομηχανία, μαζί με τον πολτό της εμπορευματοποίησης, δεν μπορούσε παρά να υιοθετήσει και προωθήσει τις αξίες και το ταλέντο ανθρώπων, με στόχο το κέρδος, που έτσι έγιναν οι ιδεολογικοί φάροι προηγούμενων γενιών.

Αναφερόμαστε, με αυτή την εισαγωγή, σ' ένα δικό μας παιδί, τον Γιώργο Μάρτο# και την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, που δυστυχώς δεν μπορούμε, να χαρούμε στις προθήκες δισκάδικων με τον πληθωρισμό περασμένων δεκαετιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι αναστέλλεται η εκφραστική δύναμη, απλώς γίνεται εκ των πραγμάτων λιγότερο γνωστή.

Ακούσαμε τη δουλειά του Γιώργου Μάρτου. Η δύναμη κρύβεται στον στίχο και λιγότερο στη μουσική σύνθεση, χωρίς αυτή να υπολείπεται, ακολουθεί κυρίως ροκ φόρμες, δυνατές σε βαθμό που στηρίζουν ουσιαστικά τον στίχο του. Ο τελευταίος είναι η προβληματική του σήμερα, με φανερό το άγχος που κατέχει την ψυχή του σημερινού νέου, που βλέπει ελπίδες, όνειρα, φιλοδοξίες, στόχοι, η ίδια η ζωή, να συνθλίβονται και να μετατρέπονται σε κιμά της σύγχρονης ισοπεδωτικής, ανθρωποφόνας μηχανής, με όρους συνολικών μνημονίων.

Με τη δύναμη, κυρίως του στίχου και την συνοδοιπόρο ρόκ μουσική έκφραση, ο Γιώργος Μάρτος καταγγέλλει την υποταγή των συγχρόνων, την βαρβαρότητα των «αγορών», την απανθρωπιά των τραπεζικών υπαλλήλων (Μέρκελ, Σαμαράς και Σια)αλλά και τους λογίς εξωνημένους. Και ο στίχος συμπληρώνει , ως βασική αναγκαιότητα την συντροφική συμπόρευση, τον έρωτα, τη διφυή ανθρώπινη υπόσταση. Και αποθεώνει αυτούς που μπορούν και ονειρεύονται , που μπορούν, άρα, να αντιστέκονται και να προβάλλουν τη δική τους φωνή.

Η Τέχνη της μουσικής, στην αυθεντική έκφρασή της, έχει τη μεγάλη δύναμη της υποβολής και καταλαμβάνει, χωρίς μεγάλο κόπο για τον δέκτη, τη θέση του οδηγού, του συμβούλου σε μια σχέση όσο γίνεται πιο ισότιμη απέναντι στους όρους της ζωής. Αυτόν τον όρο εκπληρώνει, σε μεγάλο βαθμό η μουσική και ο στίχος του Γιώργου Μάρτου στην πρώτη δισκογραφική δουλειά του, υποστηριζόμενος από εξαιρετικούς συνεργάτες και τέλεια ηχογράφηση. Μακάρι να τον απολαύσουμε και σε κάποια συναυλία. Σε αναμονή ειδήσεων για την καλλιτεχνική δημιουργική συνέχειά του, (που σπουδάζει Φαρμακευτική αλλά στοχεύει και σε σπουδές της μουσικής σύνθεσης), προτρέπουμε τους νέους ανθρώπους, κυρίως, όχι αποκλειστικά, να ακούσουν το δίσκο, ο οποίος διατίθεται στο δισκοπωλείο «ΗΧΟΣ» του Τ. Ελευθεριάδη.

# O Γιώργος έχει πατέρα το Δημήτρη Μάρτο, γνωστό αρχιτέκτονα της Βέροιας και περισσότερο, ίσως, γνωστό για τις ανησυχίες του στο ευρύτερο πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι, συγγραφέας και διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο « Μακεδονία»

Μιχάλης Κουρόγλου