Και στην εποχή της πανδημίας εμφανής είναι η προσπάθειας μέσω της περίφημης «ατομικής ευθύνης», της «εθνικής ομοψυχίας» κλπ να εμπεδωθεί ένα κλίμα υποταγής και συμμόρφωσης «προς τα υποδείξεις» με το βλέμμα στο μέλλον όπου έρχονται και χειρότερα σε σχέση με κοινωνικά-οικονομικά-πολιτικά δικαιώματα…

Αυτός ο ρεαλισμός μπροστά στην πανδημία ενός ιού οδηγεί σε χιλιάδες θανάτους, αφού συμπυκνώνεται στα παρακάτω. Το σύστημα υγείας δεν είναι και στα καλύτερά του, δεν είναι βέβαια η ώρα τώρα να κάτσουμε να ασχοληθούμε με το πώς και το γιατί, σε γενικές γραμμές φταίει ο καπιταλισμός, στο δια ταύτα όμως τι γίνεται. Αυτή τη στιγμή είναι ανέφικτο να διενεργηθούν μαζικά τεστ ώστε να απομονωθούν οι νοσούντες, που είναι άλλωστε και το ζητούμενο, πού θα βρεθούν όλα αυτά τα λεφτά για τα τεστ, πού θα βρεθεί τόσος κόσμος και τόσος χρόνος για να γίνουν. Αυτή τη στιγμή είναι ανέφικτο να φτιαχτούν τόσες ΜΕΘ ώστε να νοσηλεύονται κρούσματα με ύποπτα συμπτώματα, ή να χωράνε τα κρούσματα κορονοϊού, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι ασθενείς που πάσχουν από κάποιο άλλο νόσημα και χρήζουν αντίστοιχης φροντίδας. Κανένα σύστημα υγείας δεν μπορεί να συντηρείται με σκοπό να αντιμετωπίζει ενδεχόμενες πανδημίες. Τι είναι λοιπόν εφικτό; Οι καθολικές καραντίνες και οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, να κλειστούμε στα σπίτια και το κράτος να αστυνομεύει και να τιμωρεί τους παραβάτες! Καθολική καραντίνα με τι χρονικό ορίζοντα και με ποιο σχεδιασμό; Με αυτό το μέτρο κερδίζεται πολύτιμος χρόνος στη διάρκεια του οποίου, όχι απλά δεν προετοιμάζεται το ΕΣΥ, αλλά δίνονται πακτωλοί χρημάτων από τα κρατικά ταμεία για την ενίσχυση των ιδιωτικών κλινικών, του εφοπλιστικού κεφαλαίου, των μεγάλων κατασκευαστικών κλπ, την ίδια ώρα που οι γιατροί δεν έχουν μάσκες και φωνάζουν με όποιο τρόπο μπορούν για εξοπλισμό και προσλήψεις, την ίδια ώρα που το γηροκομείο Αθηνών κάνει έκκληση για συγκέντρωση τροφίμων, ρουχισμού, καθαριστικών, αντισηπτικών και άλλων αναγκαίων ειδών προκειμένου να μπορεί να λειτουργεί. Αυτός είναι ο ρεαλισμός τους, αυτοί που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε μάσκες για τα νοσοκομεία, αυτοί που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα μακαρόνια και τη ζάχαρη για ένα γηροκομείο, την ίδια ώρα που χαρίζουν εκατομμύρια στο ντόπιο κεφάλαιο για τα χαμένα του κέρδη, αυτοί που πάνε και δίνουν τα τεστ στους ιδιώτες για να μας τα χρεώνουν 300ευρώ, είναι αυτοί που ελέγχουν και τιμωρούν τους ανεύθυνους πολίτες απειλώντας μάλιστα με ακόμα πιο αυστηρά μέτρα.

Αυτός ο ρεαλισμός δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτός, αυτός ο ρεαλισμός πνίγει τους λαούς σε επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα, φέρνει μαζί του άστεγους, άνεργους, φτώχεια και ξεπούλημα, φέρνει πολέμους που στοιχίζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και οδηγούν στον δρόμο της προσφυγιάς άλλους τόσους, αυτός ο ρεαλισμός φέρνει μαζί του τον κοινωνικό αυτοματισμό που στην ακραία του μορφή γίνεται ανθρωποφαγία και κανιβαλισμός, αυτός ο ρεαλισμός φέρνει θάνατο.

Εμείς υπηρετούμε τον άλλο ρεαλισμό,  αυτόν που φέρνει μαζί του ελπίδα και ζωή μέσα από τον δρόμο της αντίστασης και του αγώνα.  Γιατί αν δεχτούμε ότι σήμερα δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε, να εξοπλιστεί με ό,τι ακριβώς χρειάζεται το σύστημα υγείας σε εξοπλισμό, ΜΕΘ, προσωπικό και άνοιγμα νέων μονάδων, ώστε να μπορεί όταν λήξει το lockdown να καλύπτει ανάγκες μιας τέτοιας πανδημίας, τότε έχουμε αποδεχτεί ως ορθή πολιτική τον χυδαίο τυχοδιωκτισμό, έχουμε αποδεχτεί ως ρεαλιστικό μέτρο το καθολικό κλείδωμα όλων μέσα στα σπίτια, χωρίς κατ’ εξαίρεση εξόδους, με την αστυνομία να φυλάει τσίλιες στις πόρτες μας μέχρι να αποφασίσουν ότι οι ζημιές της οικονομίας θα είναι μεγαλύτερες από αυτές του ιού και αυτό δεν είναι ρεαλισμός!